Alle inzendingen over wervelstorm

Woest komt ze langs je stormen Haar lange haren vliegen om haar hoofd als de wind die de bladeren van takjes af wil rukken Hoed je, ze buldert recht op je af met lange, enorm lange benen (eindeloos lang) die zo snel gaan dat ze wazig worden Elke jongen die een poging waagt wordt onder de voet gelopen door deze bloedmooie wervelstorm…

Alsof IK die ene steen in de woestijn ben, die tijdens een wervelstorm blijft liggen, terwijl al het zand IK voorbij waai...…

de lange schaduw van een monnik de schone was die buiten hangt het dak vol gaten na de wervelstorm verweerde muurtjes naast een verlaten boerderij in de zon sporen slechts van menselijke aanwezigheid kijk traag aandachtig naar die verstilde langzame leegte…

Verdoezeld en overtroffen zette hij zijn klauwen in de muur Klom als nooit te voren verdrong de onttroning tot verdoemenis Verstokte zijn doen schreeuwde zich lof toe zwaaide hoffelijk zijn zwaard Wervelstorm van gevoelens rees door zijn lichaam angst was niet de zijne Smedend vormde hij de wil tot de overwinning hem toebehoorde…

fragiel als een enkel ijskristalletje kwetsbaar een klaproos in wervelstorm vlucht ik angstig in ronde hoeken steeds op het nippertje weg van gehaaste voeten die alfabetisch lexicografisch bestuurd door een computerziel mijn voelen in punten vertalen waardoor mijn kwetsbaarheid onder de hardheid van hun zolen zo groot wordt dat…

als moeder Gaia chaos wordt en wervelstormen baart die niet zijn in te tomen als wilde stromen raken in de nucleaire kern als gekerm de straten overmant en kinderen onbeschermd tussen vallend puin wezenloos bewegen laat mij dan meer oog dan lichaam zijn alziend goddelijk oog dat de gulzigheid van Gaia doorseint aan het alomvattend…

Terwijl een ochtendzon nieuw leven schetst op jouw gezicht duizelen woorden als een wervelstorm over een ontspoorde natuur. Sneeuwvlokjes en bloesem dromen en zinnen en tegengestelde dingen. De aarde beweegt onze grenzen voorbij maar onderhuids zetelt een intieme wens in een inner aller oerstilte zijn we pas vrij.…

in zijn hoofd woedt een wervelstorm als een centrifuge die volhardend zware toeren draait als een ondoordringbare wals nadert een dreigende hoge geelbruine muur het zandtapijt groeit in de verzengende hitte ontelbare stofdeeltjes wringen zich in zijn ogen en oren zijn schreeuw brengt geen geluid voort als hij langzaam…

er was eens een sprookje dat niet bestaat altijd word ik behoed tegen rukwind moordenaar wervelstorm kinderdood enkel vrede witte duifjes gaan nooit dood…

Een tinteling bruist in mijn lijf en wordt een wervelstorm... Je weet je met jezelf geen blijf, mijn lust wordt nu enorm! Ik neem je vast, neen, geen verzet, jouw lichaam voelt zo goed... Ik heb alvast een binnenpret, want ik proef nu jouw bloed!…

Zo ploeg je voort in wind en regen door restanten van oude wervelstormen die zich willen laten horen en voelen zuigende modder waar doorheen je worstelt het vertraagt en houdt je steeds weer vast immer bang voor scherpe punten en de pijn die je met kwetsbare blote voeten riskeert zacht zand op een makkelijk pad onder een verwarmende zon…

Hij zwaande mijn vliegende gedachten tot een ganzen ‘v’ En weefde met hersenspinsels Latijnse-woordjes-netten Hij lichtte donkere proefwerkdagen glimmend blank En hij wist met Turkse woordjes zinnen te verletteren Met citaten als wervelstormen waaide hij ons culturen aan En hij griekste lange teksten tot een Herakles…

Zoals een donkere vrouw hem krankzinnig kan maken, zo is de dood een wervelstorm die aanhoudt. Jouw liefde voor de onderwatergrotten van de menselijke ziel is buigzaam als natte klei, een vloeiende golflijn van de Indische Oceaan.…

is, maar dat gaat mis, ben ik bang, want de winter komt eraan en ik heb nog geen noot van hem gehoord, maar boven dat alles ken ik een vrouw die eigenlijk een perzik is, met een zoete mond, fluwelen handen en ogen als meren vol sterren, wimpers als vlinders en oren als hondjes of poezen in mandjes, ronde trappenhuizen, ammonieten, tedere wervelstormen…

En da’s ‘t rare van de storm van vandaag, die huis hield alsof ‘t niks voorstelde Het ging overdag als een wervelstorm tekeer maar ‘s avonds dan legt ie zich erbij neer: Dat de mens sterker is dan welke storm ook.…

zij dweilend ten strijde tegen smet en smeer schuierend en schooierend met veger en blik schateren zij de dagen van het krieken van de dag tot daar waar de zon in de nacht verglijdt wie de winter schuwt zoekt wegdoenerig bij het eerste lenteweer heil en zegen in de geboden verluchting van deez’ grondige schrobbebeurt gelijk een wervelstorm…

Een wervelstorm nadert: het einde schijnt nabij Maar hij lijkt te blijven hangen ergens op de vierde rij Ineens zie ik de scheuren en mijn uitgedroogde huid komt los van het gekrompen vlees; ik sta stil en trek hem uit. Rest nog een naakte buiging, het vlees schroeit in het licht Dan wordt het langzaam donker, en valt het doek weer dicht.…

Een wervelstorm nadert: het einde schijnt nabij Maar hij lijkt te blijven hangen ergens op de vierde rij Ineens zie ik de scheuren en mijn uitgedroogde huid komt los van het gekrompen vlees; ik sta stil en trek hem uit.…