Alle inzendingen over werkelijkheid

Als je soms meende, meer in mij te zien dan ik al ben, dan zet ik je met beide benen op de grond totdat je ziet wie ik werkelijk voorstelde.…

Ik wilde dat wij de zon tussen onze ijsbergen plaatsten en zo de scherpe sneeuwvlokranden konden bijschaven en in alle beschaving spraken want je beweegt in mij zoals ik in jou beweeg en wat er in de oertijd bij jou of mij heeft gespeeld het is een natuurfilm opgenomen ergens in een dierentuin ik wilde dat wij de zon…

Ik dans met jou de kamer rond onze voetstappen ritmisch over het parket de muziek brengt ons in hoger sferen en toch blijven we op de grond stopt de muziek dan kijken we elkaar nog lachend aan even kenden we geen tijd en zagen een andere werkelijkheid.…

wereld rondom jou kijkt met andere ogen ieder die met jou werkt ziet wat jij hen betekent van fantast tot idealist de dagdromer of realist de mensen die jij bemint zien waarvan zij houden van hartendief tot rover de minnaar of charlatan in alles wat jij doet of laat wat jij zo de wereld geeft ligt feitelijk de betekenis van wie jij werkelijk…

of ik met jou in de sneeuw wou spelen jij rende uitgelaten de tuin in ik liep je behoedzaam achterna van de sneeuwballen die me rond de oren vlogen kon ik er enkele afweren maar tot een tegenaanval kwam ik niet en dan met zandbakvormpjes en wat sneeuw lekker geurende wafels bakken met poedersuiker er bovenop die lag er voor het rapen ik vroeg…

wij stapten handje in hand handje plezantje door ons lentebos jij had me zo veel te vertellen niet één woordje wou ik missen van wat je zei want kinderen spreken in gedichten echt waarachtig oprecht in de verte hoorde ik een koekoek roepen jij hoorde hem niet ik zei dat ik de koekoekkoning was de koning die door iedere koekoek wordt begroet…

ook mijn broer wil me niet kan mij niet behoeden zijn Maori-bende heeft voorrang boven mij, zijn verknipte bloedbroeder schaakkampioen was ik mijn bijnaam was Dark Horse als onverwachte truc zorg ik dat een zwerfkind kampioen wordt ik slaap op een heilige heuvel hoog boven de stad ontvang in mijn dromen inspiratie van Mãui…

Projectie bestaat werkelijk! Echt!…

Dat wat ik mij herinner blijkt een leugen, Wat op mijn netvlies staat is zelden waar, De - logische - conclusie valt mij zwaar, Vertrouwen kan ik niet op mijn geheugen. Wat na verloop van tijd gewoon gebeurt, Herinneringen worden vaak gekleurd.…

Huiselijke echte rust is als een mooie kust om veilig te landen even niets om handen Het haardvuur dat je blust je lieve kind dat je sust je mooie vrouw die je kust Zo voelde het als thuiskomen in mijn persoonlijke dromen van vrouw en kind en wonen!…

Dromerig koester ik ieder moment, alles lijkt gehuld in een waas van pasteltinten. En de wereld is als klei zo kneedbaar. Maar het tegendeel is waar. Niet als riet zo buigbaar. Stram als een ceder en dat is geen goede houding omwille de vrede!…

Is dit nog wel een tuin? Wat moet ik met deze pagode zonder goden, obelisk die slechts zichzelf gedenkt, een niks met niks verbindende brug uit Tibet. Vijvers waar je ook kijkt. Wolken erin maar van een mens geen spiegelbeeld. Ik buig mij over leegte. Een jachthuis waar nooit een jager in woonde. Onzin. Vond ik je hier, was je een herderin…

als tussen droom en werkelijkheid geen scheidingslijn meer loopt en zonder schroom de wenselijkheid aan realiteiten wordt geknoopt dan kan de vraag het antwoord zijn op wat ik eigenlijk wil… en valt vandaag het menselijk brein in slaapstand eindelijk stil…

het zijn slechts schetsen van papieren dromen of verbeelde avonturen uit een grijs verleden -opgefrist in kleur- laag voor laag worden gekunstelde kleuren in vormvaste lijsten gegoten om ze te modelleren naar de wens van de gedachte toch vervagen ze weer doordat fantasie nooit raakt aan het natuurlijke prisma van de feitelijke beleving…

het zijn slechts schetsen van papieren dromen verbeelde avonturen uit een grijs verleden -opgefrist in kleur- laag voor laag worden gekunstelde kleuren in vormvaste lijsten gegoten om ze te modelleren naar de wens van de gedachte toch vervagen ze weer doordat fantasie nooit raakt aan het natuurlijke prisma van de werkelijke beleving…

misschien heb je gelijk en is het te vergeten is het als gedroomde tijd waaruit je eens ontwaakt waren de gestolen momenten slechts beleefde ogenblikken die we achteraf betaalden met een gevoel van schuld misschien heb je ongelijk en blijven de vlinders in leven tot ze uiteindelijk zullen sterven aan een onverzadigbare dorst was de…

Ik draai me om en droom een werkelijkheid.…

Een fantasie in mijn werkelijkheid. Gevecht met gedachten die ik af en toe wel verlies. Het “ik”-zijn in de enge zin heeft plaats gemaakt in een verleden, die ook mijn toekomst heeft bepaald. Mijn onbewuste verraadt nu eenmaal de wereld van mijn alternatieve IK.…

als een handtas en wat kwam daar allemaal wel niet uit : leugens, verdraaiingen, onzin, verveling, irrationeel gedrag... naast de gewone dingen natuurlijk : pennen, spiegels, paraplu's, lampen, sleutels die rinkelen, en zo voort... het is altijd weer anders, toch weer doller, absurder en soms juist gewoner dan je ervoor dacht,…

de zinnen werden verzet waarnaar? 'k weet 't niet om af te zijn van alles wat met woorden te maken heeft, scoren is makkelijk een rond balletje in 't net maar als je het even niet meer weet om te zoeken naar het hogere, naar een hoger doel is de stilte handig om in te zijn, en daar te blijven, nooit te lang wie kan er nu…

Ach geluk, met of zonder maat, die schijn is zuur, in een duur moment voorbij,een vuur wat tijd en energie verslind, een felle eruptie van de werkelijkheid, maalstroom van vergankelijkheid.…

Zien zonder te denken, kunnen zien wat ik werkelijk zie, in de eenvoud van het erfgoed van een paardebloem die geduldig wacht totdat een zekere bries z'n zaad zal dragen naar een hem voorbestemd gebied.…

onbekende niet bestaande werkelijkheid brekend wolkendek geeft uitzicht prijs op dat wat reeds aanwezig was…

Een siddering ruist Als zachte werkelijkheid In boombladeren…

des duivels om bij elke ademstoot in de spots van bestaan lichtheid mee te dragen tot ik voorbij de drukte raak met kleur op mijn wangen tussenin waarheid en werkelijkheid rustig ga zitten…

Waaraan jij nu moet wennen, vertrouw op je gevoel als zachte vlinders de verloren adem van mijn ogen sluit, dan voelt mijn lichaam de hinder van de werkelijkheid niet meer, die we kennen als de waarheid en samen hebben ontmoet. Deels vertaald uit : Fernando Pessoa´s, `Quando eu morrer, filhinho`…

Na de werkelijk is het moeilijk dromen. Hoog te zweven met de staart tussen de benen is natuurlijk mijn probleem. Met de hand al op de knop mijzelf dan toch wakker gekust? Herbezinning! Oh lieve Sofia, ik een kabouter fileerder kom nog maar net uit de kast Er is geen enkele vorm die past. Vluchtige woorden al snel een rol behang…

ik moet wel een gedicht is hier verplicht op gedichten.nl ook nog even rijmen om te slijmen en op het laatst te worden geplaatst het is weer nacht heb ik zomaar het is werkelijk waar een gedicht gedacht…

Wat ten diepste Werkelijkheid is, Werkelijker nog dan De waarheid, is met Geen pen te beschrijven Zo ongelooflijk eenvoudig, Zo mooi…

Denkend aan slechts jou zie ik wijsheid en liefde Tijd van toen, nog steeds tijd van nu Wij denken zonder tegenzin nooit te sterven Sleutel van de Poort ligt aan het eind van die enorme regenboog Palet van kleuren Zompige aarde zinkt zonder bederven 't licht van de zon Daarentegen ben, hoe je het ook wendt of keert, jij zeer scherp…