Alle inzendingen over witte steen

Zwart waar ik kijk heen Onwerkelijkheid Een witte grafsteen Onbegrepen waarheid We lopen samen Samen in het licht Ons beide namen In leven gegrift De wolken huilen Niet kunnen schuilen Dan een witte steen Huilend en alleen De werkelijkheid samen maar apart met als onderscheid Witte steen, verward…

waar stille wijsheid van oude bomen traag bewegend in de najaarswind troostwoorden fluisteren heb daar de witte steen zacht als een Memoriam aan zijn voeten neergelegd…

stroomopwaarts in een drukke straat zijn woorden hoorde hij alleen hij sprak ze uit in zacht geluid en vielen snel uiteen als letters op een witte steen gescheiden van hun zin en zwijgend ging hij verder en dan stroomafwaarts kwam hij terug vermoeid maar bij de witte steen sprak hij ze toe en reeg ze weer aaneen en sprak ze uit in mooie…

stroomopwaarts in een drukke straat zijn woorden hoorde hij alleen hij sprak ze uit in zacht geluid en vielen snel uiteen als letters op een witte steen gescheiden van hun zin en zwijgend ging hij verder en dan stroomafwaarts kwam hij terug vermoeid maar bij de witte steen sprak hij ze toe en reeg ze weer aaneen en sprak ze uit in mooie…

En hij torste koperen schild en reuzenzwaard met zich mee zo trok hij op tegen de herdersjongen Zijn wapen was een witte steen daarmee raakte hij de reus zijn scheen Vooroverliggend met zijn neus in het stof zongen nu Gods engelen de lof.…

in de ruis van alledag sprokkel ik licht en lucht bijeen een stukje lucht zal open blijven ik breng de zorgen naar de slaap de wind blaast de woorden overboord de liefde houd ik vast noemt de witte steen mijn naam…

Buiten spelen tussen sterren op gedroomde witte stenen waar de aarde niet van hier was maar een stipje van de maan een blauwe fee in zwart fluweel die zilverlichtend werd beschenen zoals astronauten zagen lichtjes dansend op hun tenen In een zee die niet van hier was zoveel mijlen hier vandaan en kon verstillen als je wou zo aan de rand…

een vliegtuig gevaren de Kolos wordt herdacht in wit stenen zonnepracht…

laatst liep ik tussen witte stenen ze droegen namen en hier en daar een ster maar ook kwamen er naamloze witte indrukken voorbij voor hen neem ik vandaag een extra stil moment ik vraag me af wie hen heeft gekend of zelfs nog mist van deze aarde weggewist en klankloos opgetekend in de zwijgende curven van een wreed verleden in…

(die mooie glans kan alleen maar liefde zijn) nu draag ik wat je ogen voor me vroegen en jouw handen voor me kochten, in een winkel vol verschil heel zacht verwarmt mijn borst de witte steen maar als licht haar ronding kaatst laat lila tere bloemen bloeien, op de adem van mijn hart binnen smart vol zoet herinneren kleurt ze edel…

Ik heb je beeld gevonden in het halflicht zonder tijd Diep Godshuis voor de eeuwigheid Uit oergrond gehouwen en geboren Toen godenschemer nog godengloren Toen zee nog blauw en naamloos was Laat jouw spelonk maar heilig blijven Je witte stenen preekstoel Je marmerschaken vloeren Je dak van mozaïek Je zwijgende altaren Ja ‘t zwijgt…

Ik spook door jouw gedachten en laat je echt niet gaan hoe lang nog moet ik wachten je kunt me niet verslaan Jouw witte stenen toren die sloop ik steen voor steen kan jij dat kloppen horen? daar viel er dan weer een. Je vluchtte over grenzen jezelf steeds achterna maar niets kon het begrenzen gevoel kwam altijd na.…

Witte stenen klokkenklepper, kloeke gouden torengraal, wijze oude schaduwschepper, krijsend nu in kauwentaal, om 't gegekscheer daar beneden, 't zijn de makers van 't fijn stof. Vroeger werd alleen gebeden, was 't enkel de klank van 't lof. En nu ronkt het in de stegen.…

stenen vertellen eeuwige leugens die tot het eind der dagen geloofd zullen worden door mensen als jullie…

Ik weet een tuin in de zonneschijn Waar mooie bloemen en bomen zijn; Ook witte stenen met gouden schrift En schone woorden er in gegrift; Waar blanke beelden staan opgericht Met klagende ogen in treurgezicht. Veel vlinders fladdren er heen en weer Of zitten stil op de bloemen neer.…

Een ieder stil alleen heengegaan, een voor een pronkend fonkeln witte stenen op dit jaargetij. Trotse stijle graven herinneren staand in een rij, opgeruimd om plaats te maken voor het nieuwe. Mijmerend roep ik zachte afscheidssvragen op. De akkergrond die wij mochten ploegen is leeg, afgerond is het menslijk zijn op deze wereld.…

Kijk ze nu lopen wendend om me heen, 't lijkt wel een herfst op de witte steen, een herfst van dorre en gele kraakbladen, engelen in wevegoudwaden, zwevende guldvliezen, neigende zonbiezen, fluitende gouden zonnegeluiden, ze leiden elkaar van uit het zuiden, ze lopen over mijn marmersteen in goudmuiltjes heen.…

steen lege boulevard geel zand zon blauwe zee eeuwig verloren tijd Adriatische mist trappen op een roestige rode boot voor de zoektocht iets in onszelf om te kunnen bewaren uit het voorhof van herinnering te voelen hoe men uit het niets voor altijd innig tranen stort dat is bij voorbeeld Amarcord…

we lachten speelden met lange schaduwen die onze benen maakten in de lage zon donker contrasteerden ze op de witte stenen muur van de buren jouw voeten raakten net de rand ik bescheidener in lengte maar gespierd de overhand we liepen alle passen hinkelden en sprongen hoger dan ooit moesten vreselijk lachen hoe onze schaduwen…

Daar sta je dan: Achter het witte licht van de dood, het was 'n kwestie van één stap, die stap was groot. Ik ben hier achter gebleven, ik bleef achter... alleen, en Ronald is de naam die gebeiteld staat in wit steen.…

steen met daarop het ontelbaar herhaalde only known to god…

steen die ik jou wil tonen de lente doet je bloeien vrede en liefde zijn je vrucht kracht doet je leven je leeft om door te geven en met je ogen open voel je de zomer echter je surft verder op het net maar je voelt de warmte van de zon voorbij je vierkante horizon…

wit zullen teren, waaronder onze angsten zullen vergaan, en we ons naar de blauwe hemel zullen keren, om wegen te volgen naar nieuwe graven, dat maakt het wachten lang, op wat het lot voor ons besloot, het onvermijdelijke, het aanvaarden van doorslaande balansen, tussen het ontstaan en de dood.…

uit water en steen rijzen witte pilaren op zoek naar de lucht…

Een leven ,zo snel Geleefd,dat wel Afscheid tijd zat, Moeilijk is dat Tranen genoeg, Ik wou dat de dood jou oversloeg…

Er was geen stervensangst geen pijn, God heeft hem zomaar weggenomen, Zijn engelen zijn stil gekomen. Geen groet geen afscheid mocht er zijn. Nu staan wij bij zijn planken woning, Zien voor het laatst zijn lief gezicht, Waarop een glans van vreugde ligt, Omdat hij zomaar 'thuis' mocht komen.…

Scharen knippen; Topjes wippen; Geurend valt het groen. Kijk die chicks hun best doen! Heup aan heup op sportschoen, Top in zakjes doen! 't Warmer branden van de lampen ontkent het avonduur; Afzuiginstallatie, Zoemt een zacht triomflied; Een duister avontuur! Stoonde knippers, Toppenwippers, Net alweer gebeurd! Ga toch even zitten…

ik verander de wereld ik verander de wereld in een kikker o kon dat maar, springen naar de sterren onze eieren door heel het al verspreid al mijden wij de vliegen al van verre geef ons ruimte geef ons tijd geef ons tijd geef ons ruimte ik verzuim te vermelden dat ik niet toveren moet en goochel een spoor van woorden dat is mijn sprong…

hongerige ogen, graaiende handen, krijsend grut, overspannen moeders, coole pubers, chagrijnige koppen, bizarre smoelen, vrolijke types, tetterende kassa-meiden, even boodschappen doen, daar knap ik van op.…

ik verander de wereld ik verander de wereld in een kikker o kon dat maar, springen naar de sterren onze eieren door heel het al verspreid al mijden wij de vliegen al van verre geef ons ruimte geef ons tijd geef ons tijd geef ons ruimte ik verzuim te vermelden dat ik niet toveren moet en goochel een spoor van woorden dat is mijn sprong…