Alle inzendingen over weg.

Ik ben nog op weg en toch al aangekomen in liefdes stilte. De wegen kwamen tenslotte alle samen in de omhelzing. Als de weg weg is, is er de grote stilte die liefde fluistert.…

Je ligt daar, met halfopen ogen stil je ademt niet meer doodstil het is voorbij en ik kan niet bij je vandaan Je ligt daar ik druk je ogen toe het is over- het is uit en ik blijf bij je tot de dood ons scheidt toch?…

Ik zie je gaan in de verte herken je tred voel 'n traan Dichterbij 'k wil sneller lopen nog even voelen eens hoorde je bij mij 't Verleden komt terug waarom zoek ik 't op de toekomst ligt open loop ik nu té vlug 't Verleden is geleefd vooruitkijken 'n nieuwe start wie vindt de weg naar mijn hart ?…

Stil loop ik door de nacht over hard bevroren sneeuw de weg even kwijt de maan verlicht mijn levenspad en helpt me zoeken naar de gulden middenweg…

Je leerde me te leven op eigen benen te gaan staan mijn weg te bewandelen die vrijheid kon ik aan ook was er veel vertrouwen het leven leek een feest nu moet ik constateren dat dit een farce is geweest mijn levensweg gaat verder niet langer meer die pijn de liefde zal me leren dat het ook anders nog kan zijn…

Op de weg naar morgen zijn wij de reizigers van vandaag, zoekenden in het diepe duister naar het licht van de nieuwe dag. Alleen, slechts op eigen kracht, overlevenden van de lange nacht.…

zit ze mijn moeder schouder aan schouder geluidloos scheef gezakt in de huiskamer van het tehuis haar handen in houvast om haar tas geklemd stilzwijgend schuif ik naast haar streel haar wang een glimlach opent haar gesloten lippen als haar hoofd zich langzaam heft dan ... is het moment voorbij nemen medicijnen haar mee weg…

Je bent al weg, ik had het kunnen weten. Toch ben ik weer gekomen, de zwakke schakel in jouw keten. Hoe kan ik jou vergeten? Je frisse lach, met werkelijk gevoel en altijd wetend wat ik nou echt bedoel. Na jaren van verdraagzaamheid en medelijden ben je niet hier. Je stappen zijn gezet.…

Weg wil ik, weg van jou, weg van de persoon waar ik zoveel van hou. Weg van de pijn, weg van het verdiet, voordat jij het ziet. Als dat alles weg is kan ik weer normaal leven, en jou opnieuw mijn glimlach en vriendschap geven.…

Op weg zijn wij allen naar een moment. In de tussentijd denkend wie jou kent. Wie zal er zijn op de grote dag en wenen omdat je daar zo lag. De enige vraag die zo lang smacht. Wie zal er zijn, hoe word je herdacht?…

En ik ze je schaduw Voor de laatste keer En terwijl ik je aanschouw Weet ik dat nooit meer Jij en ik zou zijn Nooit meer ons en wij Weg van elkaar Alleen nog samen vrij…

lieve opa ik stuur je een brief aan een rode ballon je bent nu zo ver ik kijk naar de sterren en wou dat ik je bereiken kon misschien ben je nu wel heel dicht bij de zon zal de wind voor je waaien mag je zwieren en zwaaien en drijven net als mijn ballon zonder geluid komt hij nu naar je toe als zit ik van binnen je naam uit te schreeuwen…

Dan loop ik met jou over wegen. Praten zachtjes, hand in hand over liefde, over leven tot de maan de zon vervangt.…

er hing een merkwaardig vuil licht over het verveloze kruis alsof het ingegroeid was, vastgebonden zonder inscriptie ieder dag liep ik er langs raakte het verweerde hout net niet aan doodsbang om met de doden tikkertje te moeten spelen vandaag, jaren later zag ik het kruis weer het viel uit het dunne schrift waarin ik een memoriam…

met jou verdwaal ik niet al lopend door het leven ik raak de weg niet kwijt hooguit voor heel even sta soms heel even stil of loop een beetje om hol dan weer snel vooruit of keer een keertje om ik zie wel hoe en wat weet soms niet hoe 't moet maar wat er ook gebeurd het komt allemaal wel goed…

Je kijkt me aan en tussen ons is niets dan verwachting, één blik, staal van begrip, een eeuw is ervoor te kort. Ik stort neer en op het moment dat ik je lippen raak voel ik me totaal in je verdwijnen.…

Ontmoedigd en ontdaan staat hij aan de kant. Moet haar laten gaan. Ontredderd kijkt hij haar na, zijn armen langs zijn lijf. Zijn kin rust op zijn borst. Ontluisterd door het gemak waarbij zij hem verlaat. Zijn ontmaskering is een feit. Ongelukkig en in een klap jaren ouder te zijn geworden, draait hij zich om, en verdwijnt achter…

Ik verdwaal op alle wegen die ze mij willen opdringen. Er is één weg waar ik niet verdwaal dat is op de weg naar mijn Schepper. Deze weg loopt niet in bochten en hier loop je ook geen gevaar. Hier hebben de normen nog waarde die je node mist op een andere weg. Als een rode draad loopt de weg door mijn hele aardse leven heen.…

weg weg van hier weg van alles weg van mijn gedachten weg van het heden weg van toen kun je dat? ..alles verlaten iedereen achterlaten alles waar je van houdt begin je dan opnieuw met de cirkel?…

alsof het zweeft in mij en leeft in duizendvoud kriebelend langs wegen die eerder waren afgesloten voor doorgaand verkeer raakvlakken kenteren door gemiste afslagen alleen die ene snelweg lijkt nog berijdbaar maar het is alsof het zweeft in mij en zelfs het rechte pad mijn zicht verlaat in het kwadraat…

De weg van de minste weerstand is de weg die het meest gelopen wordt, zij is altijd het gladst en synchroon, tevens zo heerlijk kort.…

en het kind als een oneindigheid zonder schaduw maar vind de kleuren niet enkel het jongleren van gesloten jaren ik ben weg, nooit gezien…

lange eenzame weg, zie je die mensen, ze zijn er niet, ze zijn allemaal weg.…

Langs slinkse wegen nieuws verkregen onvolledig weliswaar niettemin botergaar, langs slinkse wegen, nieuws verkregen, leek zonneklaar, ben ‘k erin getuind als was ‘t 1 april echt waar.…

De wil was er,gezocht heb ik op plekken waar nooit iemand is gegaan waar hart en ziel zich kruisen in de aarde van het bestaan kroop door de holtes van mijn wezen zwom in het diepste van mijn ziel klom over honderde illusies waar ik duizend malen viel heb daar mijn weg gevonden aan het puntje van mijn tak vast moest ik mij houden…

Het is tijd om op te gaan ruimen overgeven aan de ruimte Het is tijd om puin te ruimen uit te huilen Op weg naar de zon wachten op dit vervallen balkon Het pad dat voor ons ligt tussen donker en licht Het groen heeft zoveel aangericht tussen donker en licht De boulevard van gebroken dromen is mij in de tussentijds zoveel…

Ik ga weg. Weg van hier. Opzoek naar geluk. Opzoek naar vertier. Ze kunnen me wat. Al die tegenslagen. Ik ben ze allemaal zat. Laat ze maar denken. Laat ze maar praten. zolang ze maar weten. Dat ik ze voorgoed zal verlaten. Niets houdt mij nog tegen.…

gooi geen oude schoenen weg voordat je nieuwe hebt wat een pech ik gooide ze veel te vroeg weg o wat een pech lopen zonder schoenen over een verharde weg de bloedrode blaren doen wel wat pijn lopen over groen gras lijkt mij ontzettend fijn maar de weg is te veel lang dus waaien wij maar door ieder zijn eigen gang nooit gooi ik nog schoenen…

wat ik nooit zal overwinnen zijn de uren die blijven slaan slechts een drama kan mij vrijheid geven wanneer morgen mij terug laat gaan alsof ik wist dat dit ging komen met heel mijn angst en wees gegroet ik zal mij kleden als een bruid voor wie ik zacht verleiden moet mijn hart is ziek, het feest te koud ontvolkt de stad, mijn sterven oud…

De tijd liep voor en soms wat achter in de tijd soms spijt soms berijdt om te sterven gewoon maar wat verven de wolken blauw de hemel wit doorgaan met slapen om ooit een dag in ieders ogen te ontwaken wij zijn wachters in de nacht wij zijn de gehatenen en vereerde de juiste en o zo verkeerde wij zouden alles opnieuw moeten leren…