Alle inzendingen over witte duif

Een witte duif kan veel vertellen als hij neerstrijkt in een land hij is 't symbool van vrede en van gezond verstand. Een witte duif geeft al aan dat je voor Vrede niet moet vechten maar dat het vanzelfsprekend is en..ieders recht.…

Kleine witte duif vertel me wat je ziet tijdens de lange vluchten wanneer je drijvend op de wind de weg naar ‘t nest zo feilloos vindt langs blauwe of bewolkte luchten Kleine witte duif je hart is vol verdriet ik lees de droefheid in je ogen waar de onrust schemert; vaag je vleugelslagen worden traag het weten heeft je moe gevlogen Kleine…

de witte duif vliegt weg het stukje kerst valt uit zijn bek opgeschrikt door fel wit licht een harde knal zonder gezicht de boom staat vaag te pronken de takken zijn al moe buigen naar de aarde toe in trage uren neemt het jaar zijn end de witte duif is neergestreken wil niks van vuurwerk weten…

uit een wolk van licht fladderde een witte duif boven het woeste zeegezicht stil en als maar stiller de zoete winden uit de woning van 't hemellicht…

Ruimte in zichzelf Verloren - geen Richting meer Te vinden in De eenkleurige Massa die alles En ook zichzelf Overstijgt - Ook de lijnen Van oneindigheid Zijn prijsgegeven En dan verschijnt Zo uit het niets Die witte duif Met dat groene Takje van de olijfboom Dat leven geeft Waar geen leven Meer te vinden was…

Huilende vlinders in een witte wei Geknakte sneeuwklokjes op een Onzichtbare rij Een kille bries die het zwakke gras doet huiveren Een vermoeide witte duif die de treur niet kan zuiveren Het vredig leven in de witte wei Zwaar als lood Want gisteren ging de perenboom dood…

ik stuur mijn boodschap met de wind een witte duif draagt letters die jij zo kleurrijk vindt storm en regen trotserend laveert zij op instinct opgetogen rol jij de boodschap uit van boven in zinnen mag ik jou op afstand nog steeds beminnen ik zie je lach weet dat jij mijn kaartje hebt verwacht…

droom de witte duif in je landschap beweeg langs vijvers die stilte bewaren raak me herken de liefde in de schittering tussen takken reflecteer mij duizend lelies zullen drijven in de meren van tijd beleef me in jouw diepten ik ben er voor jou…

Als in een winterlandschap eensklaps een zonovergoten deken de aarde omhelst heb ik het gevoeld hoe het zou kunnen zijn een nieuw begin opstaan als een sneeuwklokje lengende dagen licht over de bedreigde aarde een droom van vrede ik heb het gezien een zon die blijft schijnen een witte duif die opvliegt en de aarde die zich…

op een stil terras drink ik koffie een duif scharrelt in de buurt van mijn voeten ik vlieg achterwaarts en zie de handpalmen van mijn vader in de vorm van een klein nest waarin een witte duif is thuis gekomen teder strelen zijn vingers de vederlichte veren je bent mijn mooie snelle duifje roerloos luistert duif naar de zachte stem…

de moede schreden uit een droeve herfst mijn thuis geworden zij dienen mij niet meer nu open ik een nieuwe dag op vleugels van vertrouwen nu vlieg ik weer mijn blindheid zet nu koers naar onbekende rijken een witte duif stijgt op naar hoorn des overvloeds en rijkdom van een volle zomer nu vlieg ik weer…

de witte duif vliegt niet meer stille apostel van vrede liefde en hoop wacht vleugellam op een tak van de oude boom wie hoort de aanhoudende mantra’s van zijn droeve koeren hoort iemand de schreeuw verbijsterend jankend gehuil in vermoeide vleugelslag verlaat de vredesduif zijn oude boom zal iemand hem zien iemand hem horen…

Op het hoekje van de straat Met zijn zijn fles en zijn viool Een slok om te kou te verdrijven Dat is de taal die hij verstaat Gehuld in een versleten deken Staart hij naar een witte duif Zoekend naar de laatste kruimel Die de eenzaamheid even doet doorbreken Wachtend op de koude nacht Die spoedig zijn intrede weer zal doen Denkt hij aan…

het is een warboel buiten mensen auto’s fietsen vogels fluiten maar ik zie ze niet vreemden die me dwingen in een dagelijks bestaan dingen die zo langs me gaan hoor ze lopen zie hun ogen ruik de kleding maar herken ze niet de wereld draait en ik sta stil op mijn gebied een witte duif daalt bij mijn voet en koert een eerste ochtendgroet…

En toch, hoe stovend zwelt de druif, Hoe schijnt zich loof en ooft te drenken In 't glanzen van zijn gastgeschenken: Een korenhalm, een witte duif.…

Witte duif in 't blinkend licht op weg naar verzoening gedragen door gesterkte vleugels strijdend eind in zicht!…

De witte duif blijft in het hok zingt een laatste vredeslied verstikt door donkere rook als traag de dag overgaat in donker bevroren nachten Vooralsnog heerst de stilte van de gekwetste ontvanger die in een ijzige winterslaap van met tijd gevulde spanning hoopt op een betere uitleg dan het bijna onvermijdelijke Redeloos vallen ze uiteen…

Een witte duif vliegt rond tussen de bomen hij brengt ons een boodschap. Van hoop en samenhorigheid voor alle mensen in deze donkere winterdagen. Nu wij weer herdenken de geboorte van “HET KIND” die in het duister zijn licht laat schijnen in een wereld vol oorlog en geweld.…

duif spelen met een mus en roep , vlieg mee meisje , vlieg mee je mag weer even zijn wie je was kind…

Ik fluister het frêle ochtendlicht dat op je slapend lichaam neerdaalt Met vrije geest laveer je tussen dromen door Binnenin voelt alles als vloeibaar of kneedbaar Als een witte duif zweef je langs de verdichte lucht van het ondenkbare Intussen dek ik je toe door liefde aan lijf te binden uit een andere wereld Ik neig naar jou…

duif in Betlehems ster verdwalen ze oogde licht op velden waar herders bij nachte de kou met hun schaapjes verzachtten ik wacht de lente af laat de wende keren met alles wat in in me heb ga ik weer proberen van de tsunami in mezelf te leren…

duif met kleurenboog…

Een witte duif zit verdwaasd in een hoge boom. Even de weg kwijt. Jij snuffelt ongestoord je favoriete plekjes. Soortgenoten naderen. Even zwaaien met de staart. Geen zin voor meer. De dag wacht op warme zonnestralen. Die laten op zich wachten. Het regent mist en kou. Morgen weer een nieuwe dag.…

Kleffe koffie in de hand Witte duif aan de voet Lamme scheur Aan de knie Trillende hand twee Bezorgde ogen Beklemmende handen De rook opsnuivend Van de bruine drab Onder hem Het rijk belegde broodje In zijn hand Steeds meer mensen Om zich heen Kijkend Neerbuigend kijkend Ontwijkend Ontziend Zijn bezorgde blik Maakt de duif…

duif de stilte binnenglijdt het is ochtend met donkergroene nagelrand wijst de conifeer omhoog hij lijkt weinig te veranderen alsof tijd zijn geliefde is zoals ik voor jou wanneer woorden overbodig zijn een eerste zonnestraal valt neer, raakt schuin de zachte huid van dit gedicht bereid tot antwoord…

het innerlijke vuur aangewakkerd de lauwheid verdwijnt terwijl een witte wolk verschijnt heel dicht bij jou en mij op het zonnige feest tweeduizendtwintig de Pinkster-Geest de vogels buiten fluiten en een mooie witte duif gevangen achter tralies opgesloten in een kooi die kwijnt rondom de tuin waar bijen zoemen…

Is ze als de witte duif Verheft zichzelf door de ander te dragen. Haar openheid laat zich niet gevangen zetten. Haar vreugde laat zich niet beteugelen. Ze komt tot ieder die haar aanbidt. In het kleine en weerloze, is ze te vinden. Laat zich niet bezitten, enkel beminnen.…

duif huppelde als een ree, zong met één rechter long, de hoge rots Zijn woning De bloem zal voor uw ogen bloeien Landman zal haar takken snoeien Ontbinden van haar aardse boeien…

Een roodborstje keek verliefd naar een witte duif, maar draaide zich om. Een olifant met een dikke huid schrikt erg van een vlieg in zijn oog. Musjes trippelen en hippen in het gras, waar wij samen huilden. Is het mijn nestje, schat, of geloof je niet in mijn takjessnavel?…

uitgeroeid geslacht een stervende romanticus van het eerste uur door de heersende gevoelens om het leven gebracht beroofd van de hoop op een leven van lange duur waar ik voor sta bestaat nauwelijks meer een vuurtoren voor een kust zonder schepen de laatst nog echt levende holenbeer waar zich al zoveel mensen aan hebben vergrepen ik ben de witte…