Alle inzendingen over werkelijkheid

Steeds meer wilde zij lenen, ik gaf alles Tot ik niets meer over had dan de verwachting Dat een onderpand alles goed zou maken Het gebeurde, zoals voorspelbaar Maar toch altijd onverwacht, waar ze Met het eerste licht gekomen was, ze Gaf me een hand en vertrok met de Laatste trein uit haar zonneboek Wat duidelijk maakte wie ik werkelijk…

Gevonden wat lang was verborgen Gezien wat mij ooit heeft verblind Los gelaten, al mijn zorgen Ontdekt hoe belangrijk ik dit vind Ik heb geleerd te kunnen geven Zonder verwachting voor iets terug Leven door te leren leven De wind gekregen in mijn rug Het geeft je leven een zekere rijkdom Beseffen dat je anders kan En dat je dat ook werkelijk…

woonkamer hierboven; Waarna het ook daar Langzaam aan wat rustig wordt, Beginnen woorden zich te vormen Tot regels, tot verzen van Mijn diepste ik, Die ik als ze klaar zijn Bewonderend bekijk, alsof ze niet Van mij zijn, maar van de echte Waarheid die mijn leven Zonder dat ik het altijd besef Onderbouwt en laat zien Wie ik werkelijk…

Maar wat is gewoon en wat is dat niet, is het omdat een ander, je anders ziet, dan je werkelijk bent? Mij kost het heel geen moeite, doe er geen moeite voor maar moeite om boos te zijn, dat moet wel, dat kost energie hoor!…

komen bomen tegen de dwarse schijn verblindt gedachten zweven zonder toe te geven met hun schaduw op de vlucht het licht schreeuwt opgelucht geen spinsels uit een gouden droom ik ben gewoon een vriend die boomt over gedichten de zon lijkt lichter als het donker wordt de rode gloed is koud we strijden zonder moord nagels krabben werkelijkheid…

haar voor hem bestemde ze leerden van elkaar de zon de wind en ook verdriet waarderen in het houden van vandaag verlangden ze ook morgen te proberen ze vereeuwigden gevoel weefden uit een zoekend leven een gezamenlijk besef in het nieuw ontluikend geven hun projectie was een vrouw geboren uit gedeeld verlangen onthutsend werd de werkelijkheid…

de leegte van een jaar legt stilte af in zwijgen warmte die genoten is vervliegt uit blote lijven ik schrijf omdat ik blijven wil woorden maken het verschil in draden met de werkelijkheid ze schrijven mijn realiteit mijn leven lost zich op in een reëel afwezig zijn een existeren op de rand balanceren boven het ravijn de tekst…

Van je oprecht gelach En opgedroogde tranen Wensen die je werkelijkheid worden En ik je dan niets meer wensen hoef…

De dichter knikt, bepaald niet in mineur Zijn leven is in Genua een feest Behoorlijk lange haren zijn het meest Opvallend aan de Hollandse seigneur Daarnaast is hij een aangenaam causeur Die niet veel op heeft met de hokjesgeest Tussen de werkelijkheid en fantasie Stelt de poëet, is soms de grens fluïde En rookt achter elkaar halfzware…

Dat alles is werkelijk waar, maar, dat leven bij toeval is ontstaan, daar geloof ik geen donder van. Geen donder en geen bliksem. Dat ons leven bedoelingen kent, die geen mens verzinnen kan. Dat geloof ik zonder meer. Zonder toevallige goden. Zonder opgestane heer. Levens hebben zin om spontaan te leven.…

als ik in de dood het verderf niet kan vinden en klokken luiden verdoemenis dan weet mijn oude jas dat de huid geborgen is in een vals gelaat patronen liggen stil te wenen tegen de werkelijkheid waarin ze zijn gelegd, het zwart overheerst het rectale brein dat van onrust zich bevuilt met dagen die schrijnend het lot willen bepalen toch…

omhoog met een rotvaart onbewust gleed je snel als een stokstaart hemelwaarts op de gevel staat Opwaarts het gebouw een andere loop er dreigde sloop kerkje in de bouwstijl Amsterdamse school bleef bestaan een stichting pakt er dorpsactiviteit aan kunstenaars gaan in het kerkje exposeren iedereen blij dat het kerkje bleef staan in werkelijkheid…

Zijn het de voetprints die ik achterliet in het onbeschreven zand, waren slechts een kort leven beschoren gedraaide realiteit op een morgen als ik ergens anders ben ik rijk of berooid door de eigentijdse wind of de regen etst in de vervlogen teksten van mijn afwezigheid of er iemand voor mij was geweest maar wie ik werkelijk was en wat…

Eindelijk kan ik naar het schilderij Kijken en zie ik de werkelijkheid Op loopbare afstand, zelfs het reizen Herbeleef ik met eigen bepakking. Onwennig nog van de gewaarwording Dat niet bij iedere blik het paneel Opnieuw moet worden opgehangen, Aanvaard ik vertrek, aankomst en schijn.…

De mens waant zich de top der evolutie Wil te vaak tegenstellingen verscherpen Dat die illusies zijn blijft hij verwerpen Hij sluit zijn geest af voor een revolutie Kan tegenpolen moeilijk accepteren Hij denkt dat deze wezenlijk bestaan Daar andere werkelijkheden hem ontgaan Hij spartelt zinloos rond in twijfelmeren Van tweedeling voorlopig…

En als dan onze gedachten rijpen aan elkaar en aan hoe het woelt weet dan dat ik weet dat jij bedoelt wat ik werkelijk wilde begrijpen.…

De natuur zoals die werkelijk is, geven we een onvoldoende. Het leven zoals het is geweest, was niet goed genoeg. De natuur zoals die worden moet, moet beter. Stomme dieren kunnen niet denken, zoals beschaafde mensen kunnen. Ze kunnen niet redeneren zoals wij.…

Voor een ontwaken mijn droom kan verstoren met een werkelijkheid die niet voor zo'n droomwereld lijkt ingericht.…

fietser mank op wielen zonder schoen hoe krijg je een oude Teflonpan schoon zonder schuren een zondag gevuld met onbewandelbaar weer dan gaat weggooien van rommel moeilijk door dode handen kijk, een bouwvakker die leegte met voegwerk vult treinen met vertraging als voorschot op eindeloze ruimte sterren die je nooit ziet waar ze werkelijk…

we vingen voor elkaar wat stralen zon en lachten om de schaduw we keken toch niet om we liepen voor de wind aan de rand van schijn vond werkelijkheid een blaadje gevallen zonder pijn haar valse glans zocht onze blikken een koud herkennen deed het kind in je weer schrikken je las het groen voelde je schuld het nooit kunnen voldoen…

Ineens een engel naast mijn bed ik zie het leven nu als een spons door jouw liefde bracht je mij de hemel dat geloof ik echt en dat is nu mijn echte thuis jij gaf mij handen en voeten het ontbreekt mij aan niets het gaat niet om jouw handelen maar om hetgeen je in werkelijkheid doet uit dankbaarheid opent mijn hart zich jij volmaakte…

we spelen ons spel, lachend in brede zinnen en daar is de werkelijkheid: een handjevol liefde met knipoog, beloftevol naar toekomst, naar morgen.…

duidelijk konden maken wat ik bedoel zat ik nu niet hier, Dan was ik nu bij jou om je te zeggen hoeveel ik van je hou, Maar dat durf ik nog steeds niet en dat, doet me veel verdriet Op papier durf ik alles wel te zeggen heel mijn gevoel open te leggen Jou vertellen hoeveel ik om je geef hoe ik met jou, de mooiste fantasieën beleef maar in werkelijkheid…

wordt zelfs niet eens gefluisterd De minuten worden uren De stilte duurt maar voort Het kan nog heel lang duren Totdat je werkelijk…

Als iemand op deze aardbol nog rondlopen zou zoals jij ik verneem graag van hem tot nog toe echter ben ik vol van verlangen naar de tijd dat ik zweefde op jouw stem dat waren dagen van passie gevuld met redentwist, hevige ruzie gebroken glas en spiegels die nooit toonden hoe het werkelijk was we sloten onze ogen en zagen dus niet hoe…

vandaag waait ook de wind uit een verkeerde hoek zit alles tegen en in de regen voelt mijn vel niet goed ik wil die spanning breken door alles te vergeten schilder dus een lief tafereel onbewust gebruik ik te veel geel haat mezelf nog het meest omdat de uitweg die ik spon met draden fantasie niet om de werkelijkheid heen kon…

Mijn gedichten zijn mijn kindjes geboren uit welhaast niets ontsproten uit gevoel gedachten uit dat heerlijke tochtje op de fiets toen we beiden zo verschrikkelijk onbedaarlijk lachten weet je nog ‘t kwam werkelijk helemaal uit ‘t niets Uit die donkere dagen toen we van ellende maar wat in bed te liggen lagen somberheid was toen troef…

Schenk een groot hart met vurige kussen en steek er veel vleiende woordjes tussen… geen mooier geschenk om je geliefde te geven en eens van de werkelijkheid weg te zweven zo valt er voor beiden nog heel wat te leren… Sint–Valentijn zal zijn stralenkrans schenken als je hem patroon van de liefde blijft gedenken!…

Midden in de nacht zat ik als een bezetene te applaudisseren voor de Russische schoonschaatster Evgenia Medvedeva die werkelijk topprestaties leverde die ons een blik in de hemel gunde die mijn volle respect verdiende zelden heb ik kunst zozeer gewaardeerd terwijl ze nog zo jong is, kun je nagaan de levensvreugde spatte van haar soepele bewegingen…

Wanneer ik afstand met stilte kan overbruggen is mijn zwijgen tijdloos en de hunkering naar jouw aanwezigheid zonder woorden in de nacht verzonden blijft zonder lethargie omdat ik leef met jouw ratio bestaan er geen grenzen aan werkelijkheid van horizon er is een verder weg dan hier in de heuvels achter de oceaan waar ik mijn brieven…