Melden om vijf uur
cel in kil organisme
dreigend zelfverlies
Het wachten op niets
niets gaat geluidend voorbij
tv speelt voor niets
oud kerstnummer meldt leeg nieuws
brekend lijntje tijdsbesef
Het ziekenhuisbed
mijn hand vindt slechts roestvrijstaal
verlangend tastend…
Antonius leidt nog steeds: ik zoek
maar vind de weg rond brokken zelfverlies
elk stukje “toen” van jou- mama, verkies
en koester ik
in rijtjes stil geluk
zie ik stukjes levensles, beschreven
op een vingerhoed vol kleur
jouw wereldreis
groter niet
maar ook niet kleiner dan de wijs
van liefde die er is
zo rijk is mijn gemis…
Ik vlucht naar een zelfverlies
in een eindeloze ruimte,
waar tranen worden geboren
door het beroven van
vertrouwen en dromen.
Vertroebeld blijf ik droevig
in mijn ogen staren,
waar tekens van leven
de einders verlaten.…