Alle inzendingen over woei

bloei bloei stoei stoei snoei snoei bloemenbloei vlinderstoei heggensnoei groei groei loei loei broei broei grasgroei koeieloei uierbroei roei roei boei boei woei woei bootjeroei bakenboei windewoei…

Toen je plots heenging, woei de wind je veel te koud, mijn gevallen blad?…

wind woei uit het noorden vanuit verkilde oorden die dag bleef hij in de bedstee en spuwde zwart bloed mee in de avond brak mijn hart en weende ik om grote smart en de wind woei en het huis zweeg stiller en niet eerder zo leeg…

Mijn liefste jaargetijde Zet zelfs de dood in bloei, En doet diens boden rijden Of bloesemregen woei.…

Wie heeft de klok geluid, wachter in ’t heidekruid, woei door de najaarslucht, zingend gerucht? Fluistren de blaren nog, - zeg het mij, zeg het toch, woei hier muziek voorbij, eindeloos vrij? Zong hier een steen tot ons, diep uit het klokkenbrons, heb ik het goed gehoord, klonk hier een woord?…

Weg woei de wind over 't groene koren, zonneblank bogen de halmen neer ach ! anders niet dan wat licht, verloren in wuivende aren, wie vindt het weer? Dat zal niet zijn dan een woord verloren, op stofwitte wegen een bloem, niet meer. Weg woei de wind in het zand de sporen, ritselend vielen de regens neer maar ach !…

Wind woei haar naam. Hun liefde wordt beschreven in de kraters van de maan.…

We stonden bij Achilles, het regende en woei, in een geur van sigaren, nat gras en natte mannen, het gromde en stampvoette om ons heen, voetbal was oorlog, toen al. Vader, weet je nog hoe het even doodstil werd, de bal kwam, hij kwam uit de grauwe lucht en woei voor het doel, niemand had gezien dat hij daar stond.…

mijn hoed woei van ontsteltenis zowaar van mijn hoofd toen ik het hoorde vissen blijken bij diepe aanschouwing in doorsnee bomen waarin stammen zijn samengeperst tot oogsteentjes met jaarringen…

Ik schreef je naam in het zand en de wind woei het weg. Ik schreef je naam in een boom en de schors stierf af. Ik schreef je naam in een steen en de steen verbrokkelde. Maar ik schreef je naam ook in mijn hart en die zal er eeuwig blijven.…

voor Stijn Ik schreef je naam in het zand en de wind woei het weg. Ik schreef je naam in een boom en de schors stierf af. Ik schreef je naam in marmer en de steen verbrokkelde. Maar ik schreef je naam ook in mijn hart en daar zal hij eeuwig blijven.…

Ze kwamen voor Oasis naar de pub, Het sneeuwde hard, er lag méér dan een meter, En buiten woei het, binnen was het beter, En zo ontstond al gauw een hechte club. Terwijl de buitenwereld maar bleef razen, Genoten zij van hun privé-oase.…

ik zei nog ik ben geen soldaat ik ben boer, kijk mijn handen zijn niet om een wapen vast te houden maar op een doodsveld waar de wind woei als op het kerkhof verdween ik in de kleigrond jaren later kwam een boer met zijn ploeg en verscheen er eindelijk lentelicht op mijn beenderen…

dit is het regenende jaargetijde waarin wij haar eenmaal ten grave droegen; ook toen sloegen de bladeren en de regen over de paden en de zwarte wegen en het woei duister in de donkre groeve. alleen was het toen vroeger herfst en droever.…

Toen je de pyramide besteeg, miste je mijn hand, je haren woeien los, maar mijn wang was er niet. Je kijkt over het land: in het oosten de rivier, in het noorden een vermoed Cairo; ver westelijk ben ik. Westelijk is het lichter, als bij jou al sterren flonkeren, gaat de zon bij mij nog niet onder, hij wacht op je.…

en over dat boek dat nooit geschreven werd omdat ik steeds hetzelfde schrijven zou over jou hoe lief je wel was en hoe teder over hoe het niet kon tussen ons hoe jij met je hoofd in een andere wolk zat dan ik hoe we uit elkaar woeien hoe we elkaar weer ontmoetten soms en dan weer even schoon weer speelden…

Zij daalde de grote schooltrap af, lichtjes, lenig en vlug - de wind woei haar dunne rokje op, haar hand sloeg het terug. Doch sneller dan die fijne hand was de koestrende blik mijner ogen: zij keken en zagen een schone lijn, die een kunstenaar tot een refrein heeft bewogen.…

Het waren mooie jaren toen de geest woei op bijeenkomsten tijdens andermans kantooruren bij versterkte tot zeer versterkte muziek. Mooie jaren waarin de neiging tot speelsheid der werkende klasse onomstotelijk werd vastgesteld.…

Het waren mooie jaren toen de geest woei op bijeenkomsten tijdens andermans kantooruren bij versterkte tot zeer versterkte muziek. Mooie jaren waarin de neiging tot speelsheid der werkende klasse onomstotelijk werd vastgesteld.…

ik gaf je ooit een handvol dromen maar de bomen die we plantten kregen kale kronen het blad verdroogde in de hoogte of verschroeide als het door de zon weer te snel groeide jij danste slechts speelde met de wind die door je haren woei bleef het kind geboeid door dromen…

de wind woei en alles was oranje een moeder met grote borsten in zo'n laaghangend t-shirt liep monter voorbij met de hele troep wij waren helemaal blij met haar zoals we ons omdraaiden en naar haar kont keken terwijl we daar stonden bij cafe Bos en de wind waaide en we aan vroeger dachten…

Sint zijn paardje sloeg op hol En dit is dus niet gelogen Sint zijn jurk stond helemaal bol En zijn baard woei voor zijn ogen Ieder die het zag gebeuren Dacht, dit is toch al te maf En ik weet, ’t is af te keuren Maar ik zag het als zijn straf Hij vergeet mij al de jaren En ik ben juist vreselijk lief Ik denk dat Sint dus moet besparen…

toen hoorde zij en viel in twee uiteen de een liep weg en stierf daar woei de wind doorheen de ander bleef met opwindmechaniek danste als ze dansen moest lachte, liep leefde, sliep nu vele jaren later zoekt zij naar haar, die stierf maar vindt haar niet want langzaam is zij teruggekomen zwerft bloedeloos, ergens rond haar hart wachtend…

Vanmorgen zei je: dat kan niemand je meer afnemen ik liep langs het strand de wind woei het niet weg de golven spoelden het niet mee het zand bedolf het niet de meeuwen konden het niet overstemmen integendeel alles leek het te willen aanzwellen zodat ik bleef, bleef zwelgen in de herinnering van mijn hoofd op je schouder, hoe dat leek…

Toen woei een windje in onze oren Een vreemd gemurmel, ver en veeg . . . En briesend sprong mijn ros naar voren, In onbevolen draf en steeg, En stond ter kruine. Onbewogen, Onder de koperrode maan, Aanschouwden onze ontroerde ogen, Onmetelijk, de Oceaan!…

Er was een woord in de wind, bij `t gaan over de duinen – wij hadden `t gezwegen – `t woei kil elk bloeiend leven aan, `t was allerwegen. En wij gingen als blinden en waren doof, gingen als doven en waren blind, en de dood van de zomer was in het loof en ging ons voorbij in de wind.…

Maar jij was daar de gladde zeemeermin onder de schimmen in het schimmenrijk beleefden wij stoute liefdesavonturen de gele maan was trots, rond, schemerlamp boven onze kleine grote mensendromen, een straffe wind woei door de bomen ik zag al snel de strenge winter komen maar we hadden het dansen niet verleerd jij had de weg weer langzaam omgekeerd…

Door de gordijnen woei dan de avond binnen, Een zachtzwoele die goedvond dat zij zich vonden, Maar eindelijk koel werd en week. Meestal begon de Nacht tegelijk met de insluimring van haar zinnen. En met ’t ontwaken ener niet te overwinnen Vertwijfling waar geen liefde meer tegen streed.…

maar het zonnestralen was hem te vlug af hij zou nog lijden onder wat residu uitgestrooide lichtjaren enkel in zijn ogen was hij sensatiezuchtig het sterrendom onderschreef zijn schitteren niet het hield niet van georkestreerde doeningen hij richtte zijn wanklanken aan het verkeerde melkwegstelsel was hij maar blind geboren het woeien…

De kim woei open. Ik was weer verheugd En wies mijn warm gezicht in morgendauw. Ik roofde een landmeisje haar melk en deugd Met volle teugen, en had geen berouw. Ik leef. Ik vrees alleen dat ’t web van wegen Dat zich al nauwer om de wereld spant, Mij niet meer doorlaat naar het ver gelegen, Steeds wenkend en steeds wijkend wonderland.…