Alle inzendingen over weven

Flarden van gedachten weven zich rondom mij kan er niet aan ontkomen het laat mij niet meer vrij Spinnen raggen in mijn kop weven traag hun web kan er niet aan ontkomen het hoort niet bij mij heldere geluiden doen mij ontwaken weven klanken in de lucht kan er niet aan ontkomen niet meer op de vlucht…

spinnen in mijn hoofd zo klein weven mijn verwarde gedachten tot het lijnrechte zinnen zijn…

Aftastend praten we, vertrouwelijk, alsof -- we dromen weven.…

Vaak wil ik met woorden wat weven ze even gebruiken en dan laten zweven. Soms schrijf ik een zin op waarin alles klopt en blijkt er wat ritme en rijm in verstopt. Een wever laat langzaam zijn rollen verschuiven maar tekent eerst lijnen van rozen of druiven.…

Het is alweer twee weken geleden dat we elkaar schreven, verheugd lentes wevend tot een gedicht over liefde waarin we onszelf mengen met de openhartigheid van een vriendin en onze behoefte aan verbondenheid Jij rijmt met mij tot een fijnstoffelijke liefde, we scheppen madeliefjes in wuivende velden met kuspoortjes in de hagedoorn de…

ik wil het lint van je leven ontrollen je weven in onze verhalen in het gouden uur als het licht het mooiste is wil ik je bewaren…

Weven van letters naar indringende woorden vol vurig elan De ziel beroeren voor de heling van pijnen zo lang ik het kan.…

tussen het vuur van de sterren daar gebeurt het waar land land zich uitstrekt over eindeloze zeeën waar schikgodinnen geschiedenis breien de draden van leven verweven in kunstige taferelen en anderen weer uiteenrafelen…

ik heb tijd geweven kwam mezelf tegen zittend aan het spinnenwiel waar ik draden spinrag uit het leven tot garens vlocht na het klaren zette ik met schering en inslag de patronen op maar kwam stof tekort borduurde voort over bestaan liet de tijd zo door mijn vingers gaan…

je vleugde tegendraads voelde je bewegen in meegaan konden we weer spreken over patronen die je wilde in kleuren zelf gekozen die jou meer perspectieven boden in een ander leven kunnen wij ons samenzijn verweven de ondergrond versterken door er liefde en geluk in te verwerken…

(Duinerotiek II) In een juist net gewoven web ving ik jou, puur, maar slechts in gedachten Alleen probeer ik hier mijn woorden te dichten Te gieten in onze kroezen vol kruisingen overeenkomsten bij ons Jouw geschreven woord overklast al mijn zinnen Jij bent zogezegd louterend dichtwerk…

Bordurende over het leven zal ik in gouden draden van een schitterend verleden voor de doffe glans van heden uit het weefgetouw diep in mij een kleed van verzoening weven…

eens zal het woord niet langer duister zijn het zal zich splitsen in wereld oude dromen de wekker zal gaan het verborgene zal patronen weven in de honger van heimwee…

Het is een rijzen vederlicht het zijn mussen mezen op het ranke beven van de twijgen het is een wuiven weven mussen mezen op de bamboe het is een huiveren in de wind…

Bij spinnen worden draden gesponnen Voor het weven van couponnen. Dus ben je bang van spinnen, Moet je er niet aan beginnen.…

Geluk, liefde en verdriet weven we als een rode draad door het leven, maar velen hebben alleen verdriet omdat oorlog, honger en terreur hun bestaan ontspoort...…

het was heel vroeg weinig lag vast in ons bestaan de tijd was nog niet ontwaakt in deze stille kamer ik wil je in verhalen weven en je bewaren waar vind ik de woorden en de draad?…

telkens als ik baanbreek en zwaarwegend aanwezig ben weifel ik willens en wetens zonder weerga wederkerend op het gebaande pad maar als ik wegen baan weegt niets op tegen het weven van mijn dwarse draden…

Ook zwarte gaten de oneindigheid van 't universum het tijdeloze en de eeuwigheid van het heelal zweven evenzeer gelijk de dromen die wij weven als lege golven van het niets door 't onbekende Al…

talrijke draadjes weven wij in het tapijt dat mensheid heet…

en dat is dat Verwacht van mij geen wijsheid Ik lijd een winderig leven Mijn 'stekels' groen in de kruin Welke spin zal in m'n knot een web gaan weven?…

en weven draden en het kleed is waar? In 's hemels welving zijn tot stof verbrand vele weldenkenden; hun rook is waar? --------------------------------------------------- uit: 'Uit de Rubaijat' (1906), gedicht 9…

De dagen van ons leven zijn als een symfonie waarin we de tonen van liefde en verdriet als akkoorden weven En is ons lied volbracht geven we het weer door aan ons nageslacht die hun eigen symfonie zullen schrijven en zo zal de cirkel van het leven altijd blijven…

in de nazomer ruik ik de geur van dahlia's herfstdraden weven zich tussen planten in potten de zonnekracht is mild verdampt langzaam ochtendnevel kikkers zwijgen in de vijver eten nog hun buikjes rond op mijn terras gloeit nu het weelderige kleurpalet…

eind november met zijn trage uren sleept zich moeizaam doorheen dichte nevels blauwe luchten zijn tijdelijk verdwenen nachten zijn weer lang nu heerst grijze kou nornen weven zilverdraden in takken van de levensboom…

letters liggen her en der verspreid bijeengeraapt weven ze niet de woorden welke deze ochtend nog spoorloos leken woorden vol hartstocht die schoonheid doet versmelten bij het ontdekken van de eenvoudige waarheid die aan de voeten van een ieder ligt -die maar horen wil-…

het zoete ruisen van de bladeren draagt de lichtheid van grote dingen tussen scherpe scherven en aaibare woorden weven we sterke draden met weinig anders dan leven en poëzie houden we elkaar heel…

vlokken zweven traag voorbij weven een gordijn uit stilte aarde ligt er winters bij slapend in het wit van kilte wind is guur en strakke lucht belooft weer vorst van lange duur sloten gaan bevriezen vogels moeten wakken kiezen om te overleven een sneeuwpop met de bezem in de hand is koning van dit land kooltjes zijn…

Je kunt blozende rozen plukken op de maan wollen wolken weven in golvende zee zonnegoud naar aarde dragen of de wind om adem vragen wanneer je dichter bent maar geen enkel woord beschrijft de diepte van 't gevoel…

ganzen klonteren weer samen bomen raken stilaan in de rui spinnen weven glinsterende parels tussen kleurend lover een vlinder dwarrelt nog laat de zomer uit net als ik weer gedompeld in wazig geslonken najaarslicht…