Alle inzendingen over woestijn in karavaan

Zo staart in Libië’s woestijn De kranke pelgim, uitgestoten, Verlaten door zijn tochtgenoten, Naar hen, die reeds zo verre zijn. Hij ziet geen Karavaan, hij ziet Van verre slechts een stofwolk wemelen, Hoort van de drijver van de kemelen Nog ’t slepend en wegstervend lied.…

Ik peuter wat en mier verder in de woestijn is geen herder de wolf in schaapskleren gehuld huilt, doch de jager brult Brult tegen de karavaan die verder trekt naar Ispahan brult vanwege de vette kamelen en de ruiters die ze bevelen Eén raakt achter, wordt verslonden wolven vechten om de botten de karavaan is niet te stoppen de enkeling…

Kamelen waren waardevolle dieren, vooral in de Arabische woestijn, want op hun ruggen reden Arabieren naar Mekka om bij Mohamed te zijn. Die beesten waren goed voorzien van spieren en vochttekort kreeg ze welhaast niet klein. Kamelen waren waardevolle dieren, vooral in de Arabische woestijn.…

Trek de woestijn in, laat de karavaan de groene rijkdom der oasen, u zij de dorre oceaan van zand; goud en topazen bewaart ge niet, die zijn voor uw vriendin, de koningin van Scheba; de stierenvechter laat ge de arena, de volkstribuun het duizendvoudige gehuil van de hyena's die beurtlings ‘kruist hem’ en ‘hosannah’ roepen;…

de tocht in de karavaan door eindeloze woestijn met een stokkie slaan op de platte trommel nergens groene oase water en geitenkazen wel vaak fata morgana een bar in Barcelona waar wij ons subito laven verschonen en beschaven over de drukte verwonderen als het dan gaat donderen zoeken we veilig heen komen om in de droogte af te stomen…

je blik liet wiegen je een oog herkende Wat voelde je toen je in die tollende Karavaan verdwaald jezelf zag dansen?…

vruchtbare aarde Aan de andere kant van het hek Belooft rust en overleving Hun oase is mijn werkelijkheid Ik zie een kind een zandtaartje scheppen En eet vrolijk met haar mee De storm is iets gaan liggen, daar In mijn polder en haar woestijn.…

hij gaat voorop en leidt de karavaan doorkruist woestijnen, waadt door waterstromen en weet niet of het oerstom was of wijs om te verlangen naar beloofde landen de zandkorrels die langzaam door zijn handen gaan, geven duiding aan zijn diepste dromen: niet de bestemming telt, alleen de reis -------------------- illustratie: József Molnár…

De karavaan vertrekt vandaag naar het verre Marrakesh, maar Fatima legt zich te rusten op een kussen vol met goud.…

en verder trekt de karavaan de luisterlast is reeds wat lichter omdat de krontjong is gegaan naar de altruïstische dichter die speelt met woord en nylondraad zich niet aan loze zinnen bindt maar onomwonden horen laat hoe klanken reizen op de wind en verder trekt de karavaan het irritante zoemgezang van muggen lijdzaam ondergaan tot…

Daar klinkt een zilver klinglen van beneden Een karavaan kamelen vaart voorbij. -------------------------------- uit: Kwatrijnen (1924)…

woestijnzand verblindt zieners en dolenden verhindert zicht op einde(r) oase van nuchterheid en werkelijkheidsbesef vervangt fata morgana het paard wordt achter de wagen gespannen de karavaan keert om…

De karavaan van kerst die met haar waar en knipperlichtjes ons probeert te lokken is net met veel kabaal voorbijgetrokken. En straks komt dan het knallen van oudjaar. De tussenfase kabbelt vredig voort. Dat de commercie nooit die rust verstoort!…

Verdwaalde tranen doorkruisen uitgedroogd zand, vermoeid en eenzaam…

turend naar de kim ingepakt door stofwolken zie ik kamelen…

alleen in de zon de vlakte zonder branding een sterk visioen misschien een luchtspiegeling groeiend verlangen naar water stikkend in het koude zand zonder later…

als ik roep hoor jij mij niet het zijn jouw vroegste oren waar in ik blijkbaar dode klanken schiet wat kan ik nog zeggen als ik niet in het heden kleuren kan schilderen dan raak ik toch verloren of wordt mijn tong van woorden afgesneden schoonheid dreigt bij voorbaat te verwilderen…

perfectie van deze drieëenheid Handen gespreid ontvankelijk voor de zon lichaam in de wind met een luisterend oor Je wereld die ik kan zien tot aan de horizon wanneer ik wil elke dag een toneel in metafoor Onderwijs mijn begrip voor dingen die ontgaan duw je wind in mijn rug zodat ik niet verdwaal Schitter je zon naar me toe en vertel me woestijn…

blik op oneindig en verstand op nul zwerf ik doelloos langs de vluchtlijn naar de einder: lusteloze grens tussen grijze lucht en braakland in het zand verwaait mijn spoor in de verte is de laatste luchtspiegeling reeds verzwonden tot leegte…

Er staan stoelen, er staan tafels, er hangen gordijnen. Groen, geplooid, velours. Werelden verzamelen zich hier. Dieptes, horizonnen, een zonnetje uit Brabant. Bier, bitter, fruitig. Hout. Veel hout. Een nieuwe hang-out. Over de muziek valt niet te klagen. Toto misschien. Ontkennen kan ik niet dat ik dat ooit wél waardeerde. Gardenparty heet…

De nacht hangt groot en wijds en onbestemd in eukalypta's duisternis verborgen zwijgend houdt de achterkant der maan als nachtwacht moeder aarde in haar greep als langs de zeeën tot de verre kim er vonken gloeien bij de oosterpoort die kale rotsen van takla makan in lichterlaaie zetten, woeste hoogten van lhasa, tibet en de himalaya's…

Een warme stille woestijn sluipt langzaam in haar hoofd Mensen staren en gebaren Alsof geen van hen gelooft dat zij kletterende watervallen voelt niet hoort.…

In het noordelijkste dorp op aarde In het graf van een stad De gerafelde brand van de woestijnen Waar niemand kan leven besta ik En besta ik alleen Mijn voedsel maak ik uit niets Water uit marmer, vuur uit een rots Gebrand, verhard, gelooid In het lege blazoen van de wereld Besta ik, het leven.…

in volheid van leegte vormt een opgerekte schaduw smalle strakke strepen over zand, in uiteinden verbonden, wijzend naar een verhoogd terras daar, verder, onder azuur waar zicht in ongrijpbaarheid landt een transparant glas, verguld met aangeslagen licht, reikt over eigen lengte heen opweg naar een bindend slot echter door de zonnestand…

En wie van hen de glans van de woestijn doorstaat, slaat bressen waardoor een brede toekomst zich stromen laat. Voor de kinderen uit Faranahé ( Haute Niger ) Ons bezoek in januari 2013…

En ik zou dwalen in een witte woestijn waarin de zon nooit ondergaat en blanco een oneindigheid mij zou beroven van oriëntatie en denkvermogen ik dorstig zou zoeken naar letters die net zichtbaar aangrijpingspunten om mij omhoog te trekken uit dit dodelijk moeras van nietszeggendheid. Dit zou kunnen...…

is hij te laf ik kan ze niet ontlopen zij volgen mij overal wanneer ik thuis vertrek dan komen zij van stal wie liegt vangt medestanders wie zielig doet krijgt krediet het slachtoffer kan smeken en krijgt dat vertrouwen niet de leugen zit geworteld in de aarde van hun brein zij blijven volgelingen en ik roep in een woestijn…

woestijnreiziger zonder kaarten en wolken zoekt waterwegen…

de hitte loeit in as van vele dagen myriaden zingen hoog een droog geluid vibrerend in de stekels van verdorde distels de laatste tranen blinken in het zout van witte meren, het verdriet is hier al eeuwen oud dit leven lijkt gedoemd te sterven maar het erven van de dood is weer herboren worden uit de schoot van de woestijn…

in het verrafeld landschap aan de rand van het bestaan zweeft een gier om de dode ontdaan van het zware pak gaf de dood hem vleugels verdwenen verten van zwervende gedachten de tijd met duizend wijzers uitgewist in de horizon in de open levenloze ogen het stukgehamerd hart staat het landschap geschreven laat in teisterende wind…