Alle inzendingen over wit licht

Juli zal het zijn geweest Avignon op weg naar huis De geur van lavendel in zacht wit licht Waar denk je aan vroeg jij Je woorden van lavendel je lichaam zacht wit licht…

Beslissers zijn afgunstig en partijdig Het luik naar de verbroedering zit dicht De Oscarinzendoptie van Wit licht Maakt de Nederlandse moviebusiness nijdig Met dit dispuut van onvereende krachten Is 't op witte rook voorlopig even wachten…

Eén zijn is niet alleen zijn is in een cirkel wonen van wit licht Aan de buitenkant is een liefdesband die naar binnen rinkelt, als men moe is bedroefd, be-roerd is Het oog opent bij een stille trom Aan de koningslach herkent men bewaarkracht Want één zijn is niet alleen zijn is in een cirkel wonen van wit licht Wanneer de…

al sta ik vroeg op de zon is me al voor het warme witte licht lokt alles binnen naar buiten kristalhelderheid de verbeelding verbleekt bij zoveel licht ik vind geen zinnen van beheersing…

fel wit licht je omringde mij zachtjes en kalmerend me aankijkend, recht in de ogen vragend, is dit de lijn?…

Lichtblauw Lichtgroen Geel licht Wit licht Voorjaarsgezicht De aarde geurig Meisjes en jongens kleurig Warm van binnen en van buiten Vogels fluiten LENTE…

Ik wil alleen woorden waarvoor ik zelf niet veilig ben, die (om het nog eens te zeggen) wit niet wit licht geen licht doorlaten, laten bestaan in mijn vluchtend en terugvluchtend lichaam. ----------------------------------------- uit: ' Natuurgedichten en andere', 1970.…

De dood .. het Witte Licht .. de pijn. Gebogen onder verdriet, de kater, Sleep ik mezelf van jaar naar jaar. Ik wou dat ik weer bij je kon zijn. Maar jij ging, je koos voor de dood, Je koos de weg naar het Witte Licht. En ik bleef achter, hier met dit gedicht.…

Twee vleugels had je onverwacht zo om mij heen geschoven je witte licht omarmde mij en zou mij snel verdoven Je ogen straalden zomerzacht ik kon het niet geloven een engel was je tot je zei -ga je mee naar boven ?-…

witte kat starend in de zwarte nacht wit licht donker silhouet afgetekend op de muur twee katten wit en zwart, twee tegengestelden nu staar ik terug naar jou, je brengt mij rust en geluk lieve ronkende schaduw in de nacht...…

In het witte licht van blauwe dagen had ik je gezien een tere bloem bloeiend in een wereld van verlangen Onder de hemelboom zag ik je staan Ach, hoe mooi was de stilte van je ogen en ik vroeg : waar ga je heen...…

Wit Licht....…

de blauwe inkt en het groene boek de zilveren lepel en de gouden kan de inkt, het boek, de lepel en de kan het blauw, het groen, het zilver en het goud de, het, de en de het, het, het en het het geel, het wit, het paars en het rood de doos, het licht, de beker en de ring de paarse beker en de rode ring de gele doos en het witte licht…

De fysicus breekt het witte licht tot kleurrijke stralen De slager hakt een varken in hapklare brokken De scholier ontleedt de zin in zielloze delen Als zij de scherven gaan lijmen komen ze schromelijk tekort…

Je schuilt in het witte licht, het water breekt en je ademt. De reis begint.…

zich diep in hem liefde aan zie het zoeken zelf- ont- le- di- ging wit…

Daar sta je dan: Achter het witte licht van de dood, het was 'n kwestie van één stap, die stap was groot. Ik ben hier achter gebleven, ik bleef achter... alleen, en Ronald is de naam die gebeiteld staat in wit steen.…

Zij maakt haar witte haren schoon Met haar zachte tong. Ze ligt op haar rug Vol vertrouwen. Ze lijkt te slapen Maar is altijd waakzaam. Als ik haar naam noem Miauwt zij en kijkt naar mij. Na een uitgebreid maal Gaat ze voldaan naar buiten. Een wit licht In de donkere nacht.…

donkermooi en zacht zonder duister donkermooi gedicht en gefluister in je oren over jou en jouw mooie, grote ogen en je open gezicht in het witte licht ik zie het donkermooi en zacht zonder duister donkermooi, jij dicht en ik luister…

December: Sinterklaas onthult geheimen: verborgen Pieten komen uit de kast: oud zuur, in woord gegoten, wordt verbast- erdsuikerd, ingepepernoot, in rijmen Door zwart, het nee, te zien en te omarmen kan ja, het witte licht, het hart verwarmen..…

waar ik gisteren nog ging slapen met het zwarte nachtelijke licht van metaal ontwaak ik deze morgen in een vloeibaar wit licht van alle ontwortelde woorden geen enkel zicht enkel nog een witte boodschap een gevleugeld stil geluid als waarheid neergedaald een warme hartslag in een koude wereld ik weet het maar ik ben onschuldig dus…

Pijn voor wie nooit meer zal terugkeren, Die hun weg zoeken naar ’t witte Licht. En hoop dat ze ooit hiervan zullen leren. Ik huiver even en ik, ik sla het boek dicht.…

– wereld in wording ontdaan van oude, getekende huid verwordt het rood tot vruchtbaar grijs; de heuvels tooien zich weer, langzaam, tonen trots hun nieuwe tijd gesproken woorden van stilte verwarmen mijn handen rustend op je ogen; ik voel jouw verten: groene heuvels drijvend in het witte licht…

Jij brak in knop alleen ik kan het niet, ik kan het niet en wil het niet aanvaarden: het dagelijks te witte licht en in de lenteluchten de zijdenlichte witte vleugels die mijn zuchten willen dragen: Elise! Elise!…

de witte duif vliegt weg het stukje kerst valt uit zijn bek opgeschrikt door fel wit licht een harde knal zonder gezicht de boom staat vaag te pronken de takken zijn al moe buigen naar de aarde toe in trage uren neemt het jaar zijn end de witte duif is neergestreken wil niks van vuurwerk weten…

opeens begon het te dagen vreemd, dat ik het licht niet zag terwijl het toch aanwezig was onder handbereik lag het daar -ik kon het niet geloven- dat briefje op het dressoir geen reden die je achterliet geen kleine woorden, geen liefste zelfs een aanhef had het niet wit licht bespeelde ’t papier en toonde tussen zwarte lijnen een requiem…

Onder het licht van de maan. Onder het wassen van het witte licht in reflectie. Weerkaatst het licht in de duisternis als een nachtwaker op zijn post in een connectie. Een connectie die de aarde goed is gezind.…

Ze is er haar lege vel opent mijn ogen wit Licht Langzaam hortend en stotend verschijnen zwarte figuurtjes lijntjes Ik wacht en kijk een figuurtje seint flikkert zwart op wit wachtend op meer vooruitlopend ongeduldig boegbeeld Ik kijk onbewogen hardvochtig bijna onaangedaan zeker in grijswit kalm ben ik wat komt zal komen…

ik zie je in een mooi wit licht geheeld, vol kracht, je zweeft ik zie je met m’n ogen dicht je speelt, je lacht, je leeft ik blijf het zien je mooi gezicht je knipoog zie ik met m’n ogen dicht dus... geen afscheid... dag! kus... een knipoog... lach!…

we zagen de wereld dompelen in het vage van wit licht gespikkelde mist vleugen zon kwamen steeds weerom zonder opklarend door te breken om ons de somberte te laten vergeten alleen het vorst- gerijpte oppervlak gaf ons de illusie dat het winterse ons heeft platgelegd omdat rijden te gevaarlijk was…