Alle inzendingen over zin verloren

vechtend tegen dat wat kanker heet is er een keuze om er voor te gaan of het te laten dag in dag uit het eenzame gevecht nu zijn dagen overtrokken met lakens voor even de zin verloren hopend op een windstille dag…

Wie schijnt de zon en laat de maan toch niet vallen omdat hij teveel met de sterren bezig is Wie reist een vers en laat de zin toch niet vallen omdat hij teveel met de woorden bezig is Ach schrijf me een zonnig vers met woorden die de nacht met sterren verlichten als de maan zijn zin verloren heeft tijdens de reis…

de leegte die door mij stroomt ontpopte op die groene heuvel waarvan de naam mij is ontschoten zwierden takken die kusten de grijze nacht die hen in evenwicht hield zwarte vogels cirkelden om de hoofden van degenen van wie de zin verloren had knaagden bevers zich een weg door het onoverkomelijke 'n naamloze hief haar kelk op…

Wat je zei ging in de wind verloren. En ik zei ook nog iets, maar dat ben je vast al vergeten. Zo ging ons gesprek al bij de eerste zin verloren. Luister. Het is een kwestie van plussen en minnen. Jij noch ik het verstand verloren of door een donker, duivels beest bezeten.…

Het drinkgelag, dat weliswaar zijn zin verloren heeft, kan doorgaan tot de kleinste uren. Geef de kelk door, de glanzende, die met het bruisende vocht! We delen alles, dat hebben we elkaar beloofd.…

Verloren liefde straalt, zonder omzwerven…

waar mist sliert flarden geluidloos hun nevelig verhaal verkondigen druipen woorden langs het raam somberheid verdicht het minimale zicht waarin licht verstrooid wordt en alleen bewegen nog signalen geeft alsof leven zich afspeelt in een ongeziene vorm van bestaan dat zijn zin verloren heeft strak trekt angst klemmen op de borst…

Gesneden in de alabasten rand is er een vers van een zo uitverkoren zoetheid van woorden, dat de zin verloren wegdeinde in dit bedwelmende verband. Een strofe, die in jubel zich verhief en dan zich strengelde en zich ging winden tot een beschaduwing van de beminde, van het besloten, zinsbetoovrend lief.…

ieder ding heeft thans zijn zin verloren! 't Woord is de mom der gedachte. Sombre haat zweeft in de zoetste lach der vriendschap op 't gelaat, en door een spotwoord voelt men teedre liefde boren.…

en opnieuw wat zin, wat verkwikking voor heel even.…

Geen zin in iets of niets Geen zin om te werken of te niksen Geen zin om te schrijven Er komt geen zin op papier geen zin uit mijn hoofd geen zin in mijn lijf Geen zin een zinloze dag Geen zin in veertien zinnen…

het einde van liefde begint met angst voor verlies verloren zijn de mooie dromen verloren de herinnering verloren zin gewonnen zijn ware beelden gewonnen is visie gewonnen zijn ben niet verloren ben niet gewonnen gewoon de twee verbinden zoals een refrein verliezen en winnen totaal zinloos liefde wint niet wedijver wel…

ben ik ergens in zekere zin een vlucht naar woorden of fantasie en verloren strijd tegen meedogenloos hardvocht doch mijn wang tot werkelijkheid gewend kwetsbaar maar bestaand ik meen van wel…

Tot over de grens wil zij verblijven in armen der vergetelheid zijn zacht geproken woorden nu genageld in haar ziel koesteren haar gedachten het zout verweven met het zand golft gebroken letters als schuim, zin voor zin zacht als harde waarheid in plots verloren leven samen een, maar nimmer was zij zo een, doch alleen met haar eigen…

Ik heb zin in je lippen ... strelend over mijn welvingen plagerig spelend zoekend naar meer flirtend met genot smachtend naar gezelschap rusteloos van verlangen verwonderd van de lust vragend naar meer verloren in wanneer ...…

het zijn de tranen die verstillen in de echo van jouw zin die een dak van wanhoop maakte met een eindeloos begin hoe kan ik jou ooit zeggen dat mijn liefde in jou bloeit dat het voelbaar door blijft stromen en verloren weder vloeit geen woord zal jou nu raken geen zin zal blijvend zijn slechts de echo zal nog resten als een steeds hernieuwde…

ziende blind gaf donker licht aan beide ogen diep duister struikelde over helder zicht verloren langs verleden straalt de zon voorbij de laatste zin…

Haar laatst geschreven zinnen geven verloren taal de vrije pen waar snijdt poëzie nog hout als fanatiek geslepen messen tweeslachtig en ruggelings zin voor altijd laten verdwijnen…

Een klein stukje land waar het veilig is Na een avond Halloween besef je wat dollen is En wat de werkelijkheid is wat hier geschreven staat Daar laat ik veel Halloween achter maar ook van heel veel waarde Ik hoef geen wedstrijd te winnen geen gat te overspringen mezelf hoef ik niet te bewijzen En daarom zeg ik genoeg geouwehoer in niemandsland…

Ik krijg weer zin!…

Ik heb geen zin, dus doe ik niks, ik heb geen zin, ik hóef ook niks, wat een luxe, als ik bedenk, dat dit eerder had gemoeten, toen m'n kroost nog aan m'n rokken hing, tóen had ik moeten zeggen, ik heb géén zin, ik dóe ook niks, maar toen is toen, en nu is nú, ik heb geen zin en hang lui op de bank, niet tot meer in staat!…

Het hoofd rust moegestreden in de stralen van de nacht het hart warm en zacht leeft, oneindig tevreden.…

hij gaf zijn leven zin tot ook dat geen zin meer had omdat zijn hersenen het begaven jaren bouwde hij zijn ego tot de tijd dat hij alles vergat nu wordt hij voorlopig begraven een rusthuis duldt geen vragen je hebt, opa, jaren tijd genoeg gehad om je stellingen te staven zit hij daar, belangrijk specimen hoog opgeklommen en…

Echt ik weet niet waarom ik niet schrijf als er te schrijven valt dichtdag woordendag verlichtingsdag en liefde schijnen brooddichters angstig te vermijden geen zin populisten in lijden geluk schrijft geen brood.…

doe geen moeite ik reageer toch niet doe geen moeite ik schrijf voor geen meter doe geen moeite u kunt mij niet kennen het woord toch niks…

Eventjes niet ff geen zin even laten gaan geen plus maar min. Nu even niet laat alles maar op zijn beloop, ’t komt vanzelf goed is tenminste waar ik op hoop, dus laat me maar.…

Wat zijn mijn zinnen opgejut Hoe gaan ze weer hun gangen En je bent er zelfs niet opgetut Als ik al aan het plafond ga hangen Ik zweef dan heel de kamer door Duik joelend naar beneden Mijn lieve schat ik ga ervoor Wijs me de weg naar Eden Maar mijn duikvlucht spat uiteen Als je heel afwezig zegt nah schat misschien een andere keer Je…

de nacht staat in donkere stippels te staren in het niets tot je lach mijn haren kust waardoor de zin plots door mijn lichaam tintelt zich laat opsmukken tot overspel met woorden het zachte ebben van liefdesvloed tot stilte watervallen van plezier gestort als regen in een woestijn in een buitenzinnige tijd…

Wat is de zin van ons bestaan, de toegevoegde waarde van ons leven hier op aarde ?... Het leven is lijden en geluk bestaat niet, we proberen alleen naast alle pijn, iets minder ongelukkig te zijn...…

kom sint, geef mij dit jaar dé zin zo een waarvan mijn hart versneld gaat kloppen of desnoods even stil gaat staan de taal opnieuw me laat verrassen de woorden langzaam opengaan en ik me slechts hoef in te passen zo'n zin, zo'n klare zin…