Alle inzendingen over wrijving

Dagen geen ongetogen woord en zij genoten er duidelijk van de wrijving was soms ongehoord er vielen dan grove woorden toch konden zij niet buiten elkaar omdat zij bij elkaar hoorden Een reden voor dit was er niet niemand zocht er dan ook naar de zin ervan was een vast gegeven ook huilen is niet altijd verdriet zo zijn zij altijd bij…

stoelen zijn stokstijf mensen soms houterig recht de rug stijf op de stoel soms gaat er een weekmaker door de kamer een glas rode wijn alles een beetje vloeibaarder meestal na afloop is alles weer stokstijf en veel bezinksel in de glazen…

In armen gehecht smelt ijs van de winterkou tot een bubbelbad.…

op mijn pistolet - rist verbrande maanzaadjes, door wrijving dampkring…

de wrijving in de samenleving zorgt ervoor dat het begrip over verduurzamen langzaamaan wordt geüpdatet tot een een vorm van verzuur samen...…

Dit woord mag nietig of onbenullig aandoen maar is de wortel van haat afgunst onverdraagzaamheid verborgen wrijvingen tenslotte het wereldkrakeel verschijnt eens de ruime geest?…

Een man rochelt De voorbije nacht Goudgeel en glimmend Het zuigende asfalt Dynamo’s Schurken langs banden In haar geen wrijving Na jaren moed vergaren In haar nopjes, Miss Liberty…

De nationale brulboei reist niet mee naar Pakistan met Tweede Kamerleden, zo worden daar veel wrijvingen vermeden maar lees, vóórdat u juicht, eerst strofe twee. Goed nieuws: Geert gaat niet mee als afgezant. Het slechte nieuws: hij blijft in Nederland.…

Het is een leven met zoveel mogelijke wrijvingen.…

De wrijving die het groene glas doet glanzen? Of de korrels zand die vrolijk in het water dansen? Geeft de geest de geest? Of ben je zelf de wens die leest Van terug naar hier geweest? Een ding is zeker Je bent er nog niet uit Ineens breekt de gelijkenis, De vernauwing in de tuit…

Toch wordt jouw keuze niet altijd gewaardeerd, en dan ontstaat er wrijving, omdat de ander niet anticipeert... en dat voldoet aan mijn gedachten dat de ander nog weinig heeft geleerd…

Het is weer zo’n wegmaaiende dag waar geen voet de wrijving vindt die zijn verlangen stilt. Slechts in de mist van de avond vinden dromen rust wanneer ze zwijgend met de sterren vallen met gedachten, teveel daarvan waar geen bestemming voor is gevonden.…

Waardoor ons vuur niet voor wrijving zwicht. Noodweer kan als een rivier van de berg stromen. Maar het beekje in het dal evenaart onze krachten Net zoals wij ons gevoel uitspreken van ideale dromen. Waardoor opklaringen ons natuurlijke wij kan verzachten.…

Sommigen ruiken het, gevoel van wrijving, trilling – donkere handen reeds tot vuisten gebundeld – dan een schot in de tijd, kristalhelderheid vult een leegte, jagend en zo windklaps… Enkel de stille getuigen roeren zich met genoegen in het geweld. Een hoekje gereserveerd, reikhalzend en hongerig.…

Onder open vlaktes uit elkaar In wat er omging Ogenschijnlijk staar Vermomd in verandering Als kale takken bij elkaar Engeltjes aaneen gedreven Niemand ontliep ik slechts daar Waar wij alles overschreven Proeven van de stroom Vernoemd als deze ervaring Voltage van de droom Gelogenstraft bij herhaling In mijn verhaal Heet die wrijving…

tien pilaren in 't midden vrij een roterende uitgang alle rust voor mij een relaxed muziekje 'n stel dat flirt met elkaar een moeder met haar baby het gaat heel gemoedelijk aldaar hyacint geurt op tafel veroorzaakt wrijving in 't oog buiten regent 't pijpenstelen maar binnen zitten we heerlijk droog…

op de dam dacht ijzeren hein ook al is thuis goedkoper ik blijf een kroegenloper op dus naar het rembrandtplein hij wrong zich op lijn negen tussen een keur aan wijffies met weinig om d’r lui's lijfies ter wrijving niks op tegen hij sprak ik voel hoor zie veel drang uit de provincie geniet met mij het levenslied helemaal van de betuwe…

de ivoren toren wankelt gepeupel slaat zijn slag verwarring sloopt brandschattend heilige huizen de havikscherpe blik fixeert genadeloos de wrijving in de orde talenten voor de bijl bagger rotzooi waardeloos zijn ivorentorenhoog cliché voor alles dat niet past in arrogante beelden van het aantal en de macht angst doet grote bekken…

Venijnig weerklinkt jouw lach als een banshee de zonsverduistering van mijn gedachte de hartstocht voor onze mentale wrijving. De opwinding van het ontstoken vuurtje de passie van jouw oneindig galmen voelt als een ijzige atmosfeer zonder verstijving.…

Ik omarm jouw bescherming tegen een verharde maatschappij ik zal je decennia niet isoleren wat wrijving geeft in je pubertijd.…

Goud als van honing tooit zij mijn huid en zie zij breekt ons de schaal der geluiden: hemelse wrijving, vingers raken kristal, handen saffier en mijn lijf zingt heelal. O moeder der goden, laat mij vergaan, gun mij de sluitende ring van haar al. Eindig in schokken dit wrede bestaan.…

voor het Grote Geheim en verankeren ze het in je gedachten, de ernst ervan in je hart, een besef van wat het leven is, jouw leven op de planeet aarde Verliefden kennen het even, zolang het duurt Het verandert alles wat je doet, wat je ziet De wereld en jij voegen zich soepel en vanzelf naar elkaar Osmoses over en weer vrij van wrijving…

Elke zachte wrijving is een hemelse verschuiving. De zon mag bij opkomst gelijk weer ondergaan. Jouw techniek zorgt voor zuurstof in mijn orgaan. Mijn aorta gaat van genot rond langs al mijn functies. Want elke nacht heeft weer andere diverse ambities. De ligging heeft nooit een vaste plaats of bouquet.…

spanning in de lucht, overprikkeld net een ijsje, maar dan gespikkeld als de schimmelvlekjes op m ‘n brood gezonde spanning, enthousiasme is groot pretzenuwen waarin ik ben verwikkeld heb ondenkbaar veel energie ter beschikking want er zit onweer in de lucht, storm ik proef het vuur van de wrevel er is wrijving, frictie tussen warm en koud…

Wij lopen niet op de klippen, wel hebben we wrijving gehad bij vlagen nat als `k weet niet wat golvend hoog als kippenvel Bij eb luidt hier de schippersbel en rust de mond niet achter blad de neus wel open houden schat want hoogtij kust het lippenstel Het huwelijksbootje is cliché daarmee sleepten vele dichten de diepte naar het oppervlak…

Bevrucht door aarde, gedijende bij tijd, wordt hij geboren door druk, ondanks dat wrijving hem slijt Hij is hard als hij valt, aangetrokken door zwaartekracht Hard wanneer gegooid of gevangen, wees op hem bedacht zijn leven is lang, en staat schijnbaar stil Kritiek doet hem niets, hoewel geen ijzeren wil Laag bij de gronds, zijn omtrek…

met de vermoeidheid achter de rug en 't verdriet en rouw van jaren kom ik mezelf hard tegen en ik sla terug net zo lang, tot ik kom tot bedaren wie verlost mij van de pijn om nog van de wrijvingen te zwijgen zit ik in bepaalde verwikkelingen wie had ooit gedacht dat 't zo zou zijn weg met de wanen, weg met de tranen weg met 't diepe…

het bos legt paden bloot stemt meerdere zonnen mild ter plekke denderen dreunbuffels omheint een hek einde verharding altijd honderd meter, zelden zacht enige wrijving dringt zich op zoals een wandelaar bukt voor een stormsonate modderstromen, zonsondergang ergens gloort schijnlicht uit vuurkorf en brandgang een sloot doorgrondt…

Een wrijving van liefde, een geurend verlangen. Elkaars emotie weer voor even gevangen.…

in zoveel vormen als dat er mensen zijn waarbij het belang van respect voor en vertrouwen in bij grote aantallen en speciale groepen uitermate omvangrijk is omdat er net zoveel soorten eerlijkheid zijn als dat er mensen leven voor respect en vertrouwen gelden dezelfde basisprincipes waarbij leven en laten leven voor de minste wrijvingen…