Alle inzendingen over wondertjes

ik heb je zien kijken met een mengeling van verbazing en ontzag in je verraste ogen jij kent de onwaarschijnlijke wondertjes die samenhangen met een warme ontvangst van jouw blik waar actie en reactie voorspelbaar is gaat veel van het mirakel verloren in de altijd aanwezige sceptische mist…

het pad lachte kleine wondertjes bloeide mirakels die in passeren nog even je aandacht wisten te interesseren voor hun vorm en kleur slingerde zich in een meer dan paradijselijke omgeving waarvan lente op dit moment hoofdbestanddeel was dat zij in vol ornaat met alles wilden delen daar waar ik van wondertjes sprak communiceren…

als licht kraakhelder blijft verstijft de zon is de matrijs kapot waarin warmte en wondertjes wonen het soepele dat danst en zingt verstart in gaan stilt de hemel in een koud en kil onaangedaan kom maar wind vlaag een lieve eerste lentebries nog is het wat vroeg maar kraakhelder wordt geen troef…

het eerste vergeven had in herwonnen vrijheid waar woorden de muziek kleurden zinnen de melodie gestalte gaven in een zich steeds vernieuwend refrein dat zong van zon zomer en warme liefde om net als regen en kou weer immens van te genieten recht uit de hemel in samen delen waarbij leven alle niveaus showt met kleine wondertjes…

jij bloeit bundels wit in het groen van leven niet de licht verteerbare kost maar het exceptionele deelt wondertjes van laaiend vuur tot aan de diepste smart fileert de dagelijkse zaken legt excessen snel apart waar leven bloedt op het scherpst van de snede heb jij in rood de bloei en dood in bundels wit beschreven…

vaak kwasten penselen randjes verf tot eenmalig ongekend geluk waar verf onopzettelijk pigmenten raakt die altijd al contact hebben gemeden die nu onbekende kleuren laten zien in een onvoorspeld schitterend vermengen dat zijn de kleine wondertjes die zich op het witte doek in alle stilte manifesteren er zijn geen tweede…

huis aan kant energieën opgebrand uitgeblust valt zonlicht naast me op de bank we zitten in zijn licht zijn ogenwit daagt buien uit te regenen zonder dat mijn storm fluit pupillen dragen mij kleuren vragen tederheid scheppen wondertje van samenzijn gesloten voor publiek zijn mond gegoten rond de zachte lippen iets verstrakkend…

kleine dingen wondertjes op zicht ik keek zag ze gebeuren ben toen voor jou gezwicht blikken raakten openlijk en bloot haren glansden je mond wat groot een lieve lach die warmte bracht woorden waren luchtig je ademde wat snel de vingers van je handen speelden zacht hun spel toen al besefte ik dat je me had ik zag…

aan de mystiek van het leven in diep geloven alles te geven de magie ervaren van verbonden zijn met omgeving en natuur die samenhang maakt in een bestaan met geest gevoel en vuur onverklaarbaarheden hebben altijd om aandacht gestreden want iedere gemeenschap heeft zijn mirakels die in dromen tot leven komen ik koester de wondertjes…

nog heeft de wereld zijn schatten niet verloren nog steeds worden er kinderen geboren gebeuren kleine wondertjes waar je over struikelt zonder ze te zien omdat het zo gewoon is stukjes hemel tegen te komen in eigen dromen toch zijn vele jaren vergleden hebben ernstig onder desinteresse geleden omdat wij ze niet hebben geprofileerd…

ik weet het brandend braambos als teken weergegeven maar daarvoor is er geen plaats of duiding nog in mijn bestaan in kinderlijk beleven heb ik mij met engelen en wondertjes omgeven zij richten perspectief in met verlangen en een lach verwachten dat het uitkomen van dromen ook heel gewoon mag alleen ik zit met de harde realiteit…

Je krullen dansen als prettige getouwde harlekijntjes die de zon vangen weerschijn van vlaagjes blond weerkaatsen in het licht met lichte tikjes schouders raken het weerbarstige van je gezicht als kleine wondertjes omtoveren in een glimlach terwijl ik jou schrijlings voorbij wandel zodat onze armen elkaar raken je passen versnelt…

ik wil de kleine wondertjes weer terug uit de tijd van verbazing het onbevangen oog nog niet afgeschermd door de ratio van een cynische benadering weg zijn de jaren dat toeval de rode draad was in het leven van velen berusting voelde als helen de mystieke kantjes werden altijd keurig gerand door het gebed van dominees en prelaten…

tekens nauwelijks ontcijferen het voelde tegendraads begon aan mezelf te twijfelen tot ik het tweede spoor ontdekte uit de glooiing in de verte holde leven naderbij in achteruit bewegen stond de ontmoetingsplaats heel duidelijk beschreven op de rand van eb en vloed hun samenkomst deed goed in het steeds kopje ondergaan zag ik nog wondertjes…

in de herfstnatte takkenbomen op een aarde in rust mensen rond de volle maan laat dromen een kunstwerk creëert van witte sterrenbloemen in een opkomend mistgordijn in dichten vertelt, hoe de hemel soms meehuilt in onbegrepen pijn het universum met wensen kleedt toekomstbeelden in kunstwerken zorgvuldig en doordacht mystieke wondertjes…

ik spiegel je net anders dan je jezelf ziet je gezicht weerspiegelt niet wat ik voor ogen heb je talenten zijn versneden gedrag is heel sociaal geen wondertjes in heden alles grijzigjes modaal ik wil je anders meer gekte dat normaal je niet laten binden overleef maar de moraal ga zon verhitten zodat polen dolen en niet eeuwig pitten…

nu ik luister naar meedogendheid van tonen toont mijn gevoel erbarmen, het opent wondertjes in mijn denkpatroon *** buiten graast de kou op het terras, het groen is grauw en dorstige vlagen wind hoeden de vragen die niet willen weten van rijm of rijp, het verliest ergens van maar van wat kunnen we beter niet vragen het voeren van…

Vallende sterren ook prachtige regenboog, oh zo hoog Kleine wondertjes doen zich wel degelijk voor, geen betoog. Bewerkstelligd door jou en jou of door - ons - Versmelten met natuur en universum wordt dan zintuig puur. Dé wereldverbeteraar bestaat niet Vrede, liefde en Harmonie eigen creaties.…

Dat zijn de wondertjes voor de wonderlijke oogjes van ons. Lente is een groot wonder. Joke de tandartsassistente was op vakantie. Ze kocht er een tandartslampje. Zij is een lieve vrouw net als wij.…

die hele kleine dingen groots ervaren zo normaal dan zo speciaal klein was altijd groot en goed genoeg als je toch zag dat het zo mag kijken, voelen, stil genieten zo heel gewoon of toch een klein wonder zo groots, het is bijzonder…