Alle inzendingen over zielepijn

Soms is de zielepijn bijna niet te dragen. Diep valt de stilte in die open wond van mijn verlatenheid. Dan sluipt 's nachts dit kwaad langs de kieren van mijn ziel. En kromt het lichaam zich andermaal van 't uitgesteld verdriet.…

Soms laat ik je in me toe Maar alleen als ik het wil Soms droom ik achteruit Staat mijn leven even stil Soms is er het besef Hoe mooi het toen toch was Soms begrijp ik dingen Heel veel later pas Soms dringt het tot me door Hoe anders het had kunnen zijn Ja soms, heel soms Laat ik je toe Maar nog altijd Doet het pijn…

De dagen tussen ons gleden als eeuwigheden aan ons voorbij. Mijn vurige hart wist de vrieskou te weerstaan, ook al priemden enge walvisvaarders scherpe speren in mijn reeds gewonde, dunne huid. Ik zie je bijna overal, in ramen en in namen, in sushi en in twee geitenkaaslekkernijen om op te warmen. Een tsunami aan verdriet overspoelt…

Lijkt zo lang geleden probeer te vermijden hoe het voelt zielepijn.…

Wat kan ze dan al niet zijn, van God tot seks of zielepijn. Terwijl deze letters samerijgen, weet ik niet anders dan over haar te zwijgen.…

Stilte daalt neer in mij mijn hartslag rust Gedachten vluchten in een droom Ik laat het leven even achter de zin en onzin de leegte de liefde vergeet de zielepijn vlucht in een droom en morgen zal ik wakker zijn!…

Zijn woorden droegen liefde boven alle pijn en zon verwarmde de wegen het denken vloeide in samenzijn woorden bleven stil waar ik enkel liefde kreeg hoorde ze als een melodie op het ritme van mijn hartslag nog voelt het als volheid van het zijn want het stille tussen ons is nog steeds niet leeg…

Het moet voor U o Heer een kleinigheidje zijn maar voor mij een hoop verlichting van mijn zielepijn.…

Ik huil je een rivier als je zegt dat je gaat Ik muilkorf je als je over ons afscheid praat Ik zwem in zilte tranen naar je toe Hoe lang ik ook dobber, kopje onder, in je milde stroming In je golven die verlangen, dan weer kolkend dan weer gedwee Zwem samen met mij nog een eindje mee Ik verdrink liever samen in je zielepijn…

Het zou zo mooi kunnen zijn maar is het niet decembermaand vol vrede maar in mijn hart is het dat niet het zou zo mooi geweest kunnen zijn maar het enige wat ik voel is diep verdriet, een zielepijn die ik niet verwoorden kan decembermaand vrede op aarde mijn geliefde vriend is niet meer hij stierf geheel onverwacht mijn vriendin ligt op sterven…

Zoals mijn ouders leefden Zou ik nooit willen 40 jaar lang een vechtgenoot Na een jaar zou ik al gillen Ik ga nog liever eerder dood Ik wil gelukkig zijn Veel warmte krijgen En waardering op zijn tijd Ik wil geen zielepijn Of constant hoeven dreigen Om na jaren om te zien in spijt Ik wil verliefdheid Van iemand houden En wat passie, telkens…

Ondanks veel tegenspoed, samen toch weer moed 't Verzachtte leed en zielepijn, zo was het goed. Je stemmetje fluistert in mijn hart: kom naar me toe Kalm aan, Jan, je weet dat ik dat doe! Gedetineerd of erger, mijn vriend blijf je, ook na dit aardse leven Ik ben onderweg, al moest ik er mijn leven voor geven!…

DSM-5 etiketteert al onze zielepijn. Wat mankeren we? En waarom? DSM wil precies weten wie wij zijn! Wie lijden aan Unieke Eigenheid? Schrijvers, dichters en artiesten! UE ontbreekt in DSM- of GGZ-beleid.…

Als herfstbladeren in de wind neerdwarrelend nog de grond niet geraakt Wil niet dwarrelen vaste grond niet losgerukt niet afgesneden wil terug naar de Bron terug naar mijn wezen en maken de cyclus rond…

binnenkomt, Cors grote stille liefde die hij verbergt voor haar en de wereld zijn bron van dromen zolang er hoop is hij heeft haar eens de liefde verklaard ze wees hem af, zei met ’n glimlach ‘elkaar claimen kost onze vriendschap’ dronken praat zijn verklaring liegt hij hij wil geen vriendschap, haar niet delen ontwijkt haar tot z’n zielepijn…

Zijn zielepijn was te zwaar, waardoor hij in de alcohol belandde, vriend en vijand tegelijkertijd. Op de helft van zijn leven was hij al opgebrand en sleet hij zijn verdere leven met een brave burgertrut, die de dichter in hem smoorde. De homo eveneens. Zijn ware aard gedood.…

er boven staan zeiden ze wat weten jullie van ontroostbaar verdriet en pijn het niet meer weten wat te doen of hoe te zijn vroeg je onze auto is kapot dat is echt niet fijn onze bank is niet meer leverbaar we weten heus wel hoe het is om ontroostbaar te zijn zeiden ze wat weten jullie van de angst de moedeloosheid en de zielepijn…

Hij had de teneur van Hans Dorrestijn, jeremiëren met een droevige hondekop, alsmaar dichtend over zijn zielepijn. Zijn enigste dichtbundel heet 'Paniek', nog uitgegeven door De Arbeiderspers, maar vlak daarna werd hij geestesziek en schreef hij nooit meer een vers.…

Groot zijn mijn gedachten, en alles daarvan is waar zielepijn verzachten.... ach, kon ik dat maar. Soms ben ik echt wanhopig, daar ik geen dichter ben en dat ik slechts heel simpel rijpjes schrijf met deze pen.…

Momenteel beid Ik mijn tijd In de luwte Van de strijd Tussen mannen Uit kiev odessa En donjetsk En denzel en Red blue and white Versus blue and yellow Met oranje boven Ste beste geheid Het lijdt Geen twijfel Dat europawijd Het Eka leidt Tot zapige Zongebrande zondige Broeiende en broekloze Minirok penisnijd Waar je ook…