Alle inzendingen over winteravonden

geen zin in doodgaan dus dat valt dan weer mee op een winteravond…

winteravond hij vult ’t kruiswoordraadsel in - zij maakt een puzzel…

Winteravond glanst: het warme purperwesten noodt tot steeds voort gaan.…

In stilte omarmd tijdens een winteravond bij de openhaard verwarmd de herinnering schaduw op het schapenkleed.…

Als ik de zomer niet haal Begraaf me op een warme winteravond Proef intens van 't laatste geluid Seconden doden en doden vergaan Kus teder mijn tere huid Liefde leeft en leven moet gaan Als ik de zomer niet haal Begraaf me op een warme winteravond Laat je lach zachtjes met me meegaan En haal weg m’n verdriet Fluister stilletjes mee…

Winteravond in januari, 't is vroeg donker, de kaarsjes branden, gordijnen zijn dicht, de koffie loopt door, 't stormt. M'n gedachten zijn als de wind, wat ik voel, merk en vind, kan soms net zo stormachtig zijn, als regen, wind of zonneschijn.…

Tussen de nieuwe sneeuw en kille sterren tintelt de winterstilte, maanlicht schijnt eenzaam over het witte dorp; er deint mensengesprek hoog en helder van verre. Huizen, onregelmatig, blind verlicht, rijzen de straat langs, bleek en schaduw-somber; een kroeglantaren schijnselt op de dicht gelegene sneeuw glinstering; - dan komt er stil in…

Een winteravond waar de dagen een beetje lengen, wel nog vorst, maar hier en daar zijn er al tulpen te zien, en krokussen en hoor je vogels.... Dit arme hart weet plotseling weer dat er lente komt, dat liederen gaan klinken uit de huizen waar de kinderen het nooit verleren blij te zijn.…

bomen snoeien kil de lucht in stukjes avondrood vol ontwaakt de maan…

Lang zitten kijken hoe de verkankerde stam van de oude vlier verbrandde niet na te vertellen dit trage eenzelvige afscheid deze vanzelfsprekende geboorte van as en niet te rijmen hoe onderwijl naast de tijd in een belendend dichtgesneeuwd heden de zevenslaper ontwaakte en de radio het lied zong van de fonkelende beker en hoe later de witte…

Storm en raas, ô Westenwind! Dagen, nachten lang; Pak uw zwaarste wolken samen, Bulder langs de rammelende ramen, Huil door schouw en gang; Mij en ’t uitverkoren kind Kozende aan mijn zij De' arm deren niet uw ongestuime vlagen — Veilig schuilen wij. Turend hoe de vlam zich windt, Snorrend opwaart schiet, Knettert in een vlucht van vonken…

Ook nu het avond wordt, Heer blijven we op U hopen, Het winterdaglicht kort, Hoe traag de dagen kropen. Het water is zo diep En donker, de lantaren Beschampt de oeroude baren, Waarin de wereld sliep. En als de smalle boot, Waarin ik word gedrongen, Van levens wal afstoot, Hoe hoog de golven sprongen, Van u komt heil en heul…

Waar is ’t beter dan op koude avond Onderuitgezakt bij het open vuur Met een sprankelend glas rode wijn Voeten ontspannen op tafel Door te brengen tot het late uur Gezellig keuvelen over koetjes en kalfjes Genietend van de warme gloed Onder handbereik een schaal met hapjes Aan de voet een snurkend hondje Dat zich met aandacht en warmte voedt…

Die winteravond in de Achterhoek keek ik met veel verwondering naar boven, waar zonder lampen die de sterren doven, de melkweg zich liet lezen als een boek. Blik op oneindig. Ik viel in het niet en zag de adem die mijn mond verliet.…

Een vaal-rose rozenperk met wat hoog gras ervoor: zo saai als saai kan zijn, totdat het tegenlicht van winteravond zon het grassenpluim in rose verzweemt en elke roos verheft tot illusoire droom en mij verwonderd achterlaat.…

En ook nu op een heldere winteravond onder de schittering van het kerstlicht; laten zich weer velen onderwijzen om te vernemen waarom het wonder weer wordt verricht.…

het sensuele van de bonte jasschorten die aldaar op markten bij bosjes worden aangeboden zó zie ik het voor me de lange winteravonden in dunbevolkte regio's vrouwen gestoken in niets verbloemende schorten en dan toch nog plotseling als bij een surprise 'de ontknoping'…

een winteravond vloeiend uit nooit meer tantra voor de open haard laan te rhijnhof vier ik kan geen afscheid nemen met een reine geest wat je aan had op je laatste tocht dichterbij kan ik niet komen zekeringkastjes en krimpkousen overal waar ik kijk iets te doen de tijd is spoorloos ik vraag het licht van de zon om een afscheidsbrief…

Ik heb je gevonden op een winteravond de deur ging open en daar zag ik je, ondergedoken in het zachte geel. Ik hoorde je zuchten en vroeg waarom je zo bang was. Je liet me je oorsprong zien - recht tegenover de plek waar je terecht was gekomen. En ik dacht: wat ijzig ver heb jij hier af moeten dalen.…

In winteravondkou, in het groot open van het blauwvloeiende belopen roestrandig staal, spichtig, onzichtig nu de nieuwe maan als een fijn edel veertje, als een losse haal en dun getogen. Rondom vochtig staan de zwarte sparren, lorken gril verwezen, verzameld onderhout, somber en nors, maar onder de donkerte der schors is helder al het…

IN winteravondkou, in het groot open van het blauwvloeiende beloopen roestrandig staal, spichtig, onzichtig nu de nieuwe maan als een fijn edel veertje, als een losse haal en dun getogen. Rondom vochtig staan de zwarte sparren, lorken gril verwezen, verzameld onderhout, somber en nors, maar onder de donkerte der schors is helder…

De hitte tussen ons deed het ijs smelten door ogen die het vuur hypnotiserend aanstaken met het gevoel van nieuw leven in de natuur door stralende lentedagen op een reeks winteravonden.…

een spinnende kat kolen gloeien in de haard het stormt om het huis…

De winteravond is verspeeld.…

een liefdesroman of een detectiveverhaal gedichten of mijmeringen alles helpt deze lange winteravonden te dichten met verhalen of gedichten voor ieder wat wils...…

en weer gaat de storm liggen schuiven wolken voorbij het spiegelbeeld van oceanen neemt regen mee naar verder hoe zie jij wind zie je letters zie je bomen of zie je bladeren door onzichtbare handen voortgeduwd waar zal je over schrijven als de straat koud en grijs van grauwe regenwolken geen schuilplaats meer biedt als op winteravonden…

Dat de zomer voorbij is, daar doe je niks aan, maar die lange winteravonden, daar maak je toch wat van! Brand een kaarsje meer, 't maakt je warm van binnen, doe dat gewoon elke keer, 't verzet zeker je zinnen!…

'k Fietste op een frisse winteravond over de lange eenzame landweg volgde een kleine warme luchtwenteling de oneindige troosteloze ruimte had één starre droge ademtocht maar een soepel balletneveltje danste speels voor me uit de gitzwarte akkerzee welfde gedwee tegen de lilliputterboompjes van houtskool bij de nòg grijze stramme westelijke…

zó verloopt het steeds vaker vooral op een lange winteravond als ik bij een aantal portretten op de kast een kaarsje ontbrand en later, wanneer de nacht weer valt nog een poosje naar elke foto staar voordat ik ze in het donker zet juist dan, op dat moment lijken hun gezichten nog even op te lichten alsof zij hoe jong of oud ze…

ruist het voorlaatste riet het wordt er kouder is het vizier op mijn zwanengezang gericht raakt dan ook de geest gekweld, wordt mijn kijken naar nog meer staren overgeheld dicht ik almaar dichter dan verlicht en strooi ik verder naar de einder uit totdat er zes geschaafde vierhoeken uit een catalogus worden besteld ja, zo'n winteravond…