Alle inzendingen over zelfverwijt

Je leeft nu in vertraagde beelden geheel ontvlogen aan de tijd waar eens je zachte handen streelden ben ik gevoel voor richting kwijt bij het begaan van alle wegen verdwaal ik op de huid van spijt aan elke zekerheid ontstegen verpoteld binnen zelfverwijt in mistflarden van minnestreken ben ik op jou blind gevaren wil wachten tot mijn ogen…

Tenzij mijn zaad terugvloeide uit jouw schoot zag ik mijn zelfverwijt zich een weg banen naar buiten. Of was het de kater die met het lege fust wegliep omdat er een sater vaardig was over hem die zijn baldadige speer hooghield? Wie van ons was het? Wie leende zijn naam?…

Terwijl van Gelder thuis zit met de brokken En barstend van de spijt en zelfverwijt Eerst even vlucht in anonimiteit, Wordt over Yuri ’s rug aandacht getrokken. Pervers van Grolsch om zoiets te verzinnen, In deze zaak heeft niemand iets te winnen.…

treft jezelf straks geen zelfverwijt en kom uiteindelijk dan nog het minst geschonden, uit de strijd…

Nu wil hij haar de mond wel snoeren, niet van verliefdheid, maar van spijt, maar zij laat zich door hem niet meer beroeren, en hij verdoet zijn tijd met spijt en zelfverwijt.…

Ik verdien straf, fluisterde ze zacht want ik andermaal niet lief geweest Ik heb enkel maar aan mij gedacht; aldus ben ik erg egoïstisch geweest Ik moet mijzelf pijn doen sprak zij mezelf pijn doen als een goede les In mijn arm, mijn been of mijn dij ik heb straf en verdien dus het mes Ik moet mijzelf kastijden, vind ik mijn cijfers waren…

'k Heb mijne nachten meer doorbeden dan doorweend al wemelt twijfel in de opalen van mijne ogen; 'k heb in mijn leven meer geloochend dan gelogen, en zie: de bitterheid ligt om mijn mond versteend. o Gij, die morgen om mijn laatste bed gebogen, u voor het raadsel van dees ziele hebt vereênd: uw zucht trilt door een ijlt die gij vol wisheid…

De muren van het uitgeleefde huis Verbergen dat wat niet is uitgesproken Als inhoud van een stenen kluis Waarin verstikte kreten spoken Emoties druipen langs de wanden Een bloeddoorlopen oppervlak Waar diepe geheimen stranden Als stilte het gevoel weersprak De zwijgende muren splijten Door wat zij hebben opgedaan Aan pijn en zelfverwijten…

Gooi ik iets weg, bijvoorbeeld een kartonnen doos, dan hoop ik dat die doos mij nooit meer zal heroveren in de vorm van zelfverwijt; weet je nog wel, hoe zorgeloos, we gooiden gewoon dozen weg! Als we er één hadden bewaard, één hadden bewaard! ------------------------------- Uit: 'Zoals', 1992.…

Gooi ik iets weg, bijvoorbeeld een kartonnen doos, dan hoop ik dat die doos mij nooit meer zal heroveren in vorm van zelfverwijt: weet je nog wel, hoe zorgeloos, we gooiden gewoon dozen weg! Als we er één hadden bewaard, één hadden bewaard! ------------------------------------- uit: 'Judith Herzberg', Trouw, 2013.…

Het gezicht wordt scherp gesneden met een mes van zelfverwijt. Tevreden tikkend registreert de weegschaal de verlichting. Het spiegelbeeld wordt transparant, de schaduw laat al zonlicht door. Het is nu een zaak om weg te kwijnen tot een rekstok van ivoor. --------------------------- uit: 'Alle goeds', 2001.…

Op mijn kalende hoofd zie ik de spijt dat ik voorbij heb laten gaan die ene gelegenheid om je te laten verstaan wat bij mij na al die tijd als een dans van vuurvliegjes boven een stille beukenlaan in zelfverwijt helder opgloeit. Onuitgedoofd woedt de liefde voor jou nog immer als een bosbrand in mijn hoofd.…

We stapelen ondergronds wat de geest niet verdragen kan Schaamte en zelfverwijt ook dingen die ons bang maken Tektonische pijn onder glooiingen van vlees Waar hebben we ze begraven: de dromen de beloften van het onbegrensde Waar is de onbevangen blik van het pasgeboren kind Wat als we tevergeefs wachten op een renaissance Als…

Hoe verloopt een strijd door zelfverwijt, door geaardheid - op voorhand - al verloren, rivieren stromen over van zelfbeklag, wat kleine mensen scheidt, verwaaien kleine stapjes in een marmeren gang en wordt de brug weer opgehaald, eeuwenlang om de liefde te missen tot op de laatste levensdag.…

Soms, niet altijd ben ik het even kwijt dan vertroebelt mijn blik en denk ik STIK kom ik om in zelfverwijt Soms, maar heel even denk ik na over 't leven er schiet van alles door m'n kop ik vlieg van dal naar top en wil alleen nog maar geven Soms, eigenlijk zelden, dus soms doe ik wel eens iets doms Oh, dan is daar weer dat gevoel…

stampende passen door donkere plassen laat geen glimlach mijn ogen meer verrassen elke stap maakt een groot spoor van gaten Geplaveide woorden ben ik gaan haten wat ik wil zijn lijkt niet meer te passen simpele scheuren kun jij niet lassen de kracht om te leven heeft mij verlaten tijd en ruimte zullen ons passeren jaren verdwijnen zonder zelfverwijt…

En 'k voel me hulp'loos en vol zelfverwijt, Als zij mijn lang verwende onpraktischheid Verwent met wat ze toverde in de pan.…

en breekbaar neemt ze het mee vult haar handen weer met toekomst proeft aan die andere levenszee achter haar gelopen passen ligt het gisteren van de pijn nimmer ziet zij om naar toen stappen zullen voorwaarts zijn elk lijntje kraait hoop op morgen tekent een blauwdruk van haar tijd zachte strepen van verloren jaren gummen de dagen van zelfverwijt…

woeste drift van het ongewisse in een warme golfstroom, avontuur gebonden aan zelfverwijt als een doorwaadbare…

Ik kan niet dwingen dat je van me houdt Als ik smekend met mijn blik mijn liefde naar je straal Wanneer het hartkloppen van jou het ritme van de dag ontwaakt je je omdraait, en zuchtend ademhaalt weet ik dat je weer spijt hebt van de nacht na wellust ingegeven door meelij en drank komen zelfverwijt, schuldgevoel en gevoed door je afwijzende…

Tussen lippen van de eeuwigheid, smart gestort in rijpe morgenstond, uit mond en schone luit vloot zelfbeklag, gedoopt in Orpheus smart, tot de veerman immer als terugkerend zelfverwijt, smeekt in bittere klacht, slechts éénmaal z’n hand over hart te strijken, het meest beminde uit de onderwereld terug te halen, blijft geloven in dit ultieme…

Dat is en blijft mijn zelfverwijt, verwijt waarmee ik verder moet! Bewaard heb jij je kinderziel vol warme zachtheid. Onbegrip, boosheid of verraad, die dingen zijn je vreemd. Tussen de pijlers van "ons zijn" staan je hoop je dromen, je wensen... Ik berg ze in mijn hart. Want weet m'n kind ik... Ik zie je graag!…

Ik ben zo moe, zo vastgevroren in een vloek, en in de vuile ruit die zich verspreekt zie ik nog één keer mijn verloren blik, omlijst door angst en rook en zelfverwijt. Te laat. Geen hartstocht dreef mij naar de grens, geen Gorter of Lodeizen greep mijn pen. Te laat.…

Soms denk ik: ‘k wou dat ik dat kreng niet had gehoord, of dat dat rot signaal ook zelf een keer te moe was om te starten en mijn ochtendhum te tarten door haar onophoudelijk, oorverdovend gillen op een uur dat ik mij liever nog eens omdraai om te chillen, mij verbijtend, zelfverwijtend dat ik vóór het slapen gaan dat stomme ding weer heb geduld…

Ze pijnigde zichzelf met een mes als haar tranen zwegen als ’t graf Ze bezeerde zich alleen bij stress en ze deed ‘t bij zichzelf als straf Eens dat het duister gevallen was kwamen gauw haar zelfverwijten Dan zakte ze dieper in het moeras niets kon in haar voordeel pleiten Bijna als vanzelf was daar ’t mes en als vanzelf stak het in haar…

Verrotzooid terugkeren op zelfverwijtend pantoffelschoeisel. Die nacht proceduren nalopen. Volgende ochten nog geen aanstalten bij post. Staand voor helder winterraam boos bellen. Bloemknoppen tellen aan gisteren nog dode tak. Mij vergapen aan moed en kleur en levenslust. ------------------------------ uit: 'De Gids', nr. 3 2017.…

JEZELF VRIJPLEITEN Tegen je geweten innerlijk fluisteren teneinde ‘t donkerzwarte wit te praten Laat je graag naar het sussen luisteren voorkomt ook dat je jezelf gaat haten Zacht met jezelf verdedigend praten en zo trachten jezelf schoon te pleiten Is in feite van de waarheid verraad en een stap tot beletten van zelfverwijten Innerlijk…

En daarom praten we, afwezig en druk: We zien en horen hem slechts, laatst geluk Vol zelfverwijt, en nooit hardop beleden; En als we dood zijn, zal hij met ons gaan Naar hemel of naar hel, en zien ons aan, En zwijgen, heilig diep, van 't oud verleden.…

liet dit al haar nimmer ontsporen maar wèl leven achter ‘t masker van schijn Tranen, die in ‘t stille eenzaam stroomden konden getuigen van haar loodzware strijd In nachten dat ze van de liefde droomde en mijmerde over een bestaan, zonder verwijt Een lief meisje, vond ik haar al heel gauw; enkel moegestreden, zonder iemands steun Propvol zelfverwijten…

want te goed is het hart en te slecht om te krimpen onder die pijn en te slijten in zelfverwijt; en het lijf om te worden verdeeld door de honden wroeging en spijt die knagend het vlees en het been vermalen om slapen te gaan als gìj al uw kracht hebt verdaan en uw laatste woord hebt gezegd in het schuren van recht tegen recht.…