Beschermende rotsen weerkatsen de melodie
van zeegeruis als een fluisterend echo
van vergangelijkheid.
Zoekend in mythisch verleden
ontwaakt de slaperige geest
er draaft een dunne draad
terug in de tijd naar het oorspronkelijk begin.…
Als een die nooit zijn straf uitzit, hoor ik de regen
achteloos-eentonig vallen op het huis;
waar, in welke haven, heb ik zo gelegen,
liggen luisteren, reedloos, naar het zeegeruis?…
Het zee-geruis zal ik nog dan gedenken
als diep in zand, mijn hoorloos oor vergaat,
als lichten mild mijn ogen niet meer drenken,
als zonder woon mijn ijle wezen staat.
Naar 't zee-geruis zal ik nog dan verlangen
als naar het liefst wat mij de wereld dee.
Zij zingt de kroonzang aller wereld-zangen,
de op zandig veld neerdonderende…
Onder de hemelboog, in wattenkleuren gevangen,
wil 't zeegeruis niet in het oor blijven hangen.
't Wad maakt zo van een kakofonische dans
een geluidloze symfonie in een eindeloze cadans.…
een ervaren
waar jij was, waar ik was
met de ogen dicht
een geklop
op de binnendeur als zacht
zeegeruis, wachtend
tot druppels
de eerste golven zouden opheffen
ver boven de impasse uit
een boom, voltooid
in duingedachten, getuigde
van taal
en ontpopte stilte
tussen de warme trouw
van woorden, opengeschud
door herkennende…
lokkende beeldjes
hun handen willen keurend voelen
maar dwingen zich tot rust
bij
stromende gedachten
als schuimende bergbeken
die elkaar woest bruisend kruisen
opgewonden brullend blinken
onder stekende zonneschijn
de vermoeide gewezen koopsters
staan 's avonds op het strand
terwijl zinkende vollemaansglans
stil nader komt in zacht zeegeruis…
De wind zong door de bomen
Tot in mijn stille huis
De stemmen uwer stromen,
Uw volle zeegeruis:
Daar brak mijn hart in zangen uit,
Daar werd de stem van 't bloed geluid.
Wel hebt gij mij gegeven
Al wat ik anderen bood.…
1.232
Bezig met laden