Alle inzendingen over wonden

Machtige woorden, zo leek het uitgesproken met daadkracht van weleer gevormd en opnieuw gewogen, nog een keer weggezonden, blank en schijnbaar onbesmet Weerkaatsend langs het pas gestolde bloed over een nieuw geslagen wond als bevroren echo’s in de morgenstond hangt aan de wand genageld mijn overmoed Verscheurd als spottende knapen trillen…

Op diepe wonden groeide schrijnend vel. Nog leeft de dag dat de soldaten kwamen, ze noemden bars de joodse kindernamen, ook die van Sara, Bram en Raphaël. Hij had ‘geluk’, want hij mocht overleven en staart nu naar het nieuwe monument, ze hebben het een mooie naam gegeven: ‘de Trappen naar de Hemel’.…

En ze doet nog zo haar best, Om de innerlijke wond te stelpen. Ze staat daar altijd maar, Anderen lachen om haar heen. Niemand heeft haar opgemerkt, Ze staat toch altijd alleen. Ze heeft het niet verdiend, Ze is toch zo’n goed mens. Dat iemand met haar praatte, Dat was haar enige wens.…

Wat er blijven zijn spikkels, stof dat warrend wolk moet worden, vlokkenpilaar die in de wind zal stijven, groevend nog de lucht die mij omgordde, krassend nog naar adem die niet bleef maar verder, langer kwam dan aders waren, opgeheven boven handgestreef, uitgegaan waar bot niet zal bezwaren, wakken latend - wonden uitgeleefd door wat…

Nacht ik zit gebogen, mijn kronkels reflecteren jou 't is net of 'k jou hoor roepen, het duizelt in mijn hoofd Uit de rilling, die mij opwarmt vang ik restjes kracht, die ik meega ombuig, tot een straaltje zon ach, ik mis je zo Vol je Bordelaise kelder, leeg, je holle mond soms voel ik je adem(t), lik je aan mijn wond…

Dan was de wond daarbinnen dra genezen: Nu bloed ik dood, om U, mijn zielsvriendin! En evenwel, ik wil daarom niet treuren: Voor u te sterven, engel, is zo zoet! Zo gij slechts nu en dan mij op woudt beuren Met éne blik, wanneer ik u ontmoet.…

Ontdaan van meer en losgelaten bladderverf gaat deze reis naar binnen: iconen op mijn pad Langs langvervlogen beelden nu zelden zonnig ingekleurd langs steile rots vol diamant van bitterzoete dromen In harmonie en dissonant van oude liefdesliederen als wonden aan het oppervlak de huid nog vurig van het branden Zo loeiend is de zomerzon…

Je zal voor altijd bij mij blijven Als wond diep in mijn hart Zo zal ik ook over je schrijven Als gemiste kans met valse start En toch zijn er die momenten Waarin ik in het verleden dwaal Moeizaam terug probeer te halen Hoe het precies zat, allemaal Maar hoe hard en diep ik ook zal graven Hoe goed ik ook probeer Met jou te loodsen naar…

De ontdekking van de kracht van samensmelten van gevoel omdat ik aan je denk mezelf verplaats de openstelling omdat het goed voelt vrij zijn bij jou plezier terwijl niet alles leuk is delen met angsten en het helen van wonden.…

Ik ben er weer geweest, …mijn oude thuis weer even aan verledens wonden rijten het gevoel van verloren jeugd stak als een puntige paal door mijn hart want wetende dat dit slechts een tijdelijke euforische belevenis zal zijn. Het wellekom was hartverwarmend, en tranenvreugde in emotievol dialect.…

Het leek een seconden, Besloten… je bent weg… diepe wonden. Verdrietig, sorry… het leven niet gegund, Niet wetend of wij dit hadden aangekund. Twee maanden gedragen, Een plek in mijn hart, Totaal kapot… ik voel mij verslagen.…

Ziet men niet de wonden die gapen, door vernietiging en door gemis? Niet in laboratorium zijn wapens geboren. Niet in werkplaats en/of fabriek. Maar ze ontstaan tussen onze oren. Dát maakt de wereld zo ziek.…

artiesten die we spelen het publiek versteent in haar applaus handen stukgeslagen verlangen vult hun dagen naar het zinloos van het leven zo vluchtig neergeschreven op maagdelijk wit tusen de lijnen punten komma's accentueren wat liefde moet ontberen in het doolhof van frustraties waarom niet een lach proberen humor stickers open wonden…

In ’t donkere bos hebt gij mij gevonden, Mij, mat van wonden, En mijn lippen lachten nog over mijn zonden. Op uw blanke tel hebt ge mij geheven, Mij, bleek van leven, En mijn ogen haatten u om uw geven. Door een groene wei hebt ge mij doen rijden, Mij, flauw van lijden, Nauw zocht ik uw schouder mij bijzijden.…

O mensenhart, o mensenhart, Verschrikt, verward, Vol zonden, dwaasheên, wonden: Ik gaf mijn zoetste en liefste smart, Mocht ik mij–zelf doorgronden. Een lach klinkt uit het golvenbed; Dat wil zich–zelf begrijpen! Zoudt ge ook uw beeltnis hier te–met In de oren willen knijpen?…

Jullie vangen mij op, verzorgen mijn wonden. En het mooist van alles, iets waar ik nog zo’n reis voor zou maken jullie houden van me.…

als in een wasem van verloren woorden streelt jouw adem terug naar het hart der dingen naar heftiger getijden die de maanstond niet stoppen zal weten de zeeën zich onrustiger dan ooit als ik jou mijn bloemkelken uitschenk stroom dan zacht uit, fluister ik, kalmerend als het hemelgewelf over rijzige heuvelwanden over helende wonden…

De nacht voelt als de dood ´t inslapen als bijna sterven dat voelt soms aan als angst niet meer wakker te worden de nacht kent ook haar angst als de dood voor ´t ontwaken helder en heel uitgeslapen een hele nieuwe dag beleven Uiteindelijk zorgt de nacht voor het beste evenwicht de nacht heelt je wonden de nacht maakt je beter de nacht…

Zoveel schrijnende wonden. Zoveel gloeiende ogen. Zoveel aarde ontwricht. Nooit sprak mijn vader van dood. Jaren later werd hij begraven met de schreeuw in zijn keel die zijn leven zozeer had verkort. Papavers. Zoveel papavers.…

Maar licht is niet te stelpen; als een open wonde zoekt mijn ziel geborgenheid en herkenning. Wie zegt dit na? Zonder woorden, zonder kleuren, maar de geur van vers gemaaid gras doet een wereld opengaan naar morgen. En plots groeit weer tevredenheid.…

Het woordje "wonder" geeft gangbaar, daags gebeuren een heilzame wond.…

Is nu de open wond al lang hersteld, iets waarover ik me soms flink verbaas, en weten we wat voor ons als broers telt, wordt bij het “Makkers, staakt uw wild geraas!” onze band toch weer op de proef gesteld in vuige versjes bij Sint-Nicolaas……

Deze worsteling mag je vrezen, droefenis die uit een roes de wonden laat genezen uit littekens die je schept. Daarin blijkt de droes niet zoals ze is, houvast als medicijn is wat je hebt geteld om de wereld in breder perspectief te beschouwen, verlossing van de last om zonder gemis te rouwen?…

Zij ontbloot haar lichaam als een zonde alsof het pijn doet naakt te zijn, de angst ongenood als ultieme wonde uitvliegt, als vlinders uit een meisjeshand. Maar is haar lijf nergens zo gesloten door haar tepels ontsteld in de blouse uit gêne in de schaamte willen vluchten als vlinders uit een meisjeshand.…

koelte van de avond en de ijzige stilte van de nacht een voorbode zijn van het onvermijdelijke dat wacht dat naderend gebrek komt als een bezoeking die nooit went en dat de dagen van de eeuwige jeugd lijken als heilig sacrament zodat de dagen van het heden zijn gevormd naar een zoet voorbeeld en het wachten is op die ene dag waarop de wonden…

maalt de tijd, keert de richting en dat wat gehoord werd, tot twijfel gesneden wat moet ik het meest vrezen, regen of het onafgebroken sterven dat mij doof maakt wanneer ik vruchten wil plukken uit deze verwilderde muurverzen ik zie het wel, het gele, geschonken fruit dat mij verward maakt nog voor ik het in handen heb vermoeid en tot wonde…

Nee, niet dromen, dansen of zweven - jargon voor vastgelopen dichters - maar woorden waar aan gewerkt moet worden hakken, breken en priemen dwars door weke harten en loze gedachten bloed moet stromen rijkelijk vloeien soms schrijven is krassen botten kraken en in vlees snijden rake woorden vinden die striemen en schrijnen als open wonden…

Wij likten onze wonden, flierefluitend in ons fort gebouwd van hooi, en loeiden met de koeien, voor wie ons horen zou. Dan stoven wij uiteen door sloten, op blote voet door verse flatsen heen, Beschermden onze groene landerijen tot ook de laatste koe verdween.…

de maan, slechts als een kleine sikkel, sluimert in haar glimlach tussen talloos twinkelend vertier hier, op deze koude aarde ligt het water onder vorst de bomen hebben zich teruggetrokken in hun schaduw, met schorsen als een harde korst op eeuwenoude wonden maar daaronder kruipt het leven zevenspikkelig omhoog gevangen door een wrange…

Zij toont het lichaam als een zonde alsof het pijn doet naakt te zijn, de angst ongenood als ultieme wonde uitvliegt, als en vlinder uit een meisjeshand. Maar is haar lijf nergens zo gesloten door haar tepels ontsteld in de blouse uit gêne in de schaamte willen ontvluchten als een vlinder uit een meisjeshand.…