Alle inzendingen over wekken

En dan neem ik mijn lot in rauwe handen om je weke keel.…

Wetenschap Geen gok, de zoete zekerheid verslaafd aan onderzochte dingen als techniek vermomde kennis die de meerderheid geniet maar niet begrijpt Gedicht Als bij elkaar gezochte woorden die toevallig samen een beeld zijn, zo zijn zeven dagen een week Koffie Tussen twee perioden een moment rust ontmoetingsplaats ganggrage…

Zacht voel ik u als nacht, als aarde die zal dekken, een moeder die me in sluimer lacht en niet mag wekken.…

om in zachtheid, humor je te hullen, om te voeden en te hoeden, om te strijden, te beschermen, om de schoonheid zelf te zijn, om rust te vinden om opnieuw, ja steeds opnieuw weer te verbinden om trots te zijn en rots te zijn in de branding om stil te staan bij onze ziel in deze drukke tijd en bij ons wezen, ons herontdekken het wakker wekken…

staat daar tot de volgende dag Bewegingsloos en zonder gezag Hij heeft een behoorlijk vol gevoel Waarom sta ik hier wat is het doel Hij voelde zich een zak Opeens de vuilnisman die pakte hem met gemak Die gooide hem de auto in hij mocht achterin Hij zag er echt de zin niet van in En nu hij is niet meer En toch staat hij er over 2 weken…

Tracht een lach op te wekken in de duisternis. Daar waar de droefenis overheerst in het leven. Bevrijdt die gaarne een beklemming uit zijn gevangenis. Het ommuurde menselijke leed dat zo lang vergeten is te leven op een wijze die gelukkig heet. Leert weer lachen door die komediant.…

als een schelpdier vermomd je lippen broos je adem breekbaar dansend langs de vloedlijn van mijn begeren je haren spoel ik door mijn vingers en vind jou  je weke schelp toch steeds weer een verrassing jij, verzoend met zand en zee je proeft het zout op mijn lippen  en weet niet waarom ik jou in tranen breek mijn mooiste schelp…

Deze week overleed de Rotterdamse dichter Jules Deelder. Van hem is de uitspraak: “Wat nergens op lijkt, is echt” en het volgende gedicht: rotterdam is geen illusie, door de camera gewekt, rotterdam is niet te filmen, rotterdam is veel te ech.…

Nog één week in sferen van glans uit de dozen met spiegelreflecties in plexiglasfiber In sprookjesland toverrijst schoteltjesogen donkere stuiters in zielsdiepe vijvers Magische kerstster verlichtingsmomenten van engelhaarslingers en bambikijkers Kindervermaak in een klein paradijs de wondere zolder als speelgoedpaleis…

In Grolloo woont een grijze man Die om zichzelf hard lachen kan Hij doet dat graag op de tv En ook zijn vriendjes doen flink mee Maar eens vertelde hij iets raars Over veel drank en ook een kaars Hij drukte toen een week zijn snor Belandde bijna in de nor Maar ondanks al het commentaar Was hij nog net niet zijn sigaar Dus de moraal van dit…

Een dominee uit Klarenbeek Hield elke week een donderpreek Met vuur en bliksem van de kansel Gaf hij zijn kudde een pak ransel Maar toen hij eens de show weer stal Kreeg hij zomaar een hartaanval Hij stierf en bij de hemelpoort Had Petrus al van hem gehoord “U komt uit Klarenbeek? Die Herder? Helaas u moet een poortje verder!”…

En elke week overschreden wij de grens.…

Maar laat je niet klein krijgen, Want papa en mama zullen met jou samen blijven, Een halve week hier en een halve week daar, Dat kan heel fijn zijn, en helemaal niet raar. Papa een mama houden heel veel van jou lieve schat, Dit is nu het eind van mijn gedicht, dus dat was dat.…

Er was eens een poezendokter in de stad Die wist van alle poezen kwalen wel wat Drie keer in de week had hij spreekuur Voor alle poezen in de buurt De dokter was een groot poezen bewonderaar Stond voor al hun problemen klaar Er waren poezen die voor ieder kwaaltje kwamen We noemen even geen namen Maar drie keer in de week Kwam Truus die was…

Onderwerp: FW: FW: geschreven op 3 januari 2021 verwerking volle maan Wanneer de troubadour zijn minnelied speelt De afgelopen week de maan als zonlicht scheen Heel de week Dan zing ik als Verminnen Volle maan Spreek het zonlicht aan.…

overal waar jij kijkt is de wereld opeens een stukje zachter en als ik week word zit je zachte stem er vast weer achter je handen zijn gemaakt om mij zachtjes te strelen en je zachte hart klopt omdat je het met mij wilde delen nee, ik ken geen zachtere vrouw en je hebt het vast al gemerkt: dit gedicht gaat niet over jou…

Morgenvroeg zal ik als een pop Mij ontdoen van al het oude Alles wat ik zo vertrouwde Keurslijf en juk, ik geef het op Ik ga stad en taal verlaten Laat vijand en vriend in de steek Zomaar ergens in deze week Niemand heeft iets in de gaten De feniks ontwaakt nu beslist Zoek mij niet meer, ik ben heen Slechts as rest vanwaar ik verdween…

Het is nog week, en toch zo hard als steen. Niemand dringt er nog binnen, Niemand laat ik nog, voor mij zingen. Door niemand laat ik mij, nog beminnen.…

we hadden niets meer te verhullen het vuur ontstak door lichaamstaal wanden weken, leegte liet zich vullen kwartsext-akkoorden op ons manuaal de warmte was omhoog geschoten waarden ontstegen elke schaal circuit was even niet gesloten een zucht ontluchtte integraal de vlam ging uit was onbewaakt nu mis ik de hitte van je huid en warm…

Soms zijn er van die momenten dat ik liever niet aan jou denk dan gaan er weer weken voorbij dat ik geen aandacht aan jou schenk Jij hebt mij immers verlaten voor de vrouw van jouw dromen ik heb jou werkelijk vervloekt hoe kon het toch zo ver komen Ik probeer mijn leven weer op te pakken ik weet dat dat het beste voor mij is maar soms…

zo schiep ik chaos in de orde gedragen op de brede vleugels van een adelaar, was ik omgeven door geklapwiek van slagpennen ik hield me schuil in roversnesten inhaleerde luchten van onbeminden, geketenden, verdorden de gieren vlogen op de lijken af en pikten van de weke resten ze stegen krijsend op het vlees was woord geworden…

ja, dat heb ik ook al gemerkt dat ik oud word ik had het er moeilijk mee zo'n tweetal weken geleden inenen stond er een drie voor het was best wel emotioneel je was me zeker vergeten of vond geen woorden meer vond het fijn dat die vrij onopgemerkt voorbijging eigenlijk, die dag het is niet zo erg als Bilharzia maar of je daar blij mee moet…

Logge poten stampen door mijn slaap ik licht een oog terwijl ik gaap naar ‘t vliegend grijze monster het zweeft mijn blik voorbij landt met gulzig snuivende slurf op het weke van mijn dij ik gil en zie al koppen in de krant vrouw in bed geplet maar naast me klinkt het knorrig: mens… je maakt van een mug een olifant.…

Een week na sneeuw en ijs, tien graden vorst Drong door het bodemrijk uit alle macht, Ontworsteld aan de diepe winternacht Een krokuskoor dat zong uit volle borst Het Lied der aarde, rijm- en woordeloos Heel even maar, toen kreeg ik het te kwaad Door kou bevangen zong het uit de maat Hun paars tapijt zonk terug, voor vorst te broos...…

het duistert in de kamer waar de lakens ruisen telkenmale over de huid van een waakzame slaper vol beweging in het oog er waren dromen rond die schokkend toeslaan hem niet toestaan te ontwaken voor de laatste daad gesteld hem vol verwarring heeft gebracht bij het grijze winterlicht en het geknipper na het wekken de wallen onder de ogen…

in verleden en ik verstopte mij achter die tijd veilig en vertrouwd in de kleine wereld maar alles was slechts bedrog veiligheid was er niet en de wereld allesbehalve klein ik werd wakker in het licht van de dageraad en de wereld spreidde zich tentoon in talloze kleuren de tijd vond mij terug zoals ik ook haar terug vond alle weken…

het eerst met Nieuwjaar kwam van Vroege Vogels een foto bericht van twee minnende kikkers die het gewoon met elkaar deden zonder duidelijke reden zowat in mijn gezicht later in de week benauwde mij het gevoel dat iemand met zeker doel schaamteloos meekeek en ja hoor na veel turen op de rug van het mannetje zag ik me daar een mug…

ik heb het grijze opgezocht om mijn kleurloos leven wat meer inhoud te geven me opengesteld voor alle sferen en stemmingen om andere tracés te proberen tussen wit en zwart kende ik de contrasten in grijs voelde het wat onzijdig zonder richting en houvast gleed ik weg in naamloos zonder evenbeeld ik bleek te week en verdronk…

Zeven weken terug, duistere gedachten. Ik wilde je zo graag, maar ik moest nog even wachten. Smachtend naar je warme adem, verlangend naar je hartstocht. Naar je lichaam en je seks, naar het passionele vocht. Gewoon de seks bedrijven, want liefde was er niet.…

gemis, breed uit ogen, glijdt traag rond de rand van de dag ik dwaal in het voetspoor van de dampende morgen, het bruidskleed in najaarsblauw de vogels in mijn hoofd dalen week en schuw en de lucht kent niet eens het huiswaarts keren de wind voelt het huilen niet of de verte in jouw hand wanneer ik nergens adem en ongeschonden…