Alle inzendingen over wit kristal

toen ik opende mijn hand was er enkel één druppel water op de plaats van wit kristal!…

kou vat aardse tranen samen in schittering van wit kristal verhullend als een liefdesmantel overheerst het schonende grote getal elk vlokje toont complexe tekens voor wie eenvoudig dieper kijkt het is de massa die verdoezelt hoe de eenling om zich reikt uniek in hun eigen signalen dalen bevroren druppels neer om als de dooi komt te…

Mijn tuin bepoederd met glinsterend wit kristal in één nacht veranderd door 'n fijne sneeuwval in een betoverend mooi wintersprookje. De treurwilg in wintertooi tot het kleinste stronkje het gammele tuinhekje met een wit kanten randje. Het vogelhuisje een waar paradijsje voor vinkjes winterkoninkjes en sijsjes.…

we luisteren naar de winter kijk, een roerdomp in paalhouding is zijn camouflage kwijt in het riet wat aangeslagen ligt onze polder te schitteren in het witte kristal jij draagt mijn liefde, helder straalt het heelal, we luisteren naar de roep van ganzen, verkleinen ons hart maken ruimte voor het ademloze…

Een zwerfsteen geboren uit eruptie en de zwaartekracht die hem baarde, ontleent z’n vorm aan het slijk der aarde, markeert z’n geslepenheid in ontberingen, verhalen van kristal en mineralen tijdsdruk van werelds wiel, geofferd aan de energie van weerstand, in gepolijst als oneindige beweging, zonder begin en zonder einde legt zichzelf…

Het dorp ligt wit -wàt een sneeuw! - Ik klim naar boven met twee verse broden onder mijn arm. Ze luiden, het is acht uur. Het begint weer, witte vlokken en witte woorden, het daalt zò maar. O zie, het is woord geworden! - op mijn donkere mouw het kristal. ---------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1980.…

de bloesem kruipt uit winters blad toont ons kristal bevroren pracht de ochtendzon scherpt rood op wit ontdooiend in het voorjaarslicht de aarde warmt in zacht ontluiken begeleid door vogels die al volop lente fluiten…

hoog stuift de sneeuw wit maagdelijk en er juicht een geschreeuw een lied in kinderlijk impuls sneeuw heerlijk sneeuw draag mij op je duinen kristal…. verstuif mijn ouderdom vervoer me op de oude sleeën die mij ooit in vervoering brachten.…

De zielenknijper kneep zolang tot er niets meer te knijpen viel. De man zoog, verzon, bedacht en overwon tot er niks meer te verzinnen viel. En zo kwam het: dat de zielenknijper in zijn eigen kuiltje viel. Want de wereld draaide gewoon door.…

ik droom dat ik een kiezelsteen ben mooi vlakkig maar nog wat hoekig het leven in scherpe kantjes opruwend in glans van diamant waar ochtendnevel zich ontdoet van duisternis geluidloos zich wast in kristal van gaafheid geraakt in de schoonheid van wandeling voortgestuwd in het evenwicht van licht…

Hij plant woorden in haar huid als taal eerst slijpt en dan zwijgt spreekt haar oogopslag ijzig blauw zij speelt dauw en verbloemt tot sneeuw haast zwart de eerste narcis laat ontwaken…

donkere nacht stilte in eenvoud doordringend tot de kern mijn gedachten zuiverend helder als kristal om dan stilaan te vertroebelen bij het krieken van een nieuwe dag…

wit pluist het vlokje langs mijn raam danst op koude vlaagjes snel en dan weer traagjes mijmerend als flonkerend kristal zwevend in een vrije val ooit zal zij zich hechten en tot dons vervlechten de wereld zachtjes toegedekt voor even zonder smet…

zo helder als glas schitterend als de sterren fijntjes geslepen…

Het kristal Van de heldere nacht Innig gearmd Met Het cracquelé Van de vorst - Het prille begin Van Een nieuwe winter…

De stilte van het kristal dat liefde heet. Laat zacht haar geuren los. 15-8-2008 62 Ries van Meerten…

Op die dagen wanneer de storm zijn noten kraakt En de natuur de laatste bladeren laat Is de mist dan eindelijk uit de lucht Koning winter ontwaakt keert almachtig terug op de troon Als kristal hoe moedernatuur mij raakt.…

een klein intiem terras ludiek genesteld in een zomerplooi de tafeltjes vierkant een rondeel vol vuur de zon staat op één uur je voelt dat ik je kozen wil je oog zo klaar als water parelt in het fijngeslepen glas als uit het witte zand de zon een ooglens brandt zingt in je blik kristal.…

Soldaat, je bent mijn kameraad, De vijand zoekt zijn wit; Heb jij je laatste pijl verspild, Dan zoek je schut onder mijn schild. Soldaat, je bent mijn kameraad, Mijn naaste in ’t gelid. Soldaat, je blijft mijn kameraad, Is ons gebeent' eens wit.…

ik zag kou in het licht kristal van je ogen je hand rijpte witte vingers gebogen in blauw toch ademde je de condenserende damp van het overgangsland ging een bevroren leven jouw dood voorbij jij ontsnapte door de lach aan het eind van de tunnel waar licht en warmte in wake op jou hebben gewacht…

zacht vallen vlokken haken in elkaar tot dromende gedachten die woorden verwachten uit de onuitspreekbare taal van stilte en rust maar vlaagjes wind verwaaien al de ijle tonen van kristal wit danst fel een eigen symfonie in bedekte klanken licht tot een schitterend winters vergezicht op een blanco vel…

je sneeuwde in het afscheid nemen vlokte kristal in dwarrelwoord stapelde in wit bedekken wat onze oren iets te vaak hadden gehoord in vlagen vervaagden je stappen naar de trein de sporen dubbelden omdat ik bij jou wilde zijn de laatste kus smolt op je lippen jij vertrok en ik bleef buiten zwaaide naar besneeuwde ruiten…

Ik heb geen sieraden nodig: het grootste, mooiste en schitterendste kristal hangt niet om mijn nek! Ik heb geen bemoedigende woorden nodig die later afbreken: de schat zit in het hart. Alleen draag ik, sinds, mijn hernieuwde komst: een groots kristal in de ziel. De kristal, glimmend en schitterend tegen alle slechte machten...…

Als vederlicht kristal zoekend naar een landplaats in zijn val. Zacht komt het neer op een muur van steen met de andere verenigd, met de andere één. 't Vredig wit, de zachte kou maar toch gedreven in het nauw. Want dit leven heeft een korte duur de zon die brandt als hevig vuur.…

zon als maan het andere licht verzachtte mijn pijn zwart uit gebroken verleden werd wit helend in heden daglicht was mat in kristal van zuivere waarheid wantrouwen vrat aan mijn zicht sloeg een gat in mijn leven leefde de dagen slagen die vielen gaten in groei verkleumde tot hoopje mens zonder vragen kind nooit in bloei…

Tracht altijd in het leven voor anderen iets te zijn, dan breng je in je omgeving beslist veel zonneschijn! Het zijn soms kleine dingen, die maken 't leven goed: een woord, een stille glimlach, een hartelijke groet! Mijn ziele heeft naar 't grote gehunkerd en gehaakt, maar 'k werd in 't leven meestal door 't kleine blij gemaakt!…

Mijn kleine kristal zal heel blijven... Dit kleine kristal met dit smalle lichaam zal weergaloos stralen... Mijn boodschap der ziel ligt niet in last noch lust maar tedere liefde in iedere bedoeling van een mensenziel...…

eindeloos ver, komen golven ruisend, over het strand dat glinsterend als kristal de koelte graag ontvangt een witte slinger van plezier spoelt over kiezels en rotspartij kust kleine kreeftjes, en stoeit met het gifgroene wuivend wier, daar waar het zijn einde vind huppelend als een spelend kind spoelt schuimend het water door tot waar…

er is vrede in mijn tuin de boom kleurt rood, in waaieringen langs kristal avond zucht al, zacht en ongelovig want de zon zweeft immer nog als nimphen door mijn hart zwarte rimpelingen rond het einde van mijn dag vertellen me van rouw maar altijd is er dan die kleine vrouw haar handen en haar kracht ze lacht van witte wolken van…

, zonder aftiteling, in zwart en wit getint.…