Alle inzendingen over woonblok

waar je woont wil ik weten welk blok om welke hoek? welke voordeur in rood? doe open! ik wil je vinden en de deur achter ons sluiten…

Smalle stegen verdrukken Verbrokkelende woonblokken Wie kan hier ontstijgen Tenzij als mozaïek tot de zon Na over zich te laten walsen Door vlak vluchtend verkeer? Een rasterpatroon, tralies Met te veel vuile was buiten En binnen, het is gissen!…

opbouw bloei beton geur van nieuw woonblok de auto start niet meteen duwen lachen springen de deuren klappen dicht zodat de richtingwijzer naar buiten wijst de ochtendzon geeft vanzelf- sprekend licht verf kalk cement geuren gezamelijk tegelvloeren tegelwanden voor en achter glazen puien in staal gezet het is nog vroeg in Rotterdam…

Mastodonten doorklieven het kiel, marcheren als edele betonnen rosse wachtend voor de grachten van onze mooie ring vluchtend op pilotis verankerd in de aarde als stenen bossen opwaarts naar onze kathedraal zijn enige schoonheid zijn stenen hebbeding…

Af en toe kijkt er iemand Dan speel ik een rol in zijn hoofd, als het meisje van de overkant, het meisje met te lange haren om haar borsten goed te zien In de schaduwmaanden blijven de woonblokken grauw Dan sluit ik de gordijnen en dwaal ik door het patroon in deze zelfde zachte stoel waarin ik helemaal vrij ben en van buiten naar…

zeldzaam ondoordringbaar de gelaatstrekken diep verstopt onder het wangvet torst ze zich over de straat het dikste meisje van de klas zelfs van het vervallen woonblok in de kamer met geelbruin verkleurd, vettig behang verzwaart de moeder niet het schuim van de zee - ze kan het niet laten - de fragiele vleugels van het kind traag, onverzettelijk…

Het leven sloopt de geschiedenis van een polder en bouwt zichzelf een slaapplaats een sprinter passeert onderbroken grijs De Wadden een half affe verzameling woonblokken waarvan zelfs de voegen rood zijn gekleurd op de grens van vertier liggen sloten aan de erfgrens straks achter elke woning een boot heet wonen aan het water als…

als Dana zong kon niemand nog de hemel uit mijn rokken jagen. o glazen ademstoot, o blauwte van heur stem, o lichte lik en zachte tonen, o diepte daar opdat ik! in ’t voorjaar eens, het vroor nog dat op ramen de kristallen kraakten, kwam Dana op haar klompen heel den hooiweg af, haar jas hing als van tapijt half open op den okeren…