Alle inzendingen over wimper

Wimpers als schaduwen op je wang Neergeslagen ogen halen weg 't licht Verlegen knipperend soms uitdagend glurende ogen ontnemen 't zicht Knipogend tegen zon Knipperend bij verdriet Beschermend tegen wind storm en regen Wimpers gesloten als luikjes bij 't beluisteren van muziek Wimpers, doen ogen écht leven ...…

Tranen tussen je wimpers twee kleine zilveren parels die schitteren in het zonlicht voort gekomen uit verdriet. Maar door de zon gedroogd die je weer laat kijken naar het licht van een nieuwe morgen.…

bloeien de klimop ontvlucht en wil stoeien een rode kater paradeert gewichtig in de stilte een merel verslaafd aan zwart nestelt in mijn buurt een lijster komt nieuwsgierig loeren aan de achterdeur meesjes dartelen in de hoge spar de vele regen schonk kringetjes aan de rozen ik knip wat rododendrons in de knop een donkerrode roos met wimpers…

boven de ogen hangen haar wimpers te drogen misschien door intens verdriet of omdat het buiten giet…

Op je allerlaatste bed - de witte hyacinten bloeiden - vroeg je mij waarom ik uit betraande wimpers keek naar vroege en vreemde verten. God, ik weet dat u veel dichter bent, ik voel u op mijn bleke en broze huid alsof u naast mij staat in deze nacht wanneer de herten springen in het jonge kruid der lente.…

Traandiamanten, bevroren op mijn wimpers: schitterend verdriet.…

zag je buiten staan een open blik ik stapte in je ogen jij kwam zo dichtbij wenkte met je wimpers mijn werkelijkheid voorbij een wenkbrauw opgetrokken wist me losgetrokken verloren uit realiteit danste zon en regenbogen langs de lijnen van jouw parelwitte lach nog heb ik niet je hand gevraagd mijn ring knelt iets te vaak…

woordjes in je oor als een intiem gebaar ik streel je teder en je opent blozend ogen dicht genietend minnekozend wimpers krullen als je ogen zich met tranen vullen kwetsbaarheid zal ik met kracht verhullen jij bent voor mij de liefste vrouw we wiegen samen op de hoogste golven wetend dat de stranding snel zal volgen beloof ik jou mijn diepste…

de maan nevelt zacht mijn neergehaalde wimpers in gegraven zand…

Betraand zijn je wimpers….…

je ogen dansen wimpers op en neer ik klap met tranen reik mijn nek en meer…

je ogen dansen wimpers op en neer ik klap met tranen reik mijn nek en meer…

Ogen tranen pijn wimpers verbergen de haat terwijl de mond spreekt…

Zij is fraai in haar hoogrood kleed. Zij huppelt langs klaprozen en geritsel in een stiekem verwachten. Met dorstige ogen hurk ik tussen de twijgen van haar arendsnest. Hoeveel jaren hebben haar gebeten? Ik voel de zomerhitte op mijn gelaat stralen, in haar hinderlaag want ik word een mikpunt in de luwe stilte. Voorbarig samenkrimpen, een…

De nagalm in de westhoek als je een oor op een grafsteen legt. Het lijkt nieuws uit een vergeelde krant. Kruitdamp glipte door de fijnste spleet En wij, dappere Belgen… Rillen met stompe vuisten in het zand “Waar is de overkant?” Jagers klieven de hoge, blauwe stilte. Lichtjaren later, nu we schijnbaar bedaren. Eivolle magen en glitterkleedjes…

Gisteren was huppelen nog slepen Het grind knarst onder de zolen. Nu ontspannen de mondhoeken, voorbij de frons Gisteren…terwijl de nacht tergend aan brokken viel… Met verstrengelde handen glibberig van ijzig zweet knielde ik want dat zou de overmoed verdrijven naar een vergeten land. Want een gif knaagt aan de zege Die je te vals verwacht…

De reus bloedt, een wonde in de hals, een lek in de slagader. Wie zal hem verzorgen? Dokter! Hij wou de held uithangen, de reuzenpanda redden. Toen een onbekend gevaar naar Europa waaide krijste men zich hees. Rare stralen. Kleur noch geur. Op ons bord: de stank van zieke lever. Op een ver slagveld bewaken de soldaten de vrede. We hoesten…

Terwijl zij de netten uitwerpt in een wolk van schuimspatten krijst de drenkeling en hijst zich aan boord, In de diepte een verzonken stad onder wuivend wier, een mossig koord leidt naar het schip gekraakt in een donderslag Nu rest er vermolmd hout, groeien er koralen op de mast, de oeroude glorie ligt aan scherven terwijl zijn tranen bederven…

Aan de rand van het beroofde land In het kloppend hart van het oosten Verwart men ‘samen’ met ‘beramen’: het oliedomme spel, de bommenruil De olijfberg geurt naar ontbinding. Regen is een verkwikkend geschenk De aardkorst wordt een klad van lijkafdrukken. Waar ligt elders? Zij verkiezen rood en schroot. Grijs is geen kleur maar een verzinsel…

Jouw okselgeur is een vlucht uit de duisternis wegdrijven naar een wonderwolk Modder en zand van de zolen schudden. De donder slaat weerhaken in ons, wij horen elfjes giechelen. De nacht ritselt maanstralen raken de riethalmen. Krekels sussen ons en we strelen, bevelen elke kus met een vingerknip. Duiken in de vinnig vervoering...een…

Hier stond mijn krakend bed Ik fluister terwijl ik de klimplanten toon in het park waar de zwanen zwijgen en het naar jonge lente ruikt, zoals toen. Wat is het meeste dat ik wens? Een dame met de handen in de heupen die me met zijdelingse blik doorboort Een gestolde pop worden. Of de smaak van meer nog... de valse gewoonte te overdrijven…

Met 1 munt in de borstzak. De gekartelde randen schuiven langs de naad. kiem van een wenkend fortuin: een hangbuikspaarvarken. "Lange Wapper!" Hij blaast zijn spotnaam weg, een pluisje op de lippen. De hemel hangt door van afgrijselijk grijs en de jeuk vervliegt, de lachstorm dooft. Ogenblikken gevangen in een bel ergens over de…

Sterren en strepen naderen Bagdad, Woestijnrupsen met ronkende tred. Een stad werpt de gordel af, waar gore wapens zouden wachten op een vonk die de menigte wegblaast. Paddestoelwolk De kogel boort door de slagader van de hoofdstad. Nieuwsjagers gissen naar de val, de diepte van het bloedbad. De opmars jaagt de koersen naar smeltende…

Voor mij rijzen de vestingmuren de gevaarlijke spieren van vader Binnen is de lucht droog en heilig. Mijn geploeter begint pas. De blaren op mijn edel gat leren dat sterven volgt op streven. Toch wordt het een gemoedelijk verblijf onder de nok, boven de wijnkelder tussen wanden die nagloeien van ons rumoer, de feestlust van de jonge jaren…

Dofgrijze dagen verzwaren mij, dalen naar mijn wintertenen. Ze slaan haken in mijn hersens, lillende lobben die de leegte ruimte geven. Ik hurk in het zand voor de nevelzee, rotsen klieven de branding. Traag verkruimelt het wolkendek Tranen slijpen mijn wangen, Een kale ruïne in de schedel geplant. Vellen vallen van het lichaam. De planeet…

Je ging met slepende zolen, wadend door moerassluiers. Een schim van vervlogen weelde word ik. De deurklink knarst in de buikholte, waar de vleermuizen in hun winterslaap hangen. Vroeger voelde ik ze fladderen. Je twijfelt aan het eerste kruispunt tussen vloek en groet. 'Genoeg' is het inwendig bevel, mantra die ik herhaal tot mijn wangen…

Mezen tjilpen nog tussen sprokkelhout en glippen de klokketoren binnen. Je bent voor een ander licht gezwicht. We verbijten tranen, onze klieren weigeren. Engelen zaten op een wolk naast jouw bed. en wenkten je naar een hemel van hars. Misschien kerfde ik te vaak in de bast. Ik geloof het vandaag. Morgen een vraag. Je verdampt en valt samen…

Mijn huid is strak gebleven, een rekbaar vlies maar het geheugen drijft haar zin door. Krampachtig speel ik nog onder haar rok In het begin was zij een sidderend standbeeld, de laatste storm die mij omhelsde met tentakels van tropenwind. Een matroos in het kraaienest kon niet zwijgen over haar wijkende lippen met zijn zwijmelziek gezang…

Onder de zeespiegel ligt het wiegend graf. Er hopen zich knoken op: de schedel van een waaghals het bekken van een wees de wervels van een wegpiraat. Boven de wolkensluiers In het trillend blauw Hoor ik de ijzervogel naderen landend met klapwielen een mensenlading in de buik. Geen schram Geen geknakte vleugel Geen brandend wrak Geen…

Bloed verloor en gaf ik, ons 'Rode Kruis' dat we jolig droegen. Je liet me speuren naar jouw raadsel. Je schonk me een glimlach en mijn brein verwaaide. In de waan dat ik jouw zwijgen begreep, Viel ik dieper dan mijn schaduw, Ergens waar de mollen wroeten In de gitzwarte gangen. Waarom moet het moeilijk? Wou je dan de tijd strikken…