Alle inzendingen over weelde

Je hoort het zeg ik dit is een zomerregen er hangt weelde aan…

avontuur, waardoor ik was verrast, recht boven mij en puur op mijn gezicht gekrast op een licht tussen alle graven komt langzaam dichterbij, schilder de ruimtes waar ik oversta met een droge kwast, lees een verlichte gang in haar onvermoeide ogen en word ik onder mededogen begraven, steelt ze haar figuur, in een holle last van weelde…

er is vrede in mijn tuin de boom kleurt rood, in waaieringen langs kristal avond zucht al, zacht en ongelovig want de zon zweeft immer nog als nimphen door mijn hart zwarte rimpelingen rond het einde van mijn dag vertellen me van rouw maar altijd is er dan die kleine vrouw haar handen en haar kracht ze lacht van witte wolken van…

Weelde is een ruim begrip dat zich vermenigvuldigt door te delen niet alleen wat tastbaar is maar meer nog wat aan mensen warmte geeft…

Had ik maar haar warmte en weelde bewaard? Toen kon geen vloedgolf ons splitsen en dansten we op talloze tonen.…

Een westenwindbries roept weelde uit de stilte maar niemand luistert.…

zielsgelukkig baadt zij in soberheid ondanks alle weelde om zich heen…

Niets is zo rijk als de onuitputtelijke weelde van de natuur. Ze toont ons alleen oppervlakken, maar - ze is miljoenen meters diep…

Bij het aanbreken van de Dageraad Is de waas Verdwenen Jij en ik echter Trotseren De weelde van de Werkelijkheid en Weerstaan de Rest…

enkel de zoute zeewind proeft nog van de lagen ooit nog witte verfdagen en maakt haar onbemind hij slaat haar nog af en toe de blinden in het aangezicht ze huivert dan de vensters open tot alles in haar voegen kraakt anders is er niets dat haar nog raakt haar jaren zijn al lang verlopen…

wat moeten ze toch weer naar welke zon, naar welke zee die betrouwbaar is zucht naar bruine huid niet zwemmen tegen golven in maar optimaal genieten bezeten en verzwolgen door hun zonnegod, zijn zij de Tsunami allang alweer vergeten alleen de Noordkaap staat nog open ijzig zoeken zij voorbij getroffen volk naar nieuw vakantieland…

Een 70 km weg op Koninginnedag Op de oprit een geel kenteken Neo modern huis in kort gemaaid groen 4 schapen gaan door de barrière Een man frantic er achteraan Een kort moment Zo weer voorbij…

De Britten hebben forse achterwerken De stoeltjes op het strand zijn vaak te klein Gelukkig dat er nog tweezitters zijn Zo houden ze het vet binnen de perken Zo’n dikke reet komt door de “common wealth” Dus met wat “common sense” naar “common health”…

De stedelijke grenzen verwateren, verdwijnen uit het zicht, door planologen in het groen uitgeslagen hart met meer ruimte op het oog dan gewenste stilte verdelen ze de laatste klanken, in vogelvlucht door de bijna uitgeklonken weelde van weiden en water.…

Ik kies het ruime schuimende sop van synthetisch oceaanfris. Mijn huid en geest ontspannen zich in liters golvend geurgenot. Even denk ik niet aan verre medemensen verstoken van 't bacterievrije baad- en drinkgenot…

Een kaler aarde, boom- en waterloos, bestaat er niet. Gelijk de leegte die in nevels voor mijn ogen hangt en mijn verharde hart beroert dat mateloos verlangt naar wilde weidebloemen, het bepluimde oeverriet. Dat keienpaadje naar de witte woning aan het spoor -waar wilde wingerd zich had vastgebeten rond de eik- is weggevaagd. Er komt een multiculti…

we bouwen een verrekijker waarmee we verder in het donker turen we strijken de handen over de ogen als een onvoorziene weelde de tijd terug draait…

Wij weten weinig van de weelde, maar we weten dat weelde niet meer wederkerig is. Immers na de paartijd gaan de vrienden huiswaarts blauw geschminkt als een onweer en somber. De liefde leeft niet van de mens alleen. --------------------------------------- uit: 'Gedichten', 1971.…

Het liggend blauwe met zijn vrouwenzeden strekt zich en lacht met de uitdove weelde verflauwend tot het niet veel meer verscheelde van warmte en wolken die het maken heden.…

opengaan Tot al de spraakloze gedichten Der hemelse gezichten, Had ik verwacht uw dageraad: 'k Had u verwacht zoals wij beiden In dit geduld zonder verwijt En onvoorwaardelijk verblijden God wachten op zijn eigen tijd, Wij twee die samen daaglijks deelden Van liefdes boom de vrucht zo scherp en zoet, En proefden in haar nasmaaks sidderende weelde…

Wanneer het ijzer gloeit te midden in de kolen, Bevochten van de vlam, en in het vuur verholen, Dan buigt het als een was, maar raakt ’t in het nat, Straks* heeft 't wederom zijn harde aard gevat*. Hoe dwee* is ons de ziel, wanneer gewisse* slagen Ons treffen aan de geest, of in de leden plagen! Wij leven naar de tucht zo lang de roede slaat…

Ik was aan u, gij waart aan mij, wij waren elkander voorbestemd van den beginne; nooit mocht ge in 't leven smart of weelde ervaren die niet bij mij weertrilde in ziel en zinnen!…

vanzelfsprekendheid is een weelde die je niet meer dragen kan gevoelens doven uit je ruikt de bloem maar neemt de geur niet op zoals je ook niet durft geloven wat je eigen ogen zien het hart dat brak voor jou door jou is leeg hier zijn we aangeland en met stomheid nu geslagen te laat te laat altijd…

met een broodkorst als corsage gaat de blijde zwerver door het wijde land hij wuift naar de koeien in de weiden naar het bloeiende koren hem terzijde terwijl leeuweriken eten uit zijn hand 's avonds stralend staan de boerenmaagden aan de dorpspomp en brengen hem hun groet zij kussen zijn bezwete konen zelfs bedaagde maagden vlijen warm hun…

Armoe/Honger, slaan in draf mij, hoge hindernis, over de zusjes Hoop Doet Leven echter doen mij nog alle dagen aan, ook als hun rigide minnaars Hartstocht en Radeloos elkaar te lijf gaan 's nachts met broertje Zelf op strooptocht door de boswei, vang ik het antwoord van een glimworm, sla dat in kelders op voor later Aan die broze weelde…

De lauwe vliet en 't riet van weelde rillen.... Natuur heeft leven uit de lucht gedronken!…

Vertoef nog, vreemde weelde van die kalme nacht; naar dees vergetende uur heb ik reeds lang getracht; laat om mijn moede ziel uw eeuwge schaduw hangen. Maart 1893…

De man die uwe weelden mint is weerloos als het kleine kind: de wereld ging hem vreemd voorbij als aan zijn borst uw hartslag lei. Maar wat ons saamgedreven heeft is wat in kleine bloemen beeft en gonzend draagt het groot heelal: 't is twee-in-een, en dat is al.…

De god van luxe macht en weelde ver van het Heilig Woord de afgod die de mensheid eigenmachtig beelden die met de behoeftige niet deelden De god van luxe macht en weelde waaraan de dag van misdaad ontsteeg het verdorven vlees dat de Waarheid haat o, onnatuurlijke lust dat de kinderen schaadt Met Waarheid verhullende vrome handen en gestolen…

en geborgen verhalen, echter verloren hun aanblik omdat zij de ontsproten weelde niet langer konden dragen.…