Onze woordvlinder zou lief op je arm wat rusten,
zodat je nog beter kon snappen en zien,
dat we nog steeds denken aan jou,
hoe je naar ons keek en bij ons zijn wou.…
ondermijnd
denk ik de waarheid
te onderschrijven, zelf ik heb
er zovelen, onmogelijk
te noemen in getal, om
die bij de Muzen in te lijven
herschik de herkomst
op goed geluk, die dromen
langs de echo’s van wat
nog voorbij moeten komen
tot aan de papierbak
en tot aan de horizon
die tot nu alles vrat
geïllustreerd in losse einden
woordvlinders…
Als woorden konden spreken dan fluisterden ze heel zacht,
lief en zorgzaam mooi vol pracht,
zoet golvende oorstrelende vibraties,
fonkelende lichtjes in je hart.
Als woorden konden zingen dan zongen ze een lied,
ontroerend teder melodieus, passievol en harmonieus,
letters dansend met elkaar,
heerlijk wegzweven in mooie dromen.
Als woorden…
de weg ontwaart, waar de vrije
woordvlinders zwerven om de
leugens te ontdekken, zichzelf en
niemand spaart om de hemel van
hun levensdrang te overtuigen.
In een ontmoeting met de waarheid,
start een begin of slotakkoord, daar
ontstaat geen verlies alleen gewin,
dwars door alle meningen waarmee
de geboorte grond werd geplaveid.…