Alle inzendingen over weergalmen

het winterse land rust onder een wit tapijt sneeuwklokjesstil scherpe klanken weergalmen weids dragen zijn blik verder dan het dwalen…

gesproken woorden, wees almachtig verdruk die onmondigheid hoor de weergalm van de stilte mijn gebroken tegenspraak schuil niet in het zwijgen op zoek naar openheid verwoord in jouw vragen verbetenheid…

weergalme ‘t woord des zegepraals, nog heden! ------------------------------------ Kortrijk (1898)…

' weergalme ‘t woord des zegepraals, nog heden!…

waar striemende woorden de stilte raken echo’s weergalmen in nachten gehuild ontwaakt dit verlangen nog één enkele keer aanhoort zij de spijt zijn zacht gefluister maar alles huilt in die toon der woorden de stilte breekt oorverdovend…

Ik kan de beelden niet stilleggen die dartel spelen door mijn hoofd, ik kan ze niet vatten om vast te leggen ze weergalmen in dat ene woord: 'liefde'.…

Zorgvuldig geplaatste stappen Weergalmen door de witte gang Één, twee, één, twee Telt hij in zijn hoofd Binnen 36 stappen Moet hij bij het einde zijn Terwijl op zijn voorhoofd Een zweetparel zich vormt Zijn marge is precies genoeg Zuchtend van verlichting Draait hij zich maar om Voor herhaling van zijn ritueel…

Een ranke cipres in de chaos Verzonken in haar warme verten lijkt de leegte vergaan kus ik haar zoete licht vergaar haar tere stralen Maar als de weergalm van haar woorden mij omsluiert zing ik hoog in mijn wolkentoren van een zilveren maanhart een ijle liefdesdroom die oplicht als een verloren ster in Andromeda eindeloos ver…

Stil weergalmen luid in mij de vreugdeklokken. Gonzend doen ze konde van een blijde boodschap ...…

We spraken in het zwijgen met woorden geen klanken of weergalmingen met woorden geschreven op papier die evengoed met andere woorden gewist konden worden vergeten met woorden worden toen sloot je het verhaal zoals bleek je papier was op vereeuwigde woorden worden gehoord het verhaal op papier verteld maar de woorden klinken in mijn…

De stemmen in't woud weergalmen en laten cirkels in het meer van Majesteus Goud een vingerwijzing van de oude Koning zou wonderen doen maar maant slechts het hemels rood tot een Lichte boog inslaat op het galmen plein waar het Kind van Recht en Vrede werd vermoord memorerend, het stemmenwoud in een taal waar hemel en…

loodzwaar de stilte rondom ergens zweeft de weergalm van een dichtgeslagen deur de storm lijkt voorbij maar dreigend de lucht in haar roerloosheid gevangen in het vacuüm van verwachting gerommel in de verte als snelle stappen op de trap nadert de ontknoping in natuurgeweld met bonkend hart gewapend voor de confrontatie wars…

breek lucht en wolken achter strand en water in een overgevoelig zwijgen geef wind en regen een onverbloemde naam over het lichte veld van doodse droefheid hemel maagden met weergalmende onschuld in ongemerkte pijn van de aarde sterf aan het eind van ieder woord tussen de duinen van mijn melaatse buik maar wuif me geen…

De liefde in woorden laten echoën en weergalmen is hetzelfde als woorden zoeken om de vluchtigheid in ijlte van lucht te omschrijven. Haar doorzichtigheid in ontluikende sterfelijkheid is onmetelijk. Zo zacht en scherp tegelijk kan ze als kristal in haar broosheid breken.…

zwaar verkrampt mijn naam wanneer de nacht zich openlegt murw aangeraakt en de droom voorbij het schreeuwen van koud maanlicht het klokgelui voorspelt mijn dood halsstarrig weergalmend wanneer echo’s graaien naar wazige wolken die onbeheerst doch stil de waanzin in mijn hoofd verspreiden ik stop mijn oren dicht met handen…

waar ’t land zich schier tot eiland tongt en bunkers kaal uit duinen zweren wieken zich stralen door de nacht als dorsers die de polders scheren grauwend uit zwarte duisternis hoor ‘k schepen en baleinen hoornen weergalmend in d’onmeetlijkheid van trage lankmoedige tonen bundels priemen door mist en zwerk klauwen verloren, blind…

Innerlijk nabij in vrije vlucht, zonder vaste grond of horizon in zicht, in het strakgespannen lichaam gevangen en tegen klankbare muren in weergalm het verzoekende hart gelucht. Het pad is bezaaid met loze gaten als hindernis van denkbeeldige leegte.…

De klanken van de avondklok weergalmen tussen de berken van het oude kerkplein na een lome zomerdag talmen mensen in het park zoeken naar verfrissing bij een sprankelende fontein de avondvrede is voelbaar onder de bladstille platanen genieten zij van de luwte en spreken gedempt met elkaar of wandelen door de lange lanen genietend…

Ik schaamde me een mens te zijn door hun geloer, een vadzige barmeid liet André Hazes weergalmen, de dorpse gekken ergerden zich aan ons gekoer, wat wulpse grieten waren hun enige strohalmen.…

weet je nog hoe het ooit klonk het echte leven van de straat met losse blaadjes in de wind en kinderen van kattenkwaad door zakken van 't zand het gewiebel van een steen het openen van deuren en het sluiten, één voor één het kraken van een venster en de weergalm van het glas en veegjes van muziek en het stappen in een plas en een brievenbus…

Het schone morgenstrand ligt blank en leeg onder een vlucht zwanen laat hun zingende vleugels schuchter weergalmen steunt die weemoedige stem van teer wellend verlangen naar geheime verte de witte vogels vliegen tussen doffe zee en vroeg wolkengrijs vol onvoorspelbaarheid die rustig wacht waar hemel en water elkaar ontmoeten verdwijnen…

Ik zie ze gaan, met de slepende gang van wie niets wacht, na de doorzwoegde uren, dan even 't kort opflikkren van de vuren der lust, en weergalm van haar rauw gezang. Ik zie ze willoos vallen naar de nacht en neerstorten in de slaap zonder beelden die hun trillende lijven maakt als lood...…

eenzaamheid niet vergeten Nu moet hij het nog meer alleen uitzweten Hij heeft zijn hand geil overspeeld Het bolgeblazen imago uitgekleed De lucht betrekt de wind voelt guur De hemel sluit en rust is duur Tobbend groeit wroeging zuur vilein Zijn hoofd knelt van wrang chagrijn Hij straalde door warme studiolampen Na het applaus komt nu hoon weergalmen…

In de passage krijgt de klank en hoog weergalmen en omlaag een fluistering tussen de voeten over het graniet; rode hartkamer die in elleboog met drie uitmondingen de stad geniet.…

De klas werd angstig toen het witte krijt van de strenge meester gekke kuren kreeg en een gekmakend hoog gepiep uitstootte, uit noodzaak liet ik 'Another Brick In The Wall' van Pink Floyd in mijn hoofd weergalmen.…

Hoort gij de jagershoren, die galm op weergalm helmen doet, door kalme avond boren in ver en langgerekt getoet? Wat kan de ziel bekoren als 't lied, zo treurig en zó zoet, dat uit die jagershoren daar toet in 't langgerekt getoet?…

in verte weergalmen de klokken het licht de hartslag van dag die stervend verstomt tonen weerklinken verdonkerd en droef een avondzucht fluistert van ’t dagelijkse leed als wiege- en graflied ’t gezang nog vermomt verglijdende tijd lijkt vergrijsd en vergeeld speels dansen klanken volgen de noten bonte libellen zweven doorzichtig voorbij…

Gij zijt de weergalm van Zijn stem In onze doffe zielen! Gelijk de poging van het kind, Dat zwikt bij iedre schrede, En ieder stond zich hulploos vindt! Zo is de kracht der Rede! Maar als gij onze stappen leidt, Gevoel, van God gegeven! Zo snellen wij ter zaligheid, Door 't stormen heen van 't leven!…

Nu loeien de koeien; Nu briesen de paarden; Nu blaten de lammren, En geitjes en schapen; Nu snorren de insectjes; Nu zingen de vogels; 't Geroep van de koekkoek, 't Gefluit van de merel, Het kirren der duifjes, Het orglen der leeuwrik, Vermengt zich harmonisch; De nachtegaal tovert Door roerende liedren: De bosjes weergalmen…

Soms zie ik ze langsrijden in hun dikke BMW's met weergalmende rapmuziek vanuit hun geopende ramen.…