Alle inzendingen over ziel

Ik zocht tussen de wel duizenden zielen de mensen die mij levend bevielen. Geen van hen heb ik mogen vinden en plotseling wakker geworden keek ik snel naar buiten naar de linden: mijn geliefden waren zacht opgenomen tussen de zielenhorden.…

In het woud der scherpzieners loopt de rivier der rivieren ze weeft het lot van mens en dier van plant en steen bijeen en brengt het naar bewustheid het zijn…

Ontstoffelijke Ziel, waarín ik klaar kan lezen De waarheid van 't bestaan van hem die nooit begon, Der Oorzaak, zonder welk 't gewrocht niet wezen kon! Gij wordt van mij beschouwd met een eerbiedig vrezen. Zeg mij: zult gij, gelijk het lichaam, eens vergaan? Is, als die stofklomp valt, uw werk ook afgedaan?…

De moeilijkheid om haar ziel te lezen, maar het moet een plezierige, zwierige zijn die al zo vaak haar nut heeft bewezen, ze is een mooie romantische muze voor mij, die altijd openstaat als een deur nee als een geopend raam, als een vlinder kan ze door de lucht zweven en haar naam is mooier dan naamgenoten.…

Als ik het roer in handen heb genomen maken zij dat mijn Ziel de weg naar huis weer vindt.…

Als de kippen zijn mensen erbij: hier bezoeken de zielen bij voorkeur een file. Ze staan er zelfs voor in de rij.…

Inspiratie voor deze tanka vond ik in de Introïtus van de eerste Zondag van Advent, morgen dus: Ad te levavi animam meam Tot U hef ik mijn ziel op Psalm 25:1 Een prachtige miniatuur met deze tekst is hier voluit te zien: http://schrijven.wikidot.com/de-ziel…

onze zielen, mijne oud de jouwe jong delen dezelfde oorsprong onze harten samen gemaakt hetzelfde ritme dat slaat mijn ziel oud en kalm de jouwe jong en verward met tranen laat ik je gaan op jouw eigen pad stilte roert mij als ik jou zie ik voel een rustige bries de wind spreekt jou aan en neemt je mee naar de zon jouw geluk is mijn…

Van buiten stil zijn om te horen wat je Ziel je wil vertellen...…

heb geprobeerd de lente in kleuren te vangen ondanks perfecte vormen bleef er een waas van doodse stilte helaas geen vogeltje floot bewegingloos lieten bloemen hun kopjes hangen ik had in mijn streken de ruimte vergeten om hun ziel te laten leven…

Bezield was ik Mijn leven lang Bezielend Naar mensen - Twee zielen Een gedachte Ook naar mijn Koningskind met Wie al zoveel Jaren het leven Deel Door het lange Diepe duister Bijna ontzield geraakt, Maar gelukkig haar En de weg niet kwijt geraakt In liefde en respect opgedragen aan Jeannet…

Het ambacht had je Gesmeed tot vakman Met hart en ziel Stond je klaar Voor allen die je Wisten te vinden Verzorger van Haar en ziel Van iedereen die Bij je kwam En was het bij Klanten van hoog Tot laag dat je blijvend In de smaak viel Zodra men je gevonden had…

waar is tussen de spieren en het vlees ergens nog de ziel misschien is de ziel wel verzonnen helaas niet de spieren en het vlees ik had iets anders willen zeggen het bloeden van mijn hart om maar iets te noemen, lied op de radio…

Alléén die éne spronk Licht: vol van liefde en vrede; dat is mijn ziel! Het kleine deel van het grote geheel dat telkens in een nieuw, authentiek plan viel.…

vleugels in het gruis de dood op één wiel heuvelopwaarts nog wel het gezicht is van leer de helling ligt bruin versleten in het licht van de geschiedenis de kringloop is een kruiwagen vol vage levensresten niets gaat verloren dat onvermijdelijk terugkeren tot stof rolt tergend onvermijdelijk en beeldvullende uit alles vergaat alleen de ziel…

het trauma zit in de ziel hoor ik op tv vanuit oorlogsgebied dan denk ik even aan alle discussies of de ziel wel bestaat als de sneeuw valt over Ierland en in Pastoetrietsje weer een raket is ingeslagen denk dan toch aan de ziel en blijf er aan denken altijd naast de vele koffers bij de kippenboerderij…

Hun ziel naar beneden.…

de ziel dat is zo'n oud belegen woord ik weet haar niet te vinden tenzij men aan haar komt dan doet zij zeer betrapt 30 november a.d. 2014 dominicus prima adventus begint met 'ad te levavi animam meam': tot u hef ik mijn ziel op…

Mijn ziel is in mij als een kind Dat droomt, terwijl zijn voeten bloeden, Van vleugels verloren, die hij, de moede, Wel eenmaal wedervindt.…

Met iedere geschreven zin ontbloot ik een deel mijn leven ik ben een mens die eens diep viel en nu op zoek is naar zijn ziel ik voer op de wildste oceanen in iedere uithoek van de aardbol heb ik gezocht In iedere bergspelonk, de diepste krocht ik heb mij dus naar het schrijven gekeerd daarin vind ik haar zeker alleen wat verweerd.…

Ook die vraag stelt ze niet meer Ergens in de verte valt de regen over weilanden en huizen en is haar ziel…

mijn rusteloze ziel met wie je goed verdwalen kan neemt plaats bij het venster met zachtmoedige blik ziet ze het menselijk tekort daarbuiten vandaag neemt zij alles voor lief mijn zorgeloze ziel met wie je uit het venster vliegen kan ademt bovenaardse vergezichten met open blik wijst ze de wegen door oneindige labyrinten…

De ziel Van de mens Is het onuitgesprokene Het onaantastbare Het niet weten De ziel Draagt de wetten van de kosmos De ziel brengt levensvreugde en verdriet Voor de ziel heb ik eerbied De ziel staat in contact met de wetten der natuur Zonder wetten geen bescherming van het heilige vuur…

Brokken van haar ziel lagen voor haar over haar bed verspreid wat eens een sponde van vlinderliefde was was het er nu een van spot en nijd tot hij haar hart had ontnomen zij had bloed geroken het was haar eigen hij had haar ziel gebroken.…

De ziel is in diepste wezen zielig. Op ieders lip slaagt zij er maar niet in substantie te verwerven. Begrensd door ene begrip dat loos is, zonder materie is zij niet meer dan het woord dat haar benoemt zielsveel, met hart en ziel, zieltogend: niets dan taal.…

‘Geboorte is geen begin, dood geen einde’ daartussen, ondertussen zielen, zielen, zielen doelende en dolende zielen doelende die er wat van maken dolende die het afmaken zielen-fijn en zielen-pijn op en in de eeuwigheid zijn wij allemaal zielen zielen die komen, zijn, blijven hangen en gaan naar overlevende zielen, geen overleden zielen…

Zielen die ver gaan- ik weet hen in te leven tot mijn verbazing…

Het schrift van de gedichten heb ik tot de laatste bladzijde gevuld. Zinnen die enige pijn konden verlichten, die ik heb opgeschreven met behoorlijk wat geduld. Het schrift van daden, emotie en woorden, is volgepend met alles wat ik zeggen moest. De letters die naast elkaar hoorden, al was ik vrolijk, verdrietig of woest. Het zielschrift…

Laat zonlicht gedoofd, levende zielen gaan heen waar doden dromen.…

Met troost voor de ziel en vredige gedachten voor een nieuw bestaan.…