Alle inzendingen over wiege

Broze tederheid in de lentewind wiegen de vroege bloesems…

Mijn hart legt hier nog eenmaal aan, om in die langzame, blauwe deining als laatste troost het zo lang vergeten wiegen voor even weer te ondergaan.…

het noodlot spreekt tegen de uitvaart in mijn hoofd alsof het breken zal een kind opent er een septemberroos uit verlangen en sluit het voorvertrek vanavond zal ik je lichaam vlechten tussen de lakens tezamen met je zoete stem ik kan niet meer terug zelfs niet in dit vers…

Een kleine is snel gemaakt maar dan begint het pas Wie gaat bij ’t minst geluid meteen de sponde uit Wie geeft het de fles Wie brengt het naar de crèche Alle twee natuurlijk, altijd bereid te gidsen naar volwassenheid Daar bent u hopelijk mee klaar over 20 – 30 jaar Het kan ook tot uw dood want in dit land vol woningnood blijft uw kind…

Ik weet het wel, het is een cliché en meestal doe ik daar niet graag aan mee maar nu moet me toch iets van het hart vind me gerust sentimenteel, van mijn part: er ligt toch zoiets moois in het ledikant het is een wonder, het moet in de krant ik kan niet stoppen met ernaar te staren kijk naar de vingertjes, oogjes en de haren ja, het is een wolk…

Geur van honing en jonge melk, van een nestdiertje dat slaapt. Een ademhalen van dons. En speurbaar aan de neusvleugels de geur van wat gebeurd is: geboorte, geheim. ---------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 2005.…

Wij woelen zonder end voor kinderen en erven, En 't gaat ons in 't gewoel, gelijk 't gewiegde kind: Wij woelen ons in slaap door allerlei bewind, En vallen moe daarheen, met d' ogen toe, en sterven. ---------------------------------------------------- bewind - bewegingen, beslommeringen…

Wieg me toch.…

De vlinder streek neer op het blad dat wiegde lichtjes in de wind je voelde je weer als in de eerste lente je voelde je wiegen in de kribbe al heb je die nooit écht gehad.…

Langs het gordijn de streling van de wind die mij omarmt midden in het zonneraam op de vloer van de kamer mijn voeten op het tapijt reiken diep in de aarde mijn warmte groet de warmte mijn adem kust de wind .....Ik trek het bed in de zon .....en wieg mij in welbehagen .....languit en wijd geopend .....glijd ik de wereld in…

Hier wil ik blijven neuriënd in de zoete adem van de goede oude tijd het warme nest in mijn hart mijn welkom, kom neem en eet en drink mijn lichaam, mijn bloed dan wiegen we samen wiegen we in geluk wiege wiegelee wiege wiegeleen wiege wiegelee wiege wiegeleen bloesem om ons heen…

Baudet, Baudet, politicus reptiel ik zou je in m'n armen willen nemen en wiegen, wiegen, lang wiegen want wat is er misgegaan in je vroegste jeugd Baudetje, Baudetje, Lancelotje reptieletje zoon van vader Thierry en moeder Davide ook jij Lancelotje Baudetje Reptieletje wil ik wiegen maar eerst Papa, Papa Baudet Politicus Reptiel, eerst je…

laat ons iets drinken zei je ik zou zo graag ik zal je zacht ontvoeren zei ik wat wou je graag ik hoorde in je keel de koele afdronk teer ontvonken als een lach en op je ooglid viel een geur van roosmarijn ik word wat moe zei je ik zou zo graag ik zal je zacht ontvoeren zei ik ik wieg je graag…

‘Ons zijvertrek is alree door de zonne verguld, Hier zijn we nog zacht in schemer en schaduw gehuld, Mijn zoontje rust in zijner wiege zo stil, Dat ik het lieveke liefst nog niet wekken wil. Vandaag is mijn dromerke jarig. Een keurig tooitje Omgeve en siere mooi zijn schommelend kooitje.…

Maar tussen wieg en graf, zullen we verdriet ervaren. Angst en pijn zal een deel, van onze blijdschap zijn. Tussen wieg en graf, moeten we leren leven. Tussen wieg en graf, moeten we leren geven. Tussen wieg en graf, en zullen velen vragen, waarom ze hebben gehaat, en wie hen liefde gaf.…

als mijn hoofd de wereld niet meer kent mijn geest een ander universum verkent neem mij dan in je armen en wieg mij wieg mij heen en weer en op een keer welt uit het diepst van mijn wezen jouw naam…

Slaapt, slaapt, kindje slaapt, en doet uwe oogskes toe, die pinkelende winkelende oogskes daar, ‘k ben ’t wiegen al zo moe: ‘k en kan u niet meer wiegen, ‘k en ga u niet meer wiegen, slaapt, slaapt, toe!…

Laat de luiken geloken zijn wiege wiegele weine en de stilte onverbroken zijn wiege wiegele wee. ---------------------------------- uit: Verzen (1913)…

ik zal je wiegen tot de slaap mag komen er zachtjes zingen over de vogels en de lindebomen aan ‘t kleine raam met jouw naam erboven dat ik voorzichtig heb opengeschoven om je te wiegen in het nad’rend licht dat straks zal schijnen op je slapend gezicht…

laat me je omarmen omarmen met al ik ben en je wiegen heel lang wiegen tot 't kind ( in jou ) zich weer veilig waant geborgen weet tranen worden gekust droge wangen verlichten jouw hart tot aan de volgende regenbui…

Seringentrossen wiegen statig heen en weer door vogelruzie.…

De twijgen wiegen rozen in de avondwind een mus daartussen…

Ik sliep als een boon in de dop van mijn auto -- in mijn wieg, mijn ei.…

Ik laat mij nog even wiegend wiegen om dan met zachte dwang samen met de dag te ontwaken.…

Wil wiegen toch de moegestreden mens Zijn ziel ontvangen in Uw Raadselrijk Wil die ontdoen van alle slik en slijk Dat is van ieder hier de grootste wens Draag hem terwijl hij slaapt voorbij de grens Geef daarmee van uw Licht en Liefde blijk Wil wiegen toch de moegestreden mens Zijn ziel ontvangen in Uw Raadselrijk De hunker is onhoudbaar en…

De takken wiegen in een ritme van de wind zachtjes heen en weer.…

Mijn hart is een wieg waar duizend dromen slapen. Allemaal van mij.…

Over de bosbeek ligt een boom: klimopslingers wiegen in 't water.…

vond je in het zachte wiegen samen op de wind boog naar jou maar jij ontsnapte gauw in goeder trouw in onderhuidse stromen kwamen kleuren overeen zonder keuze ben jij nummer één ik wieg en heb je lief laat wind ons samen deinen in jouw geur wil ik verdwijnen…

met hun stelen mee wiegen zongele hoofdjes volgzaam heen en weer…