Alle inzendingen over wederhoren

op een plek waar we één zijn spreekt het hart het sterkst tot zachte, open ogen een arm rond gebogen schouders ontspant je, totdat pijn door voeten heen de aarde raakt zoiets maakt je blij en in dat grote lijf van mij bloeit hoop als nooit te voren…

jij, eindeloze dagdroom, vereeuwigde tijdzone, niemand weet of jij het zuchten hoort, dit radeloos tikken van een naar adem happend hart mondhoek, waarlangs het water naar beneden loopt kruimeldief, tortelduif blijft deze koektrommel onaangeroerd? jouw stip aan de horizon nachtvlucht over zee al dan niet luisterend oor bladverliezend…

regels worden met de regelmaat van rechtlijnigheid geschonden door wie slechts het ego verstaat van eigengereide gronden hoor en wederhoor vermeden rollen koppen over straat terug naar af zonder reden langs de witregel die openstaat…

Geblinddoekt, onbevooroordeeld oordelen over recht en onrecht; hoor en wederhoor, wikken, wegen, en dan vlijmscherp een vonnis vellen. Weg die blinddoek, zie de waarheid onder ogen, neem verantwoordelijkheid voor je woorden, daden, schulden en veroorzaakte schade, om zo de harmonie te herstellen.…

Bladeren van alle getijden, op drift door tijdloos glas van wederhoor of flessenhals, hebben in weerwil van de dag de ogen met wimpers gesloten, anders zouden zij zijn als lankmoedige waarheden, verward in uren die slaan als zogende zweepslagen aan eiken, wijkend voor de wind om te prediken zonder zelfs maar kort te versagen.…

tegenwoordigheid van geest verdwijnt in nevel ontneemt aan het heden wat ooit was herinnering keert ten spijt vervlecht in zielenvezel wiens naam herkrast in hout ont-ijst in glas zonder tegenbericht weerklinkt wederhoor vandaag haperen praatgrage monden tongen hun wisselwoorden traag…

hoor en wederhoor het geweten credo en nog gaat het woord niet vrijuit, er zijn regels en ook hele coupletten een vers staat nooit helemaal alleen de gedachte uitgedrukt zwart op wit is soms mistig, ook wel te rauw om te verteren maar altijd onuitwisbaar in het geheugen gegrift wis en waarachtig onuitwisbaar dus niet altijd vergeetbaar…

koude licht van een zonloze dag verraadt de vaart toch glans geen vogel, die de lucht verplaatst slechts een zuchtje oude wind dat niet verjongt, maar korte windsels spint rond ’t vroegste en het laatste maar aan de waterkant vergroeit het riet met onze metaforen, van te voren al gespiegeld aan een blauw vergeet-me-niet van eigen wederhoren…

wat is overgebleven van weerzien en wederhoor   sinds grijze regen de periode die we 'voorlopig' noemden in hemelwater verdronk   het hart meer heeft gedragen dan 'n kinderhand aan knikkers   honger is gevoed met ontberen, eenparig in rechte lijn   volkomen voortdurend, nergens halverwege   terwijl leeftijd passeert en onze ogen dichten…

zodra luchten klaren, wolken in ruimte tuimelen wij over eilanden dwalen liefste, bewaak mijn dijken onze bladstille getijden; in leidzaam wederhoor, zo sereen weidse wijdte; streel het ogenblik, de stilstand van tijd het strijken over huidse haren schenk ons genade tem de eindeloze zuchtrivier dona nobis pacem…

Wat wederhorigheid! Dat Adam, niet ontziende Noch tijdelijke last, noch eindeloze nood, Zocht, opgeblazen puist, te worden even groot Als God die hem bewaard en die hij had te vriende! Wat duivelser bedrog! Gij moorder, gij de verraêr Hebt smekende vervoerd de kinders met de vaêr. Wat voordeel meent gij dies, o vijand, op te steken?…

de verbondenheid Tussen jou en mij verstrikt in de tijd Ik mis je warmte en zachte accent Voel me ontheemd nu jij er niet bent Ik mis je aandacht val sta op en zweef Vervlochten gevoel koester en vergeef Ik mis je lief maatje mijn luisterend oor Knellend in mijn hart tot ik je wederhoor...…

Toch slaan de deuren dicht, zwijgen de muren, zonder wederhoor.…

vanmorgen ben ik de deur uitgestapt, heb de lucht bekeken ze was blauw en langs de wolken streken grauwe ganzen, grijs tegen licht dichterbij langs ruwe stammen klom een bonte specht omhoog zijn zwart met wit verborg zijn rood voor mijn gezicht ik keek hem op de rug – en wist tussen dat alles het rood, wit blauw van wederhoren,…

Wij spraken Maar veel langs elkaar Geen hoor en wederhoor Mijn houding Was veel te naïef Ik dacht: ”Wij gaan er voor” Maar rekenen was nooit mijn ding Dat kan ik beter laten ’t Is over Het wordt nooit meer wat Wie had dat in de gaten?…

de bovenleiding en in het neon in een gebroken zitting van de nacht, overweeg de kansen in een rimpeling van overmacht omfloerst door de lipstick op het bevingerde glas, soms te vol om leeg te raken en na de goot volgt een nog diepere plas, waarin het genot door bijsmaak is verbitterd, al pratend je stem verloren van hoor en wederhoren…

het venster zonder uitzicht slaat een kruis in zijn verhaal onwrikbaar plukt de herfst de bomen kaal hij laat hun takken staken winterkou betreedt het spel vol witte sporen op het kale vel van wederhoren druppelt fel ontdooid geweld het laat zijn onheil braken doch de notenboom draagt vruchten in het zuchten van de wind het zomerkind…

weke weefsel zich haastig versteent tot fossiel met vlakke facetten de verse stilte moet nog verkalken avondlicht moet nog doven we moeten ons verliezen, onwrikbaar vergruizen, langs bospaden en melkwegen verdwalen, thuiskomen bij nacht, roerloos verstillen ontbrekende woorden spellen wachten tot de tijd zich keert zich kantelt naar wederhoor…

Taal noch symboliek vindt wederhoor, Wanneer er geen aansluiting is op hetzelfde Spoor. Non verbaal, verbaal gesproken; het Juiste woord wordt niet gebroken.…

Op het zilverwitte scherm had jij het lichaam van een naakte God en ijverde jij wederzien of wederhoren want jij was voor de film geboren, jij plakte dromen achter gekalkt behang tijdens een tocht naar rivieren naar een droom ver weg van hier in de jungle tussen de wurgslangen haperde de weg terug zoals in andere speelfilms toen ik…

noten van zijn levenszang bij een pijpje onder de linde komen z'n herinneringen boven: aan het slempen en het roven aan het schreeuwen tegen doven aan het wetten van de messen aan de hemel tergende dodelijke lessen aan het doorknippen van dunne draadjes aan het verkrachten langs smalle paadjes hij gaat naar meneer pastoor voor biecht en wederhoor…

je drie weken voor de bevrijding maar even door zijn rancuneuze ratten te laten opruimen, je zag opnieuw je verzetsvrienden dodelijk ineenstorten, je voelde weer hun pijn, die weldra de jouwe zou zijn, een haas schoot weg, je lachte wat, 'hij wel', dacht je, 'en ik heb voor niets rechten gestudeerd, want zie aan, hier strompel ik zonder wederhoor…