Alle inzendingen over weleer

In haar armen draagt zij weemoed ziet in ieder raam witte rompertjes met kabouterknoopjes een luide roep haalt haar in en opgewonden sprankelogen struikelen in alle haast over een klassiek verhaal wanneer adem even rust omvat zij weelde en knipoogt naar het kleine mannetje…

rol de steen laat de muziek spelen laat rook opstijgen laat ons in godsnaam leven heupen swingen op en neer de eerste dansen gewoon door sieraad zilver broek van leer licht breekt door langzaam maar zeker spierpijn wat ik hoor drink fruitdrank uit de beker lieg nog een keer lief nog meer voor de beker van weleer…

Oh lieve laat mij u ontkleden Om uw schoonheid te beminnen Rozetten uwer borsten te kussen Het vuur mijner lendenen blussen En zo u het verkiest en zal gedogen Zal ik al minnend uw passie verhogen Tot een liefdesdroom in ongekende hoven Uw ontvlamde bron kussen om teder te doven…

ongerept en onbetreden krijgt de tijd iets van weleer samenlevend in het heden blijkt verdraagzaamheid soms teer…

Niets is er over Geen vonk geen lonk Het strakke is niet meer De gratie is niet van weleer Rondingen hebben haar verlaten Wat eens prangde hangt nu neder De mond is pijnlijk omringd met kloven Doch heeft het mijn liefde voor haar Nimmer kunnen doven…

het moet zo als weleer. Altijd keek ik zo naar jou, geen woorden waren nodig. Een glimlach was genoeg, al het andere overbodig. Ik laaf me aan je glimlach, jouw ogen zacht en teer. Vandaag ben "jij" hier voor mij. Morgen zie ik dan wel weer.…

always straight on wijst zijn ijzeren haak Persoonlijk Assistent Vetje staat hem zwijgend bij het driebeninge paard blind voor obstakels slaat over de kop de Schippersvrouw houdt zich laverend staande tussen man en paard achter op de boot staart de gestrande Phoenix naar de verlaten oevers van de Wereld van Weleer…

als god de god is van weleer en meer nog van de tijd die komt dan lijdt geen twijfel dat - verd...! - hij ook mijn god is en nog meer mijn schepper van weleer…

Er niet om liegen dat ik ze soms zag vliegen meisjes van weleer.…

Geen snert met spek, dus denk ik nog een keer: Waar zijn de strenge winters van weleer nu ons klimaat in zachtheid is ontaard?…

landschap was jij hier ademde jij hier niet was jij niet onbegrensd? landschap van sterrenfonkeling sluimerende bomen bergtoppen in mist gehuld landschap van gekleurde wolken moedeloze hemels drager van mythen en sagen landschap van haver en rogge eindeloos ontvouwen van nabije dingen en verder weg landschap was jij hier ademde…

So werk hul nagte deur die dokters van weleer. Probeer red elk bebloede diamant deur loopgrawe, deur brand in enige oorloggeteisterde vaderland.…

De schrijver schrijft gepassioneerd, verhalen van weleer... Denkend aan die tijd, geveld door zoet hartzeer Nostalgie is hetgeen hem drijft en doet hem even leven, in de tijd die hij beschrijft. Al is het maar voor even...…

O, oud, eentonig liedje, Hoor ik u thans niet meer, Toch klinkt gij in mijn harte, Zo helder als weleer. -…

1 in dromen van dingen die ik ooit... wist ik de toekomst destijds nog ver later dacht ik later... 2 thans denkend aan de dingen uit mijn jeugd heb ik het verleden achter me gelaten vroeger weet ik vroeger...…

wat verdwijnt komt nooit terug het zijn de foto's die getuigen van weleer... we weten dat niets blijft zoals het is maar dat doet niets af aan de pijn en 't gevoel van dat het wel wat snel ging…

ongerept en onbetreden krijgt de tijd iets van weleer samenlevend in 't heden blijkt verdraagzaamheid soms teer... Lejo…

mijn ogen lezen al ruim zeventig jaar maar zelfs als kleine jongen las ik al zonder te lezen ik las de gezichten van de grote mensen en en passant het gedrag hetgeen mij zo dikwijls in grote verlegenheid bracht terwijl ik dit schrijf en wat over mijn leeservaring van weleer zit te filosoferen kan het mij niet meer deren maar destijds…

kerstmis was destijds gewoon een boom met echte kaarsjes het sneeuwlandschap van vaders hand breed uitgestald op het dressoir behaaglijke warmte van met z'n allen en ook iets van soberheid aan een tafel van fragiel geluk... nu wij zoveel materiëler zijn geworden weet ik mij een illusie armer…

wanneer ik al die telefoonboeken van weleer maar had bewaard dan zat ik om geen enkele naam verlegen...…

vurige tongen spreken van weleer. God laat mij bloem wezen, laat mij bloeien voor een keer.…

Ongerept en onbetreden krijgt de tijd iets van weleer samenlevend in het heden blijkt verdraagzaamheid soms teer…

ongerept en onbetreden krijgt de tijd iets van weleer samenlevend in het heden blijkt verdraagzaamheid soms teer…

Een oude wijsheid van weleer, echter naleven doet men het zelden meer!…

daar waar dagen in uren doorleefd worden met een tastzin in de hoogste frequentie trillen alle dimensies ik weet waar je huid is opgeschuurd geplamuurd door veelvuldig raken in gepassioneerd contact maken de weg terug vol verlangen naar meer de blik besmuikt omdat de wereld in jouw lach geheimen ruikt van weleer…

de volle oogsten de rijkdom zo dichtbij later nog het land met kale stronken als verlate herfstpartij in helder schemeren deden vorst en gladheid al even van zich spreken het winterde in gebeden voor het pittig warme wintereten met kerst al op de hoek in maillots en gewatteerde broek zoeken wij de sfeer van weleer…

ik zag hoe jij verschoot even voorover boog in een klein moment van contact er sluierde al een lach in je blik die ik meteen vertaalde tot jij hebt het gefikst ik wist van jouw vluchtige ontmoetingen met leden van het kleine volk van weleer zij zijn eigenlijk nooit weggeweest hebben eeuwen in schaduwen van jaren geleefd…

Alles wat ooit realiteit was zit verborgen achter het nu waar het onbewuste heerst met zijn eigen drijfveren Gerafelde herinneringen spoken door het hoofd verleden tot flarden vervaagd Ik ben een kind van al mijn weleer maar wat weet ik niet van mezelf wat ik eigenlijk zou moeten weten…

Gedachten tollen in het rond droevig hollen terug denken doet zeer aardbeienvoel van weleer stormen van binnen gaan tekeer haar ogen zwaar als een zak zand zij ziet kristalklaar woestijn in brand onrustig als vogels die gaan en komen heeft zij de kat waargenomen zij kruipt afgemat tussen het groene blad slapen kan zij niet…

eer ik het klinket nader, nabij de hoek diep achter in de verwilderde tuin het hangt al jaren scheef aangedaan door de tand des tijds juist daar ervaar ik de pracht van het komen en gaan van gaan en komen ik ben daar zacht soms in dromen ook als ik met het heden ben begaan zoals nu hier sta ik dan, of liever leun tegen muren van weleer…