Alle inzendingen over winterland

wit winterland van sneeuw en ijsbloemen engelenveren die door de regens zijn uitgewoed U die de aarde zo maagdelijk weet te roemen wit winterland van sneeuw en ijsbloemen en de schone slaapster tot leven kan roepen als U de stroom van lentesappen ruisen doet wit winterland van sneeuw en ijsbloemen engelenveren die door de regens zijn uitgewoed…

snerpende vrieskou sneeuwvlokjes op de ramen prachtig winterland…

onbewogen staan de bomen als skeletten hun takken een smeken hemelhoog gericht zonder schaduw werpend op in het naakte verstilde land waar de lucht van dode wintersloten ons beroert als wij de grijsheid weerspiegeld zien in een zwarte omlijsting van vergangkelijkheid.…

de bol bewogen opnieuw sneeuwt het plaatselijk de Bilt weet van niets…

Wolken boven het water trekken voorbij aan dit winterland. Even één zijn met de kou. Totdat de zon het zicht doet smelten.…

blad en in tegendeel winterland en andere uitwassen wasem aan de binnenzijde van het torso rijp rond het hart en een ijzig hoofd vergeelde tanden bijten zich vast in oud groen en bloesem genadeloos in haar genade roerloos in bloei…

warmgelopen tijdens het bouwen aan zijn midwinterhoorn was het verlangen naar het blazen in november groot nu het december is kan hij eindelijk los en blaast hij de pannen van het dak de droeve tonen dragen mijlen ver en strooien folklore over het Twentse winterland…

De straat ligt smetteloos wit uitgestrekt in winterkou geen naakte ziel of blote hond zal dit winterland ontwaakt betreden in iedere voetstap pleit dat eergevoel hier is nooit iemand geweest als de zon weer stralen komt is de hoop in dooi verdwenen.…

Route 34 Hoe diep moet het gaan het schrijven van de woorden voordat ze verstaanbaar zijn Hoeveel moet de boer zaaien op het arme winterland opdat er genoeg gewas is Hoe ver moeten vogels vliegen naar vreemde felle plaatsen om kou uit veren te schikken Hoeveel moet ik van je houden in dit huis, in dit bed voor je overgave?…

winterland verstild, bevroren de kortste dag is net voorbij ik kijk verlangend uit naar morgen droom de nachten alweer korter en de dagen stralend licht geloof nog steeds misschien te vaak en tegen beter weten in in elke dag een nieuwe kans in elke kans een nieuw begin een gezond, gelukkig en hoopvol 2005 toegewenst…

als roerloos spiegelland bijna vervalt in vroeger staat het oude kind dat dragen wil en alles ook verdragen heeft dat kou verhulde en licht weerkaatste met vastgeknoopte schaatsen losjes op de rug nu spreek ik – niet van toen – na vele winters op een rij van dit verlangen dat mij maakte brak, maar aan mij kleeft verscholen in het winterland…

Als scherven van beloftes krassen de kraaien in het stille winterland. Ik pluk de laatste adem van je lippen. De prinses is gestorven.…

De eerste glans van de eeuwigheid dwarrelt over winterland en onbuigzame wezens zoals schurken, dichters en duiven die straffeloos regels breken. *** *** ***…

Het Winterland leek schilderij zelfs het gras deed geen concessie brak frêle af van de impressie de sporen van het ijs in mij Het lentekind kwam aangefloten vrolijk smolt ze bij `t ontdooien m`n gelaat in zachte plooien tot mijn zaadje was ontsproten Sprietje groeide uit tot halm waar ik eind`lijk in kon klimmen om mijn kleur te laten…

De bomen langs de laan naar het station Hun kale stammen zijn met licht omwonden Dat vuurtorens soms ook bij vijvers stonden Is nieuw voor mij, ik wist niet dat het kon De Grote Kerk staat als een bastion In Winterland, wil haar verhaal verkonden Met oude teksten die ooit aftrek vonden Geschreven in een Goddelijk jargon Breda, je doet niet…

in kleine stemmen bloeide groot een lied blijheid rond verdriet en de bellen van een slee wie mee doet glijdt omlaag, tot winterland omhoog, tot aan een ster van ver schrijft er een boodschap op een oude kaart vol nieuwe wensen zoveel mensen rond een Heilig Kind in mijn witte wereld bindt mijn pen haar zwarte noten tot –ik in de hemel…

Ik heb de vlag al bij de deur gezet en wil de lente welkom heten maar als ik zo naar buiten kijk kunnen we het nog wel eventjes vergeten Ik zie de lente meestal als een vrouw je weet wel, zo eentje in de overgang opvliegertjes en koude rillingen maar dat maakt mij niet bang Ik heb de vorst alweer vaarwel gezegd en terug naar winterland…

Dromend over de zwaluw in het winterland met de Spaanse zon in jouw hart konden we hoge bergen beklimmen maar misschien zijn we nu te oud voor in een tent in de kou en hou ik je slechts bij me om te kunnen dromen over bergen een onherbergzame gedachtegang in het holst van de nacht gekomen met de taal die we spraken konden we verhalen…

Eerst aarzelend en nog wat schrikachtig laten de bloemen hun kleurentooi zien aan het halfingeslapen, op de rand van het ontwaken sluimerende, doodse dorre winterland. En dan, wanneer de zon plots opnieuw voor het eerst weer warmte afstraalt is er geen houden meer aan.…

Ach winterland, dat niets verstore, jouw hoop die ‘k in me houd, en blijf ik dat lied horen, dan wordt mijn hart nooit oud.…

Log zwaar, maar krachtig hautain trappelend, wiekt een edel zwanenpaar over dit winterland, een eend, opgeschrikt, fladdert snel wapperend, snaterend en taterend naar de veilige overkant.…

Kerst blijf ik verbeelden als een wit winterland van oneindige sneeuwvelden en schitterende ijskristallen van vredige dorpjes die ondergesneeuwd liggen onder een stralend firmament van miljoenen sterren die licht halen uit die grote staartster boven de stal alles ademt eeuwige vrede en rust ineen heilige nacht Kerst beleef ik in een groen…