Alle inzendingen over wentelen

tussen dromen en waken raakt mijn hand niets terwijl de voet al aardt flarden van illusies bespelen dag en nacht zo wentel ik als mens eeuwenlang in dromen leven en dood zijn een vorm van dezelfde energie…

Een groene zee Vult mijn blikveld Harsachtige geuren Dringen in al mijn Openstaande poriën Waardoor mijn rust Eindelijk wederkeert Dan vervaagt Alles tot een Ondoordringbaar Duister als een deken dat Mij beschermt tegen Het onbekende van Een verloren wereld Vallend of zwevend Beweeg ik voort Richting de eindige Treden van de wenteltrap…

ik wentel me in jouw armen samen kijkend naar het ontluiken van Moeder Natuur kriebelen nieuwbakken sprietjes geurt heel voorzichtig een kleurrijke bloem hoe licht danst een vlinder trek je mij dichter almaar dichter naar je toe…

Hoogwater is daar wentel en wentel weer om tij is zo voorbij…

hij penseelt kleuren om wollig te wentelen in stuifmeelpollen…

De zucht ritselt niet, toch wentelen bladeren. Herfst luidt geen klokken.…

Zo ben ik dan de dienaar van mijn tijd geworden, Ik, die mijn eigen dienaar was; - Zo zwelt en slinkt de man bij ’t wentlen in twee oorden Om de aarde en om haar eigen as. Tezelfdertijd om bei. Ook ik, al mocht het schijnen, Dat ik slechts om mij zelf bewoog, - Al trek ik schijnbaar om mijn tijd alleen de lijnen Van een nooit af te wenden boog…

het lijkt al eeuwen geleden tegelijkertijd voel ik je handen kroelen door mijn haren ( in het nu …) lang geleden, pas geleden? zo zie je maar ... tijd zegt niet zoveel als je verdriet omarmt. het is het enig constante waar je bij kunt schuilen tot er een nieuwe optie zich aandient. geluk…

Ik loop door de duinen Kronkel wegen door de duinen Grote gedeelte zandgrond wat stevig is geworden door de vele regen van de afgelopen tijd Het loopt fijn alsof ik op een zacht stevig tapijt loop Ik wentel me diep in de heerlijke energie van de natuur die loslaat met al zijn kleuren en pracht Een…

als een zijde draad wentel ik mij om jou om te strelen in verlangen en te wurgen bij verraad…

In maanlicht zag ik opvaart van gedaanten doorschijnend wit – wentelend nu de wegen tot in eeuwen der eeuwen?…

bestaan Sommige mensen zijn vreselijk egocentrisch Kijken niet meer verder dan hun eigen geluk Blind voor de warmte die je hen hebt gegeven Maken zich over jouw gevoel niet meer druk Sommige mensen vallen flink door de mand De pijnlijke nasmaak is intens bitter en wrang Een ding weet ik zulke nepvrienden wil ik niet Die zich koesteren en wentelen…

«Dust to dust and ashes to ashes *» zo mijmer ik dan vaak en wentel me in weemoed.…

zonder te kloppen loop ik ongestoord al jouw gedichten binnen letters omhelzen wentelen me in warmte ik voel me welkom…

onstuitbaar draait het vuurrad wentelingen rondom het pentagram der zuilen waar in de navel van de vortex in een loden schrijn de as van het zijn in luwte rust…

ik wentel mij, goudkolkend in lome warmte, omwolkend bak te zongebruind, misschien kan me niet schelen de zon, in stralen wil ik strelen bescherm mezelf met minimalen gekleurd ben ik gezien…

In een vlies van onzekerheid wentel ik mij dromen verwacht ik meer dan dat zij kunnen geven Het ontbreekt hen aan geduld aan alles dat eerlijk is nee, het leven dient hard gespeelt te worden ondanks dat het is geen spel....…

Zoals een blad verkleurt in de herfst zo kleurden de dagen mee in een tijd die wegslipte uit een gescheurde zandloper die vermoeid was van wentelingen, die brak op een dag daar waar wij nu spelen…

een duik in het verleden is met een plons in de vorige eeuw terechtkomen wentelen in weemoed watertrappelen in de moederschoot van herinneringen en dit vol blijven houden tot je bent geslaagd voor zwemdiploma A…

Ik wentel me nog even in je armen die mij als een zachte deken verwarmen dan ga ik slapen en dek mij toe met herinneringen aan jou en laat ze tot leven komen in m'n dromen omdat ik nog steeds van je hou…

In het gave gebit, de angels en de tentakels van de beesten en beestjes velerlei geloof ik, in de uitwissing der sporen en de wenteling van de tekens, in het luchtkasteel dat het lijf is en in de mens die de moed heeft. ------------------------------- uit: Molwerk (2014)…

In eenzaamheid van winter breekt licht in donkerraam raap ik scherven van mijn spiegelbeeld en wentel in pas gevallen sneeuw woorden ademen kristallucht ogen volgen de laatste vogel in wintervlucht…

Reuze wattenproppen wolken als schaapjes in oneindig blauw ik wentel me in dromen wachtend op de nieuwe dag je pijn verzachten kan ik niet laat nu je lied maar horen eens kan je zeggen, lieve ik heb gevonden! trovado…

Schaduw werpt halve treden op de trap die wentelend opdoemt uit het verleden steil, maar leidend naar het heldere heden moeizaam beklommen met slepende stap Diep gebukt gaand onder geleden lasten maar volhardend en met moed de blik gericht op het hoogste punt in het helende licht zonder een tel in het duister te tasten Zij die stil wentelen…

Als claire-obscure jij en ik Tot in perfectie Zo puur In zachte belichting Staat mijn wereld stil Alles mooier Met jouw vergroting Met nieuw perspectief wentel ik me dromend In de toenemende diepte Van onze foto…

Ogen wentelen lichten lichten laaien landen in de verte brandt een vuur mij vlamt een gloed mij en stil trilt het onbekende sterrewachten wachten mij dat ik reize Ik vat nooit de vlam van het vuur in de verte…

In het labyrinth van woorden wentel ik me in de knoop Dans ik, van woord naar woord Spring ik, van zin naar zin Op zoek naar het verhaal loop ik terug naar het begin Steeds weer en weer en weer Loop ik weg van het einde…

mocht ik jouw zeemeermin ooit zijn louter verlangen uit zout en zand gekneed gekleed door vloed en naakt bij eb wentelend getij trotserend…

wanneer of waarom we vertrokken weten we werkelijk niet boven ons de wentelende wolken in de wrede verte het wassende wrange water en het wenen van weerloze wanen wat zal van ons worden wie wil op ons wachten we zijn niet waar we zijn…

zich ontschillen en uitschenken over velden van onvermoede gronden wegkruipen zonder de luwte te krenken toen orkanen nog niet bestonden zich wentelen in dekens van pijn tot herstel van moederschoot in geval van latent afwezig zijn sterft hoop een zachte dood…