Alle inzendingen over wij zijn de verbaasd

de ochtend geurde pasgewassen net als jouw kant van het door ons gedeelde bed wij hadden de verbaasde nacht een kus ontnomen intiem boven dagblad en koffie bloosden we het donker weg van dichtbij waren we steeds dichterbij gekomen nu is er ander zicht de geuren en besef van samenwonen komen weer terug al is het in mijn dromen…

samen omkijkend verbaasd lachend om gelijke reactie dezelfde golflengte en smaak het ontmoeten een pakkend begroeten was meteen raak nog blijft het een klein mysterie dit alles zonder schoten maar wel raak in de roos alsof wij voor elkaar zijn gemaakt in feilloos passende stukjes geluk die vanzelf hun plaats en vorm kozen in…

Hij laat zich maar bewond'ren En wij zijn zeer verbaasd. Het is als een wonder, Als in een wonderland, Op die lauwe, luie middag, Aan de waterkant.…

als een slak met wintertenen, schrijd ik door een waterbed, wachtend op die ene meester, die dan net mijn leven redt.…

Wetende en toch steeds weer verbaasd dat zelfs wie dagelijks de dood voorspelt nooit aan het eigen graf staat.…

Ruimte om je heen. De tijd gaat er dwars door heen. Die heb je te leen.…

poëzie haar zang tonen dragen verre verten toomloos temperament haar letters houden ’t niet binnen schreeuwen het uit schreien zouten over schermen resoneren voor eeuw’g op ’s mensen huid zelfs dan nog is zij ingesnoerd haar zegging springt buiten zinnen hangend aan haar mouwen ziet men haar altaar alles is uit vouwen spett’rend van…

De kikker die het plasje heeft gekeurd Dat door de arts bij hem was ingespoten Is plotseling zozeer van kleur verschoten Dat hij totaal oranje was gekleurd. Spontaan heeft hij toen voor het nieuwe leven Luid kwakend het Wilhelmus aangeheven.…

Stel dat je zelf een zaadcel was een cel die wou ontkiemen en daarvoor huis en haard moest achterlaten om als een zalm stroomopwaarts in het gezelschap van miljoenen lotgenoten op zoek te gaan naar iets al weet je zelf nog niet waar en wanneer je 'n eicel zult ontmoeten waarmee je ooit zult samensmelten en of uit die unieke unie…

Dichte stormwolken tinten weiden en boszomen zwaar, donker, plechtig. Het rivierschip keert: fors - stervend klinkt een dwergstorm over pakhuizen. Er blaast geen wind, maar boomblaadjes schudden, klappen: vogels strijken neer. 's Morgens krabt mijn vrouw ijzel van de bushalte: tijden komen weer. Morgennevel ruist. Nadert langzaam…

Je wilt praten met iemand, maar er is er geen en je hoort nu iets wat toch praat, je bent het zelf en bent verbaasd dat je nu iemand hebt die je praten laat.…

Als je met een verbaasde blik de wereld in kijkt Zie je wat anderen ook zien, alleen jij vraagt je erbij af wat er gebeurt.…

Ik ben telkens weer verbaasd. Elke dag heeft zijn eigen zorgen. Zolang de levensbron nog niet is uitgeraasd. Ik hou mij niet verborgen. Ik vind in dit leven zijn eigen plaats. Elke zonnestraal verbaast mij ook weer morgen. Wordt langs mijn profiel zielshartig teruggekaatst. Mijn verbazing kan ik niet verbergen.…

in verbaasde ogenblikken kwam jij in ons leven verwonderd door het wonder toch werd jij aan ons gegeven jij gaf ons iets dat niet bestond totdat jij werd geboren wie waren wij dat jij zo lief en klein bij ons wilde horen.…

Het is een denkpatroon van schoonheid. Een uiterlijk bestaan van iets. Een kunstwerk, maar het kan niet de kunstenaar zijn. Het is een borduurwerk, maar het kan niet de borduurster zijn. Het is een aaneenschakeling om het zichtbare, leesbaar te maken, maar de natuur is de schrijver niet. Het is een geheel van wetten, maar het kan niet de wetgever…

wachten in de trein op 't moment van rijden in het raam schuift een wagon voorbij gaan wij, zij of beiden ploeterend en knarsend verbaasd de bergen door scheef staan alle huizen de trein beklimt het spoor…

Het dichtgeslagen boek geklemd onder mijn armen twee gezichten verbaasd, verdrietig en zelfs opgelucht wij, ons verkleurd tot gebroken wit en in de laatste loodzware stappen zie ik foto’s, herinneringen en het kind dat altijd een wens bleef…

ik heb mij er altijd over verbaasd dat als wij samen lagen in vredig huidcontact wij er altijd later plekjes zagen alsof er iemand zich daar had gebrand bij toeval kwamen wij daarover te praat lieten elkaar zien hoe dat soms gaat waar huid altijd in balans is met externe variabelen blijken neuro elektrische contacten een patroon…

Toen ik jong was dacht ik: uit de wereld pers ik al het sap. Mijn leven zal dat niet bederven. Ik pik wat ik kan krijgen: de krenten uit de pap. Ik zal mij veel rijkdom verwerven! Toen ik ouder werd wist ik: Het ging anders dan ik dacht Om intens gelukkig te kunnen leven. Veel van wat ik vroeger had bedacht Had ik intussen opgegeven.…

De tol die wij allen hebben betaald voor de hebzucht van wezens, met een hart van steen die geen greintje gaven om het leven van hun medemens.…

plaats komma’s vóór een eindpunt trek lijnen vóór de grenzen van barbarij overwin ravijnen van schaamte kijk de angstaanjagende zwarte zwaan in de ogen ontmoet in open velden anderen voel door hen je menselijkheid…

Dacht je te kennen en jij mij wij samen waren ondubbelzinnig gezegd we doen het weer bij elkaar de sleur onzinnig gezeur apart op een kamer verbaasd turend naar éénzelfde sterrenhemel verwijtende gedachten snel hard als kogels kennen…… we doen het weer!…

“Maak ik je gelukkig, is er wel een WIJ?” Ik zou je willen vragen, hoeveel je om me geeft. Of je het gevoel hebt, dat je zonder mij niet hebt geleefd. Ik zou je willen vragen, …voel jij “houden van?”. Ik zou het willen vragen, maar ik weet dat het niet kan! Want jij kan mij niet zeggen, wat je gevoelens zijn voor mij.…

Elke dag eventjes maar dan praat ze tegen mij en ik tegen haar, zij en ik zijn gewoon wij. We kennen elkaar van het dagelijks mailen, en een dag niet gezien, wat zou er aan schelen? Zo is er een vriendschap voorzichtig opgebouwd, en het is voor ons beide al heel erg vertrouwd. we sluiten dan af met; veel liefs en tot morgen.…

dit is de dag de middag tussen januari en februarie een rustpunt een moment ik weet dar er duisterheid kleeft een spanningsveld een krachtmeting dit is de dag de middag weg rustpunt weg dat moment want zonder dat moment geen vreugde geen fijn zijn geen moment van daar geen moment van zijn zal er...…

tellen dagen dichter bij, dat ene zekere weten, de kalender wordt dan strepenvrij, gemiste uren worden vergeten de storm die van binnen woedt, laat ongesproken woorden verwaaien tot krachtige akkoorden, wij hebben alles nog tegoed…

Zij aan zij jij en ik werden wij.…

niet waar eindig ik waar begin jij maar ongedeeld wij ik jou vast en jij mij jij mijn rust ik die van jou jij die mij kust ik ook van jou die ene hand daar onze ogen voor elkaar perfecte glimlach nacht ochtend dag je haar je adem je zuchten je handen houden vast mijn Waar mijn bodem mijn luchten mijn branden alles…

Bladeren vallen voor ons versieren het pad waarover wij dwalen herfstkleuren lichten op met de zon wij lichten op met de laatste zonnestralen de laatste regenbui van vandaag heeft regendruppels achtergelaten glinsterende bladeren alsof belegd met kleine karaten zingende stilte om ons heen het zuiverste geluid dat bestaat alleen de wind…

warrige stegen waar schaduw om yoghurt honing en noten vroeg en altijd wel een plek waar het zacht was en zoet en wij…