Alle inzendingen over wegzweven

O, op een wind van woorden en gelach wegzweven, even, naar geboren en geborgen zijn, op akkoorden van oude rijmen, en dan terug en weer terug.…

Het einde van mijn wereld hoe graag ik blijven wilde en nu verdwijn in het onbekende Het vervagen van onze wereld wegzwevend uit jouw armen terwijl de smaak van tranen bitter is.…

De Schepper ziet Zijn wegzwevende ademdamp met arbeidzame ogen boetserende verwachting steeds even liefdevol... welke weg die nevel gaan mag eeuwige dwaalster zijn? op aarde bestaan als teer speenkruid strenge woudreus zorgeloze vlinder of Amerika 's regeerder?…

Als ik mijn ogen sluit en fluisterend zing lijkt het alsof mijn woorden wegzweven De beslagen ruit waarop ik je naam schrijf houdt de letters vast, heel even Het transparante woord vervaagt als tranen naar benee stromen Een zacht vloeiende rivier Zo vaak, zo stil gevraagd zelfs om het wonder gesméékt ....Was jij maar hier…

mensen zich in de onzichtbare jassen van andermans verdenking Natuurlijk, roept er iemand Ze hebben een slecht geweten Zo zitten we gevangen mijn behoefte om te leven opgesloten in een spelonk van mijn gedachten met samengeknepen ogen moedeloos zoekend naar een uitweg uit de dichte netten geknoopt van misverstanden tenslotte wegzwevend…

De prins uit vroeger tijd gaat op een briesend paard door gevreesde woestenij tart loerende gevaren zijn zwaard en diadeem blinken van strijdlust blijmoedig zoekt hij moeizaam veroverd geluk en geheel zelf behaalde roem diens dapper vertrouwen woont in het dennenzaad dat zich berustend _ toch vol hoop aan de grillige wind geeft als haast…

zwaluwen door de geopende gordijnen van het uitrustende voorjaar De wind geeft gul een geluid aan alles wat stemloos leeft niets blijft zonder ontdekking Al mijn vragen verwaaien – zonder beantwoord te zijn – in het overvolle landschap terwijl het een uitnodigende leegte schept De landman is gereed om weg te scheren, maar wacht op het wegzweven…

zacht avondrood geeft de vroege schemer en de paarse struikjes warme gloed van berusting terwijl de eeuwige einder in vaag vragend grijs ligt plots kringelt een kleine dwaalster fel brandend over de grond schenkt dit leven een verrassing groter dan het ooit kende hier laat het korte ogenblik zowel toekomst als verleden op luchtstromen wegzweven…

Het Liesbos toont onder zijn kale eiken lentevingers, die grondbloei bewerken, dan voldaan wegzweven op lichte vlerken, in Ulvenhouts wonderwereld neer strijken. Ze mogen park en moeraswoud verrijken vol fijn versnipperde schilderwerken, daarbij schoon Landgoed Valkenberg sterken. Winnende bosanemonen prijken!…

Als woorden konden zingen dan zongen ze een lied, ontroerend teder melodieus, passievol en harmonieus, letters dansend met elkaar, heerlijk wegzweven in mooie dromen.…

In jouw armen liet je me wegzweven. We wisten het, binnen een paar uur is het voorbij. Ik ben niet van jou. Vanuit hier tel ik de uren. De dagen lijken eeuwen te duren. Je moest alweer gaan, voor dag en dauw. Ik denk aan je zachte mond. Ik denk aan je sterke lichaam.…