Alle inzendingen over wegglijden

wegglijden maakt niet veel lawaai niet meer dan de zucht van bladeren die opstuiven in de wind je blijft verweesd achter nu jouw stem verwaaid en je geluiden dempen in haast onhoorbare voetstappen die zich verwijderen alleen wie achterblijft weet hoe afscheid klinkt…

Ik denk dat opa wist wat sterven is Zou hij als kind al begrepen hebben hoe het gaat, wat het betekent? Helaas lukte het hem niet om het me uit te leggen Hij gleed weg, langzaam snel In Rouen zag ik een schilderij met geel licht: twee jongens in een boot, een kaars aan hun voeten lamgesneden en verbonden Hun verhaal is een beeld van…

ik ben een winterdichter glazig kristalliseer ik mijn woorden op de bevroren vijver scheef schaatsend in witrazende lijnen gesmoord in donker water in een wegglijdende dooi…

Ik voel me wegglijden In een eenzame diepte In een put Waarvan de bodem niet in zicht is. Ik voel me bevriezen In een wereld Van steen en ijs Ik voel me leeg In een volle wereld...…

Gebroken is het woord dat tranen laat verdwijnen met gedachten die wegglijden als onze stilte niets meer deelt, het verdriet in elke herinnering dankbaar meekijkt en ik zwijg zolang zwijgen niets verandert.…

In door schaduw verduisterde gedachten volg je ondergronds op afstand jezelf wegglijdend in zo’n fenomeen van tweeslachtigheid: meegaan of vechten voor allebei te moe doe je niets laat de keuze maken…

Tevreden kijkt ze naar haar bloemen Kent elk plantje bij naam De ene klein en rank De ander met stevige wortel in de grond Elke dag is ze in haar tuin Met levenswater worden ze begoten Liefdevolle woorden voor elk apart Ze groeien voor haar tot een prachtig sieraad Seizoenen gaan voorbij Gisteren was haar vaarweldag Met de idolen naast…

je liet je gebitje scheef wegglijden in een scheve glimlach naar mij en mijn dochter valse tanden maar wel oprecht een seconde had jij nodig om al het onrecht recht te trekken twee weken later hebben we je begraven met dezelfde glimlach maar, eerlijk gezegd ma, je was er niet meer bij…

Een apathisch zwijgen Een wegglijden in mijn lichaam Een langzaam haperen in mijn lijden Een schimmig doodsbeeld wil me verleiden Mijn pijn graaft steeds dieper in een bodem van tranen Met elke stilte gaat mijn pas vertragen en tekent wanhopige lijnen op mijn gezicht De nacht lokt me met haar verblindend licht…

Loop nog een klein stukje mee Ik kan haast niet meer Nee, je hoeft mij niet te dragen Tijdens deze allerlaatste wandeling Ik voel mij intens gelukkig Nu je hier vlak bij mij bent Laat mij nu maar los Ik ga nu naar het onbekende Nee, je hoeft niet te huilen Dat hebben we samen al gedaan Ik voel mij rustig wegglijden In de stilte van de dood…

Lakens tot mijn knieën de man die mij wil wil ik niet wakker maken voor mijn eigen verlangens Dan maar in gedachten handtastelijk van het een het ander laten komen en wegglijden in slaapgenot Opstaan in een nieuw leven: hoe ben jij naast mij beland na al die avonden bij mijzelf voelen hoe jij zou voelen wie ik ben?…

Wegglijdend in ritmisch bewegen verdwijnend als pasgeboren jongeling in vochtig koesterende warmte. Prevelend bloedrode lippen vervagend uitdeinend in zachte woorden luisterend naar hijgend verdwijnen in extase nog verlangend naar...…

anderhalf keer ouder dan zij, serieuzer werd ik, grootmoeder werd ik Ervaring, mijn leven herkennen in vrienden en het terugzien in de kinderen en kleinkinderen Samen optrekken onze lichamen vertrouwd met mankementen, pijn en rommelige herinneringen En nu wil ik naar buiten weg uit het tijdloze kunstlicht van het ziekenhuis, dromend wegglijden…

Haak en weerhaak in mijn bek hapte ik pijn van langzame worging mij bevrijden kon in een ultieme sparteling en in het water pletste vlug wegglijdend in het vertrouwde kruid. Zo ben ik gebleven een vis in koel water.…

het is beslist ik treed in het huwelijk de dag geeft ons zijn zegen terwijl een vogel zich vasthecht aan de zee en krijst tegen het wegglijdend water wij houden onze adem in en willen de spiegel van de maan als getuige waarin wij vloeibaar kunnen dromen al dansend, rond en rond met zwarte of gele vruchten op het hoofd en vuurtorens…

hebben in het zonlicht met precisie omkadert hij de lijnen die hem voor zijn gegaan en wendt zich dan af van wat meer en meer op een droom begint te lijken regen vult de diepte reist langs een bedrieglijke branding langs het vluchtpunt dat op de horizon ligt als een oever vol bitterzoet schaduwen en golven blijven slaan op het wegglijden…

Op de achtergrond dooft vioolgeluid - een wegterend decorstuk - terwijl ik van de beslagen ruit doorzichtige letters pluk Langs druppels wegglijdende zinnen glinstert het nachtelijk beminnen Ik open het glimlachende venster een zomernacht glipt in de winterkou verbaasd ontdooit de tuin en wenst er een streling en koesteren bij, in hardblauw…

Het resultaat laat je wegglijden in een cocon van tederheid. Ook misschien van sensualiteit. Het kan ook gewoon gezelligheid geven, of een compositie van passie en gloed. Het kan een boek zijn over de Moulin Rouge met Hoepelrokken van de French Cancan. Het lezen er van is een tijdloze luxe.…

Langzaam wegglijdend in een roes zonder klank zwijgend non-verbaal versmelt zijn realiteit met dat kleine restje drank.…

Een kleine engelenziel omarmde liefde met twee werelden lijk in eeuwigheid straalt de lichte dag vulde geest het huis met kinderlach sprookjesachtige mooiste regenboogkleuren ruiken naar bloemen wolken wenen weldoordacht vullen dimensionen eeuwigheid er komt nooit een eind aan het verdict wegglijden in een andere mooiere wereld…

De branding rolt een fluwelen muur in golven van vierentwintig uur guur is het strand, eb trekt het open voorbije tijden zullen wegglijden gebeten door de tand der getijden rijden ze de stormen, ze waaien luid over wereldzeeën van noord naar zuid een flikkering in de mist, een belofte van knarsend bitterhelder zonlicht dat het land droogstoft…

Je tekent de kantlijnen vol Met woorden die ik niet ken Ik wou dat ik je begreep En dat je nooit zou weg gaan Ik begin sleets te worden Het als alsof de nacht valt En de sterren doven En alles langzaam wegglijd Je haar ruikt naar suikerbrood En de veren worden paars Je sloeg een vlinderslag en verdween Dit noemden ze liefde Je handen…

aarzelend zet ze haar voeten neer ze voelt ze wegglijden een stevige arm behoedt haar voor vallen in haar hoofd malen gedachten en woorden plus vergeten herinneringen die zich een weg naar haar hart banen wat heeft wijsheid te maken met wat ze nu voelt de weg van nee is juist die van de minste weerstand zal ze nog eenmaal klauteren…

Als de dagen wegglijden in moeizaam geploeter, mijn beurs enkel gevuld is met kortingsbonnen, die ik desondanks niet kan betalen, de gedoemde armoedzaaier die ik ben, dan wens ik wel eens zo snel mogelijk terug te keren naar de hemel, biddend om een fatale hartaanval.…

mijn bed en huil heel zacht opdat niemand mijn schreien hoort Het is doodstil onder grauwe lucht die stilte vreet heimwee in mijn hart Niemand ziet dat ik voor mij vlucht en mij verberg achter bergen smart Het is doodstil als het vèr drie slaat die stilte treedt almaar nader tot mij Net of zij wenst dat ik het leven laat en geleidelijk wegglijd…

en het middagmaal ligt een blanke zee van tijd waarin haar energie tomeloos kolken slaat met koffie als hiaat maar na de morgen kruipt gestaag iets van twijfel in haar kleine zekerheid en staart zij naar de TV, denkend aan niets achterover op de bank, niet slapend, maar met de ogen dicht voelt zij hoe de uren van de middag wegglijden…

daar waar jouw traan mijn land bespoelt over de akkers van mijn karakter, waar de stilte nooit uit ogen verdwijnt daar vind ik jou in de onderstroom van mijn verleden… in brede rivieren meet ik het zwijgen, peil de diepte van jouw woorden, laat jij onze herinneringen achter in het wegglijden van de spijt ?…

de dag buigt naar harmonie niet wegglijdend,maar zich vouwend naar een dieper, traag bewegen als van ritselend riet verflauwend vogelgezang houtgewas dat knispert tot as als van weemoed maar wakker beschouwend leven en dood en zin.…

Laat mij wegglijden tussen de koude van fluweelzachte lakens in de schaduw van een eeuwige zoektocht, d'ogen gericht naar de einders van mijn Zielestrand vindend de antwoordende lichtbakens...…

een telefoonspelletje; ook zo’n dom fenomeen dat rotweer ook; daar wordt ze chagrijnig van stoffen, vegen, bed opmaken, afwassen; gelukkig weer niets gebroken elke dag opnieuw zo’n stom eentonig huishoudelijke tafereel en die vent van haar maar zeiken over haar roken pakt haar sigaretten; heeft er snel een opgestoken gedachten even doen wegglijden…