Alle inzendingen over zachtst

haar veren weerklonk de zwanenzang, zonder blozen stapte ze uit de warme nacht met beide lippen half geopend, waarmee ze mij een teken gaf, - wacht met verpozen niet te lang - lag ze daar als een zoete vrucht te rijpen waarop ik wachtte, de blanke borsten rezen in het ochtendlicht, de ranke benen half uiteen, ontbood ze mij voor het zachtste…

In glas geblazen alleen de zachtste handen kunnen ver dragen…

De bulderzee schuimt, ik rust, de zon droogt mij af -- met zijn zachtste hand.…

Gehuld in witte kussentjes, van het zachtste materiaal. Bang dat ik mij verwonden zal, bang voor dat wat mij breken gaat. Maar ik wil er uit, ik wil rennen springen. Ik wil vooruit, ik wil nieuwe zinnen. Bonkend, zachtjes met mijn hoofd. Staar ik naar mijn witte kussens, gemaakt van het zachtste materiaal.…

van al wat mooi is, wens ik je het mooiste toe van al wat zacht is, wens ik je het zachtste toe van al wat lief is, wens ik je het liefste toe en jou wens ik mijzelf toe…

Aan u dank ik deez' woorden, zachtste wezen, geurend en frisser dan de dauw, gij zacht als de atmosfeer. Gij hebt mijn hart gewekt tot leven, het gepoetst. In uwe aanraking heb ik geleerd wat poëzie is. 0 dronkenschap, o heilige dronkenschap, enthousiasme, lere ik toch steeds beter uitspreken wat uw heilige dienst mij leert.…

met stompe punt het potlood ongeslepen schrijf ik mijn zachtste woord voor jou mijn lief zoek het in de chaos die mijn dagen draagt dat ene woord zacht en warm als de vacht van het lam nooit zal het wijken verpakt in stralend zonlicht met zilveren maanlicht lint wacht het op jou ik zwijg bedeesd durf het niet luidop te noemen…

Maar hij herkent het niet wanneer het zich voor zijn ogen aandient, de zachtste zachtheid. Toen de wijn hém zacht had gemaakt, stopten de klokken met tikken. De ravissante Joodse nodigde hem in haar heiligdom. Er was een opgaan in de oneindigheid.…

Je ogen blauwer dan de allerblauwste hemel, Je tanden witter dan het witste strand, Je lippen zachter dan het zachtste kussen, Je tong natter dan het natste regenseizoen, En toch ben je niet mijn type man.…

Hoor de beelden Nu het licht uit De ogen verdwenen is, Zoek de waarheid In het zachtste geluid Dat voor de ziende Onhoorbaar weerkaatst wordt, Maar voor mij oorverdovend Binnenkomt, waarheid die Voor jou niet waarneembaar, Maar voor mij werkelijkheid is…

Waar de modder Hard om zich Heen heeft geslagen En alle leven Verdronken lijkt, Is daar vanuit Het niets de Zachtste boterbloem Die het leven viert Bovenop de dood - Een onverwacht leven Dat zich uit in een Soort van voorlopigheid…

Hij viel - z'n valscherm ging niet open - in een der zachtste modderhopen en dacht, dat God hem spaarde. Doch zwaar vergiftigd bleek het slijk. De man - hij lag al gauw voor lijk - viel niet in goede aarde.…

Voor Albert Het regent eikels En liefde vandaag, De herfst die Zich van zijn Zachtste kant Kennen laat, Hondengeblaf dat In de oneindigheid Verwaait onhoorbaar Zacht in de wind En jij die ons Ouderlijk huis verlaat Voor altijd in Geborgenheid ons kind…

Zacht zijn de kubuskussens van ikea Op houten bedden ijzersterk en hard Dat u die twee niet met elkaar verwart Keihard het zachtste slaapcomfort - ikea Tien meter hoog eenvormig opgetast Als kubussen, de kussens en de kast…

Dat AH op de kleintjes let weten we allemaal maar dat bij het pakken van een pistachenoot ik een aantal malen, alleen zit, met een lege schaal is toch op zijn zachtst gezegd te banaal voor woorden, recessie in notenland, dát is natuurlijk het verhaal!…

de donkere demon hij beloert ons liefdevol terwijl wij spelen in zijn zomerzon en slaat dan zijn scherpste klauwen in ons zachtste vlees troostend strooit hij zout in onze wonden en spreidt vol mededogen zijn lange winternachten voor ons uit…

zo heb ik het gedroomd deze boog van rozen potten in bloei stoelen waarin niets dan verwachting zetelt die lege tafel laat het zo zijn o koning van mijn tuin dat alleen aller zachtste krachten aller lichtste elfen hier teder schikken…

De winter is de zachtste ooit gemeten De broeikas brandt en gloeit onder de korst Eén dag met sneeuw en 15 dagen vorst Maar toch hoorden wij veel van weerprofeten Die gaven met hun wijze sterke arm Voor ieder vlokje sneeuw een weeralarm…

Mark Rutte is een ware virtuoos In praten zonder ook maar iets te zeggen Hij kwam om zijn verklaring af te leggen Maar die was, op z’n zachtst gezegd, wat loos Steeds komt hij ermee weg, de witte raaf Het volk vindt hem steeds minder ‘supergaaf’…

Zij is niet mijn hemel niet mijn wolken of de zon Zij is niet het heelal met al haar sterren welke al mijn angsten overwon Zij is niet mijn fruit mijn zoetste en mijn zachtste perzik Zij is niet aanwezig voor ´t aanwezig zijn bij jou is wij, niet langer ik Zij is mijn leven Zij is mijn zijn een nieuwe kans een nieuw begin Zij…

als er na dit leven nog iets komt laat er dan een draaimolen zijn met van die dromerige paarden dat ik dan op de mooiste zit die met de zachtste ogen mijn beide armen om zijn hals licht wiegend op een mooie wals en dat dan ineens mijn paard zich losmaakt van het draaiplateau omdat er op mij wordt gewacht dat we dan vliegen door de nacht…

je hebt mij op mijn puurst gezien: een meisje bijna vrouw je hebt mij op mijn rijpst gezien: een vrucht in mij van jou je hebt mij op mijn naakst gezien: mijn jas had ik nog aan je hebt mij op mijn felst gezien: je roos brak ik voldaan je hebt mij op mijn zachtst gezien: je hart had ik herkend ik heb jou op je warmst gezien…

op stapels van rozerood vallen droombeelden aan tussen de borsten van gelijkheid in een naakt vers vrij verbonden naar het poëtische accent van klankwegen die samenkomen in één lijn van klank en woord dag in dag uit maar meestal verdroom ik mijn dromen in wolkjes condens op zijn zachtst gezegd, divers boven de winden uit…

Ik leg mijn hand In die van jou, Mens die met stomheid Geslagen is, het hoofd Vol onrustige gedachten En ontelbaar vele woorden - En niet één die de uitweg Weet naar je mond, je stem Die zelfs niet de zachtste Klank weet voort te brengen, Ik laat mijn hand In die van jou, En lees zonder taal Al jouw ongesproken woorden…

Wanneer lippen elkaar vinden en bijna raken, haar adem voelbaar hunkert, en het zachtste kussen, ooit denkbaar.…

ik ben het licht in de donkerste nacht je schuil voor je ergste regenbui als je huilt je zachtste glimlach je schaduw op je warmste zomerdag je waarheid als je gekwetst bent je zielsverwantschap zoals je jezelf kent je kostbaarheid in je geloof je omhelzing in je troost als je bang bent je vrijheid je verlossing als je blij bent…

waar haar spiegel water raakt in kleine passen beelden schept, voorwaar haar zachtste zelf laat zien danst ze lichte teugen adem als een zeepbel boven kleur duizend vadem diep de wereld schiep een beeld, een kind uit harde stoffen doch haar stolsel liep uiteen slechts door mijn hart getroffen…

Klaproos in al Je teerheid in een Zachte rimpeling Van zomerwind Weergegeven in Pastelkrijt, die Op tekenbordformaat Tot leven komt - Donkerrood dat Levensecht scharkeert Met het zachtste karmozijn Waar nu net het licht Op valt in dunne Streepjes aangezet Met een paar korrels Krijt die achterbleven En aangeven Dat je…

Mijn woorden, heel losjes toverden blosjes op het zachtst van je wangen. Ik vertelde in zinnen hoe diep en teder ik jouw wilde beminnen, jouw begrijpen en meer. Ik schreef wat je voelde. Je lachte en bloosde omdat ik wist wat je met je geluidjes bedoelde. Zo dichtbij, ik en jij. Zo eerlijk en open, van alle oordelen vrij.…

toen de wereld haar verlaten had vergat ze dat ze mooi was, ze vergat de kleine schelp vol troost die toch de zachtste glans kon hebben dat witte bloemen langs de weg zich terugtrokken gaf de dood een kleine kans om extra zwaar te zijn maar tussen pijn en levend lijden schikt nog een moment voor zon strijden geeft de kracht het hart…