Alle inzendingen over welsprekend

het Tsjechisch in hun land versta ik niet de krant kan ik niet lezen de welsprekende ogen van mensen die ik zie voel ik met mijn hart behoefte aan ontmoeting in hun gebroken Engels zij lachen om mijn: "Dobre Den"…

Mijn lief, waar was je al die tijd palaver van welsprekendheid je Maagdenburger halvebollenvriend heeft nimmer spijt van jouw historisch allegorisch reizen in Vergangenheit palaver van welsprekendheid en parelende eruditie wat jij met hem beginnen wou was echt een wereldexpeditie je liet hem vallen in de kou met…

Woorden als oorden waar gevoelens huizen in lege omhulsels van welsprekendheid Dichterlijk wonen wil toch niet zeggen dat de liefde daardoor dieper wordt want zeggen rode rozen en heldere maneschijn werkelijk meer dan: 'k wil voor altijd bij je zijn…

zuilen beeldfragmenten triomfbogen ruines in een levende stad de restanten van een beschaving van hebzucht en verwording grofheid hoogmoed en genialiteit treurigmakende restanten zijn nog welsprekend onder de zon die scheen hier duizenden jaren geleden net als nu…

toch zijn ze er de kleine klompjes erts die ik probeer te zeven uit jouw woordenvloed jij hebt ze meegekregen maar de snelle stroom slijt kanten af maakt water ondoorzichtig ik heb ze tot een sieraad van welsprekendheid gegoten vloeiend blinken zinnen in een schitterend juweel de strofen strelen ieders oor in ritme en balans wat…

In de verwachting het menselijk kenvermogen te kunnen aangeven dwingt hij zichzelf deze te overstijgen een zienswijze die de wereld veranderen kan bezielde filosoof en redenaar die niet alleen een beroep doet op het verstand maar ook op diepe emotie welsprekende wijsbegeerte die je kan raken in het hart bevrijden wil…

jouw pen raakt mijn ziel, vederlicht letters weven woorden in welsprekendheid die zachtjes landen in een literair gedicht dat zoet en mijmerend blijft zweven in de tijd woorden die als veertjes blijven liggen op mijn huid zo teer, zo fijngevoelig en zo licht maar die tezelfdertijd getuigen van gewicht hoe blank een ziel dat zoiets wonderlijks…

Welsprekend een juist accent van een vroege lentezon, als druppels water uit de diepte van de levensbron, herkenbaar ritueel nooit te nimmer saai en zacht als fluweel lijkt 't of ik niet anders heb gekend.…

lied een randje rouw kleeft , liep te vaak aan mijn stem voorbij, dan werd moeilijk ademhalen voor het wezen dat met mij leeft, zonder eind, met eigen wil, wat vervoering brengen zou verzamel ik ontroering, toch spreekt het zich niet uit,en Chrysostomos besloten heeft dat gestamel verlies is van geluid, kiezels in de mond van welsprekendheid…

voorbij, dan werd het moeilijk ademhalen voor het wezen dat samen met mij leeft, in de rollende wind zonder einde, in wat vervoering brengen zou verzamel ik de ontroering, toch spreekt het zich niet uit, zo ook Chrysostomos besloten had het gestamel verliest zich in geluid, verzameling gekleurde kiezels in de mond van de stilte, welsprekendheid…

bestelen de armen verkrachten het recht hun galmende woorden klinken net echt kaatsen in valsheid de eerlijkheid dol schreeuwen van vrede maar hun echo’s zijn hol eisen het volgen preken verraad vertellen hoe heden in toekomst vergaat draaien de waarheid welsprekend een loer leuren met zonden in een genadig rumoer stralen schijnheilig…

De barbaren zijn gekomen en ze blijven komen eeuw na eeuw Wij zijn beleefd, we geven hun hoge titels Zij geven ons hun wetten in een mooie toespraak met welsprekende woorden over beschaving in onze wildernis dat we nota bene niet langer hoeven te leven als wilden niet langer in de wildernis De barbaren zijn gekomen en ze blijven…

Haar toon is zo vol van zuivere gloed Haar ogen zo gracieus en welsprekend Mijn hart, zwart als het was, nu smekend Mijn uitgedoofde ziel schreeuwt van overmoed Haar verschijning markeert een nieuw begin Ik ren als een bezetene door mijn hoofd Het leven, ik had er al niet meer aan geloofd maar een glimp van haar verleent mij zin zin voor grenzeloze…

- De wanhoop en welsprekendheid in de gebaren van de dingen, die anders star zijn, en hun dringen, hun ademloze, wrede strijd .... Hoe kón ik dat niet eerder weten, niet beter zien in vroeger tijd? Hoe moet ik het weer ooit vergeten? ------------------------------------- uit: 'Parken en woestijnen', 1940.…

ik zie haar nog binnen komen bescheiden en onopgemerkt toch straalde ze onderhuids zoals de spieren trillen van een paard wachtend op het startsein ik zie haar nog zitten aan de overkant van de tafel herinner me haar chemisier met witte en blauwe biesjes welsprekend sober en elegant ik zag haar lieve sprankelende glimlach ik hoorde…

Jenever beide en liefde - Nooit wordt het genoeg gezeid - Zij doen ons telkens zwichten Voor hunne welsprekendheid. Laat vrij de vijand komen! - Door wie ook op aard bestreên, Niets doet ons immer zwichten, Dan liefde en jenever alleen.…

Alles overziend word ik beroerd en vervoerd door al je bewegingen en welsprekendheid die je hebt meegekregen Getalenteerd gedreven je altijd bent, je doet me denken aan een zanggodin Draag me mee op jouw vleugels vol inspiratie en verbeelding; een wederzijdse liefde bloeit.…

Van toen ik echt met mooie verhalen, altijd grappig, ach, jullie wisten me te vinden Zo leuk als ik kon zijn over mijn beminde Zo welsprekend en als ze even weg was, zo dapper stout Wat mis ik je, jullie mijn praatbehang en Wat vond ik jullie toen dom en te missen Maar sleep me nu samen uit mijn hel Mag ik nog een keer sprankelend stralen…

Uw handdruk, mijn vriend, zij welsprekende taal, Bij weerzien en blijdschap en smart! Ja teder en trouw, of veerkrachtig als staal – Uw hand zij de tolk van uw hart! Een hand zij een pand van een hartlijk gemoed, Waarachtige troost in de rouw! Gastvrijheid, uw welkom, uw zegen, uw groet, Het zegel dier liefde, der trouw.…