Alle inzendingen over wieg

zijn naam licht en broos koesterende omarming zijn leven aangeraakt en kil staat op een kier hoe veel ziet hij in het donker wie blijft achter in de leegte wie bevrijdt de gekooide nacht draagt het licht op handen hij balanceert op een gebroken toverdraad zijn lichaam in de sneeuw…

Broze tederheid in de lentewind wiegen de vroege bloesems…

Mijn hart legt hier nog eenmaal aan, om in die langzame, blauwe deining als laatste troost het zo lang vergeten wiegen voor even weer te ondergaan.…

het noodlot spreekt tegen de uitvaart in mijn hoofd alsof het breken zal een kind opent er een septemberroos uit verlangen en sluit het voorvertrek vanavond zal ik je lichaam vlechten tussen de lakens tezamen met je zoete stem ik kan niet meer terug zelfs niet in dit vers…

Een kleine is snel gemaakt maar dan begint het pas Wie gaat bij ’t minst geluid meteen de sponde uit Wie geeft het de fles Wie brengt het naar de crèche Alle twee natuurlijk, altijd bereid te gidsen naar volwassenheid Daar bent u hopelijk mee klaar over 20 – 30 jaar Het kan ook tot uw dood want in dit land vol woningnood blijft uw kind…

Ik weet het wel, het is een cliché en meestal doe ik daar niet graag aan mee maar nu moet me toch iets van het hart vind me gerust sentimenteel, van mijn part: er ligt toch zoiets moois in het ledikant het is een wonder, het moet in de krant ik kan niet stoppen met ernaar te staren kijk naar de vingertjes, oogjes en de haren ja, het is een wolk…

Geur van honing en jonge melk, van een nestdiertje dat slaapt. Een ademhalen van dons. En speurbaar aan de neusvleugels de geur van wat gebeurd is: geboorte, geheim. ---------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 2005.…

Wij woelen zonder end voor kinderen en erven, En 't gaat ons in 't gewoel, gelijk 't gewiegde kind: Wij woelen ons in slaap door allerlei bewind, En vallen moe daarheen, met d' ogen toe, en sterven. ---------------------------------------------------- bewind - bewegingen, beslommeringen…

Wieg me toch.…

De vlinder streek neer op het blad dat wiegde lichtjes in de wind je voelde je weer als in de eerste lente je voelde je wiegen in de kribbe al heb je die nooit écht gehad.…

Langs het gordijn de streling van de wind die mij omarmt midden in het zonneraam op de vloer van de kamer mijn voeten op het tapijt reiken diep in de aarde mijn warmte groet de warmte mijn adem kust de wind .....Ik trek het bed in de zon .....en wieg mij in welbehagen .....languit en wijd geopend .....glijd ik de wereld in…

Hier wil ik blijven neuriënd in de zoete adem van de goede oude tijd het warme nest in mijn hart mijn welkom, kom neem en eet en drink mijn lichaam, mijn bloed dan wiegen we samen wiegen we in geluk wiege wiegelee wiege wiegeleen wiege wiegelee wiege wiegeleen bloesem om ons heen…

Heel wat aso’s zien een kind als last dat hun leven onderplast Ontbijt van chips en smarties in een lucht van bier en wiet Gillen, vechten, altijd problemen Dat kind kent ouderliefde niet Dump ‘t bij de jeugdzorg op kosten van de staat Ga door met liederlijk leven tot je vroeg seniel deez´ aard verlaat Met voortplanting van ellende…

Je bent maar weinig ouder geworden, geloof ik, de stap van je metgezel is aarzelend, zo is de gezondheid ook, de tijd is voorbijgegaan, maar niet als vergelijking, zij is echt voorbij, als een kleine kop koffie, een stuk taart, dat men heeft opgegeten, of misschien weggegooid. Je bent maar weinig ouder geworden, geloof ik, je vijfenzestigste…

Vandaag van werk naar kamers toe is er een lichtheid in mijn ledematen. Ik ben niet onbekend, uit wat ik doe blijkt onderling verband, ik werk de maten die niet groot of klein meer lijken. De tijd bepaalt zich niet tot ongenoegen, het lichaam is hier niet met angst te vergelijken, waardoor ik ondervind dat men zich in kan voegen. Bladeren…

Er is altijd een thema en dat ben jij, deugniet, simpel gezegd, niet cryptisch, niet met vergelijkingen, of mystiek, niet met dichterlijke ingrepen, niet met woorden die met elkaar spelen - spelende woorden betekenen al iets ingewikkelds, het spijt me - jij bent voor mij de mogelijkheid tot eenvoud die, in elk geval, míj ontroert en mij doet…

Ik doe wat ik doe langzamerhand zonder innerlijke achtergrond, ja, een jeugd en veel in koelen bloede daarna, maar het meeste is ijlte, een strandwandeling met dichtregels op golftoppen, zomaar, de ijlte, niet gevuld met ontstaansgeschiedenissen zonder Schepper. Het is dit of dat, maar nooit dit en dat tegelijkertijd, mijn leven komt en gaat,…

Dagboeken zijn als leven, data, dag in dag uit. Blauwe, strakke hemels, regen. Als het aan mij lag zou ik zeggen: laat men de dagboeken voltooien, handschriften, thema's doen er niet toe. Gooien we de mens voor leegogige, gladgeschoren leeuwen die om het bestaan van een dagboek slechts geeuwen, dan zijn we niet die betere verre vriend of goede…

Niets te maken met wie ik tien jaar geleden was, ik heb me nu. 'Toen, toen', sinds die tijd ben ik mijzelf zoveel een ander dat ik misschien leef voor Judith. Ja. Een dichter die gekkenhuizen kent, de bajes, handboeien, isoleer; ik lijk wel een verdoemde dichter. Had een vak geleerd. 'Had, had', sinds die tijd is mijzelf zoveel een ander…

Zij was ooit mijn toverdraad, ik was jong, een halve meter literatuur verder ben ik al jarenlang niet meer de herder van schaap poëzie. Men zegt dat ik echt zong. Het zingen is mij goed vergaan door niets; louter dagtaken, scheren, ouder worden. De blauwe stad hangt als een baard aan iets dat ik 'ik' noem. Ben half-veertig geworden. Een…

Verwondering over de matte lichtval van deze ochtend, vol kersen en kleine regen. Aangekleed, gekamd, maar wat ik doen zal is mij nog niet gezegd. Dan zacht bewegen; muziek die neerdaalt uit een instrument waarop ik lang geleden heb gespeeld. De klank verstoort mijn evenwicht. Het is mij onbekend wat men hier speelt, de compositie lijkt verdeeld…

Nu is het dus dat ik niet meer weet hoe bang zijn was. Ik zal niet langer vijand zijn van zoveel vormen goedheid. Maar vergeet niet wat je was: ogen, haar, een hand om mee te schrijven. En wat moet ik zeggen, de stadsweg waarover je naar huis toe gaat, mijn huis zelfs is zo liefdevol voor mij. Verleggen van dit leven is gewichtig. dat…

Aan de ene kant is er nog een kant. Aan de andere kant is er geen kant meer. Ik kan niet heen en weer, al zou tijd mij dat wel toestaan. De schepping wil het niet. De dood is de langste hoogte, voor- en zijkant van het hout. Driedimensionaal niets waarin ik liggen zal. Ik schrijf toch weer een vers over wat er komen gaat. Komt dit door het…

Baudet, Baudet, politicus reptiel ik zou je in m'n armen willen nemen en wiegen, wiegen, lang wiegen want wat is er misgegaan in je vroegste jeugd Baudetje, Baudetje, Lancelotje reptieletje zoon van vader Thierry en moeder Davide ook jij Lancelotje Baudetje Reptieletje wil ik wiegen maar eerst Papa, Papa Baudet Politicus Reptiel, eerst je…

laat ons iets drinken zei je ik zou zo graag ik zal je zacht ontvoeren zei ik wat wou je graag ik hoorde in je keel de koele afdronk teer ontvonken als een lach en op je ooglid viel een geur van roosmarijn ik word wat moe zei je ik zou zo graag ik zal je zacht ontvoeren zei ik ik wieg je graag…

‘Ons zijvertrek is alree door de zonne verguld, Hier zijn we nog zacht in schemer en schaduw gehuld, Mijn zoontje rust in zijner wiege zo stil, Dat ik het lieveke liefst nog niet wekken wil. Vandaag is mijn dromerke jarig. Een keurig tooitje Omgeve en siere mooi zijn schommelend kooitje.…

Maar tussen wieg en graf, zullen we verdriet ervaren. Angst en pijn zal een deel, van onze blijdschap zijn. Tussen wieg en graf, moeten we leren leven. Tussen wieg en graf, moeten we leren geven. Tussen wieg en graf, en zullen velen vragen, waarom ze hebben gehaat, en wie hen liefde gaf.…

als mijn hoofd de wereld niet meer kent mijn geest een ander universum verkent neem mij dan in je armen en wieg mij wieg mij heen en weer en op een keer welt uit het diepst van mijn wezen jouw naam…

Slaapt, slaapt, kindje slaapt, en doet uwe oogskes toe, die pinkelende winkelende oogskes daar, ‘k ben ’t wiegen al zo moe: ‘k en kan u niet meer wiegen, ‘k en ga u niet meer wiegen, slaapt, slaapt, toe!…

Laat de luiken geloken zijn wiege wiegele weine en de stilte onverbroken zijn wiege wiegele wee. ---------------------------------- uit: Verzen (1913)…