Alle inzendingen over webben

webben spinnen niet doch spinnen spinnen webben als een ragfijn lied…

Dra zullen draden mij vangen in hun webben van gesponnen tijd.…

ingesponnen in webben van tijdloos geluk voelt hij zich in de wolken terwijl hij de geneugten van de zevende hemel savoureert cocooning krijgt voor hem een eeuwigheidslabel.…

je gouden klanken ruisen spetteren raken het snakkend hart vol kristallijnen tranen glazen druppels op gouden webben trillend en wenend onmetelijke schoonheid engelenstemmen ijlen door blauwe nachten oneindig jubelend hemels onsterfelijk…

Lange ranken in gothische bogen twee spinnen hebben hun webben daarin gehangen ze zijn online en draaien langzaam op hun bolle tere zeilen in het zachte briesje…

Zo krijgen wij dankzij Webbs ruimtereis Op weg naar nergens heen - Outopia - Een blik in 't maagdelijk Eutopia Van Outer Space, als Terugblik in de Tijd…

diep in de dras kleeft hij als een paskwil aan onbehouwen steen nu en dan hekelt het besef zijn verdichte laag verstrikt onder het oppervlak ontknoopt hij de fictieve webben loost zijn bedrieglijke last licht nog een keer op en sterft in veritas…

In het uurwerk hangen onverstoorde webben en zittend op een wijzer klaagt de onbewogen nachtegaal geen ochtend aan.…

In een fluister als de wind Laat ik weten wat ik vind Met een reden Ook waarom Te luid Niet goed En meestal dom Mijn mening Niet alleen van mij Maakt mijn geest Van webben vrij Doe ermee Dat wat je vindt Mijn geest is los 'k Ben weer een kind Laat me…

Ook kunnen we virtuele webben maken. Mensen laten de mensheid hangen. Aan een zwakke zijden draad.…

Verkleurd blad vochtig groen mos talloos gesponnen webben en in grauwgroen uitgewoekerd graspad een diepgetrokken glad glanzend modderspoor doorgelopen over verhard pad en in een smalle net uitgebaggerde rechte sloot zwemt een eenzame woerd onwennig rond sporen van vertrokken zomer -van een nieuwe herfst!…

de smaak van Ingmar Bergman grimassen verstoren de gang van de wind de eenzaamheid slechts rotsen en dromen scheppen de beelden van de schilder tastbaar het lot vrouwen ontvangen tussen kleffe dijen de webben het gruis van eeuwen de melkende zee de tempel als kasteel stemmen achter de branding verstoren het gaan…

zag mijn eerste ijsbloem groeien de onderkant hard transparant bloeiend in een teer kristallen bovenkant de ochtendzon gaf kleurig licht dat speelde door het filigrein van lijnen in het langzaamaan verdwijnen van het glas waar buiten nog berijpte webben witte druppels toonden in de kou smolt mijn ijsbloem tegen het opkomend blauw…

Dat, wat zich afspeelt in het hoofd, een gesprek, of beeld, mentale webben, dat kan de galm en nagalm van een klankschaal weg doen ebben, haar klanken lossen sporen op: zoals het blad, dat loslaat van de boom, verdort en op straat vergaat, zoals een wolk, die wegzeilt uit het zicht, zoals aan de dijk, door nevel, ’t water aan…

weelderige zomer roept broeder herfst met kleuren van haar lichtend kleed hij komt met zijn roestbruin seizoen bomen gaan gloeien in goud en rood nevel glinstert op grijze webben het gistend vergaan wasemt kruidig het lied van de herfst blaast majeur met wisseling naar een stil mineur oogst wordt in schuren geborgen…

Begraaf me in de herfst, mijn lief, wanneer de bonte blad'ren vallen, paddestoelen en zilveren webben, mijn graf sieren in de vroegte. Begraaf me in de herfst, mijn lief, wanneer de geur van herfstfruit en rottend bomenloof het einde doen vermoeden, voor een koude tijd.…

Het wonder van webben, wirwar van draden van druppels van werk en van weven in bos op de paden, in de tuin, in je leven, behoedzaam gesponnen de parels gewonnen, in de morgen, een uurtje, onvermoeibaar, de spin en haar rag, zo fijn en zo teer, trilt in de wind wiegt heen en weer, de dag die begint met een lach dank dat dit mag en ‘…

Kerf ik mijn voorhoofd tot wijdvertakte webben als zij iets vraagt. Wellen mijn woorden op in haar ooghoeken. Schuif ik de nacht van mij af als een slecht boek. Ik scheid wat van de wijn is en wat van mij schenk allengs minder van mijzelf in het glas.…

zij hebben de webben behangen kwistig met parels gestrooid langzaam lossen zij op de witte wieven van het bos ze zijn zo gek nog niet in het rijden op een bezemsteel duurzaam en toch co2 neutraal vliegen zij voorbij de maan helpen in de laatste uren brengen dromen in de eerste slaap zij begeleiden je waar je ook gaat in herinnering…

fel breekt herfst door het bladerdak kaalt takken tot een helder perspectief weer zichtbaar is wij hebben de seizoenen geoogst wachten tot ook de laatste warmte van zomer is gedoofd nog trekken de insecten hun eigen plan gepareld hangen webben als een welkom voor gevang steeds meer vertraagt bestaan in korte dag lomer wordt…

Hij liet zich boeien door het bitterzoete van honing in de holte van de dood en drong zich in Delia's duisternis, die hem met weke webben zacht omsloot. Hij lachte toen het sterker banden bleken en scheurde ze met leeuwenmoed vaneen, liet haar achter als een uitgerafeld raadsel en ging zijn diep geheim verbergend heen.…

handen wurgen zwart ogen gillen wit en angst vervloeit langs muren die de stilte zat zijn en elkaar spinnen ragen rood het harigt op de poten ze hoeken voor hun leven rennen voor de dood ze trekken draden treurmuziek in webben vaag verdriet want als de prooi gevangen is eindigt abrupt een levenslied ze wroeten in mijn geest vernachten…

zijn stofjes waren een eerst verschijnen van zijn geest die in vele jaren volgens een subtiel aanwezig zijn er altijd al blijkt te zijn geweest wij zijn in de loop van het leven steeds meer drager geworden van onafscheidbaar goed zichtbaarder verbonden omdat de claim grijzer wordt waar stilte langzaam spinrag laat zien en de webben…

tussen zweetsokken en wat lege flessen vind je de gebroken snaren van de viool waarvan de klanken gisteren zigzag door kapotgeslagen ruiten voor het laatst de kinderen op straat vergiftigden opgedroogd brood tussen vazen met dode bloemen open conserveblikjes temidden van stoffige boeken en webben van spinnen die waarschijnlijk iets meer…

Beschildert webben legt parels neer ze wacht uren lang geduldig op de sympathieke draden. Ik word er door aangetrokken. Gecharmeerd en gefascineerd van alle grijze nuances houd ik van zon en mist. Zelfs de zee fluisterde me altijd al vanaf zo' n lange afstand op zulke grijze dagen toe volg ook op deze momenten het licht.…

doodgewone mijnspin die zelden boven de grond komt maar dan gaan ze er ook voor zo'n beurt duurt de hele dag door je herkent ze aan wat niet kromt mijn zeldzaam flamboyant rechtkakigen tussen alle normaal krommetangkakigen al lijken die nog zo interessant met namen als viool- of hangmatspin lijmspuiter of wielwebkaardespin ze weven webben…

ziener het venster met oude webben gesponnen in een oud en stoffig verleden openbaart onder luide weeën een vergezicht bolle waterogen in slierten gespannen tussen daken van stilte vliegende bacillen van azuurblauw gehuld in grijze nevel als vruchtwater van ouderdom gestold braakselmassief in druipende grotten verborgen maar stinkend…

het venster met oude webben gesponnen in een oud en stoffig verleden openbaart onder luide weeën een vergezicht bolle waterogen in slierten gespannen tussen daken van stilte vliegende bacillen van azuurblauw gehuld in grijze nevel als vruchtwater van ouderdom gestold braakselmassief in druipende grotten verborgen maar stinkend opkruipend…

In alle rust momenten Weten wat men wil en zal doen De zon inwendig laten schijnen Als zachtheid van limoen Schaduwen van een bladerdak Zon het tegenwicht belicht Natuur spreekt de taal van het gemak Verkleurend blad biedt warm tegenwicht Zacht speelt het spel van de natuur Als spinnen webben weven Je gedachten aan droomland overgeven…

mandenvol oogst onder zomerse luchten bomen verzuchten hun takken vol vruchten kleuren de herfst nabij nog hooit het gras scheren zwaluwen in weergaloos vluchten omlaag voor de regen samen met muggen opent de morgen in rood zullen spinnen de webben belopen in druppels kristal zon weerkaatst overal dauw spant draden tussen takken…