Alle inzendingen over zilverreiger

Late middagzon valt over zilverreigers: het weiland blinkt op.…

Ganzen stappen voort, houden angstvallig afstand van zilverreigers.…

Weilanden zien grauw van mist, hier en daar glimt wit van zilverreigers.…

Heeft het leven je Nu gegrepen, of op Het laatste moment verlaten - Roerloos staat het levend Standbeeld zich te koesteren In de ochtendzon die deze Morgen hemelse kleuren Verschaft aan alles dat Zich onder haar bevindt - Ogen die niet bewegen Maar alles zo scherp in de Gaten houden - het leven Trekt eindeloos aan je voorbij…

er was eens een prinsesje dat heette ZONNEKLAAR zij bracht vreugde in het paleis tot een kwade dag de koning en de koningin zochten een man voor haar zijn hart was slecht en duister dat was ZONNEKLAAR zijn naam was IJZERHARD hij wilde macht en praal op de huwelijksdag was de prinses gevlucht een fee vermomde haar in een witte reiger…

Je was toch de Koningin van mijn veerkracht? En nu mijn mooie witte vogel drijf je aan de oever van het leven plat op je rug waar die verdomde kankerkraai je pikt op zoek naar zijn Duivelsei. Straks zal je na mijn afscheid voor altijd blijven zweven in deeltjes uitgestrooid waar alle meeuwen je naam nog kennen. Kippenvel met…

Zoverre men ziet boterbloemen bij de vleet een zilverreiger knobbelganzen bij een plas irissen uitdagend geel een bank in de zon een wandelpad afgezoomd met lijsterbessen vogelwikke grote muur smalle weegbree pluizenbol…

was het zand dat op lippen stoof en stilte schuurde of de zilverreiger die zuidwaarts trok om te ontsnappen aan de sneeuw de bevatting van winter mijn lief ligt verscholen in de vagende geur van witte duinrozen en gestorven licht op het laatste strand…

het zijn de vogels die me door de morgen loodsen het gloren van hun kwelen is een streling op een vlies in de stroming van de klinkers trilt de dag nu open de drilboor van de straat wiegt de vleugels van een koor als het wit van zilverreigers verdrinkt in hete wolken klinkt de morgen zwart van troost…

Een zilverreiger op de weg verblind door 't gouden licht slaat op de vlucht met veel misbaar Ik ben zijn ingeblikt gevaar.…

De zilverreiger is weer zichtbaar. Schapen grazen het gras weer bloot. De voederplank blijft leeg. Sporen smelten weg. De winter stopt ermee. De lente dringt zich op.…

Dwingt sterk gekwetst de zilverreiger, jouw natuur in vrijheid achter zich.. laat prachtige veren bloedend gaan.…

ik wens je geld zoveel dat je het niet kan tellen handenvol bergen te veel om op te noemen een onoverzichtelijke heuvel een miljoenenoceaan zuigende korrelstromen stortvloeden gulden regen glinsterende rivieren zilverberkenwouden slikken zilverreigers bronnen bubbelplassen moerassen goudplevieren fonkelvalleien rollende gletsjers…

er rusten mensen daar uitgewaaierd over land en water aan de ijsvogel kleven zomerkleuren zelfs in winters, als de zilverreiger vliegt langs de zwaluwwand zweeft leven in de holle cirkels van vandaag, gebalanceerd tot hoge ogen volgen op de rondgang van de wind mijn kind… er rusten mensen daar, uitgewaaierd op het veld niets doet nog…

Ergens in Breda 's bedaagde Mastbos waar eens mannen van het krijgswezen strijdlustig hun vuurwapens lieten brullen ligt een vredig ogend moeras rondom het kleine gras- en poelenrijk scheppen dichte eiken en pijnbomen geheel eigen groene wereldranden glanzende blanke berken beuren het leven binnen deze einders op grote zilverreigers dalen…

een hele grote groep plevieren kantelt in het zonneke, wolken van vleugels die afsteken tegen de horizon, terwijl de straatjes mee stapelluchten liggen te wachten op zee, zie maar oude staken van de zeeaster staan als witte paters in het ijs wat op de kanten van de geulen heeft weten aan te kleven, een prachtig beeld daar gaan twee grote zilverreigers…