Alle inzendingen over zeebries

als ik nu een schelp zet op elk oor hoor ik dan de hele dag een golf die golft als een zeeschelp of een oor dat hunkert naar de zee…

voorzichtig geopende handen los zand de zeebries neemt het mee niet sterk genoeg de zorgen blijven kleven…

Maar ik weet: wij zijn sterker dan de zeebries.…

Als ik luister naar het ruisen van de wind Waai ik terug naar mijn kindertijd Waar ik klein was en bemind Terug naar oma’s oude vensterbank Waar een schelp fier stond te pronken Die ooit ver in de diepzee lag verzonken Met de schelp tegen mijn oor geklemd Maakte de bloedstroom des levens Zich met een zeebries aan mij bekend……

Een zeebries zucht zijn adem uit Grillige boomtakken proberen tevergeefs tegen de richting van zijn zilte lied in te groeien De zon draait Schept een luid akoestisch geluid dat voor niemand ooit hoorbaar is geweest De schaduwen verschuiven en worden weer langer Hun dagelijkse dans traag uitvoerend Totdat totale duisternis als een doek voor…

Heerlijk in de zon Voeten in het warme zand Mijn blik gericht op zee Neem brood en koffie mee Zalig zachte zonnestralen Geven zand een gouden gloed Zeebries streelt mijn huid Meeuwen krijsen herkenbaar luid Bijzondere schelpen Op zandbanken gespoeld Vanuit de golven uit de zee Neem ik deze dag weer mee!…

Witte zeilen hoog gehesen Geteisterd door een flinke windhoos Op Gods wil aangewezen En op die van de matroos Dit schouwspel duurt al jaren voort Varend in turbulente stormen Ofschoon licht aan de horizon gloort Schuimen golven in talrijke vormen Buiten dit tafereel hoort men getik Van grootmoeders antieke breigerei De zeebries geeft…

de zomer droogt mijn zieleblaren een witte wijn bekoelt mijn dorst een zeebries drijft de lange jaren waarin ik krachten heb vermorst onder het ruisen van de palmen welt in mijn geest een ver begin 't vermoeden van een nieuw verlangen naar iemand die ik stil bemin schrijvend laat ik mijn dromen gaan naar 't meisje in het vaderland gescheiden…

Rond lig je daar in de herfststilte Bruin grijs in je volle rust Schoonheid straal je uit Jij slokt me op in je paardenpad Koestert me in je beschutting Je helmgras verwaait nauwelijks in de zeebries Ik treed in je wijdsheid verlicht Verwarmd openend naar je rondingen Inademend je lucht Jij laat je strelen door de lodige wolken Opduikend…

Jij ligt daar rond in de herfststilte bruin grijs in je volle rust schoonheid straal je uit Jij slokt me op in je paardenpad koestert me in je beschutting je helmgras verwaait nauwelijks in de zeebries Ik treed in je wijdsheid licht verwarmd openend naar je rondingen inademend je lucht Jij gestreeld door de lodige wolken opduikend boven…

ontmoette haar bij toeval een kroegje op de kade haar blik verhuld in jade brachten mijn spieren in verval heupen wiegend holle rug en 't kontje een plateautje had even ademnoodje en riep haar sprakeloos terug één oogwenk van haar ogen een zoute zwoele zeebries bereikte toen mijn neusvlies keek zonder gezichtsvermogen groen hoewel…

een zilte zeebries kwam mij tegemoet vastgenageld bleef ik staan waar ik stond aangespoeld drijfhout ligt her en der op het strand meegevoerd door wind en golven rollen en bruisen frisse golven in de branding van de zee over elkaar heen waar adem leeft daar waait de wind van Gods geest in vrijheid ongrijpbaar waait waarheen hij wil…

Een frisse zeebries speelde nooit eens door zijn haar, noch zag hij springende dolfijnen voor de boeg. Zo kwijnde Berend Botje weg van jaar tot jaar al aan de bruine toog van een Zuidlaarder kroeg.…

Mij zo vaak omarmde als een zeebries, mild en zacht. Nu zoek ik tevergeefs een ander stekje. 't Is vreemd, maar nu bemerk ik pas hoe deze plek mijn hart verwarmde, meer nog dan ik had verwacht.…

gevaar van mensenvlees’ verschroeid ons eigenlijke mijn paleis is het marmer van de golven uit zeeschuim `ik ben de vos’, terwijl hij likkebaardend het zonlicht verwelkomd en sterfelijkheid aan mij uitlegt alsof het zou moeten ontroeren, ik breek het gesprek en kijk in zijn diamantzuiver geslepen ogen zijn vacht ruist zachtjes in de zeebries…

Een zoute zeebries komt in een zucht mij tegemoet. Als ik op de kade wandel. De warme lucht trilt stil en voldaan. Zomer aan de kust. Voordat ik weer op de vlucht moet slaan. Keer ik nog een keer terug. Zwijgend over wat ik zie. Berucht zijn mijn gedachten. Aan de kust. Ik weet het niet.…

Daar doemt met zeebries door ons blond Weer het allereerste pand op na de pond Zet ons op grond van strand onthaalt Tegen kost en zwart betaalt Spitze en ik Instructies zijn de garage Eerst een verse rode lik Waarna vakkundig in de lak De zeegebleekte ramen En het houtwerk van het dak En na het kwijten van de taak Vermaken wij snaken…