Alle inzendingen over zonlicht

Schroeivlekken in zijn gedachten onomwonden weerzinwekkend tot groot verdriet van Zijn-Moeder-in-de-Spiegel Aan weerskanten bouwt hij een muur van takken en bladeren, takken en bladeren, tot ver uit het zicht Het zonlicht van zijn tong sprak duizend talen en duurde voort, totdat zijn geest getekend werd, totdat zijn geest geketend werd…

Opgenomen rustgevoel met gesloten ogen of lichte veders mijn hersenen masseren roep het zelfs soms op en kan waarderen hoe heerlijk alles is in liefde te geloven het groen nog groener is als ik zou wensen bloemen zien te kleuren in hun kleur zwemen dennen in het bos hun zachte geur de paden dragen zonlicht zonder mensen als ik mij laat…

Een kind zoekt bevroren zonlicht loopt door het koude berkenbos takken twijgen hangen vol rijp de kleine genieter aanschouwt het haarfijne glanzende wit herinnert zich zijn onlangs ervaren dromen versnipperde spookkleden bedekt met blank spinrag hun griezelslot ontvlucht toeven onderdanig in dit nieuwe woud van suikergoed en klevend…

Binnen de groene rij aan de waterkant glanst overal samengedrongen zonlicht, versnipperd, luchtig verspreid, _ en verlicht de statige riet- en grashalmenstand. De bloem toont haar helle kleur als stille brand, heeft tevens sierlijk irisaangezicht. Zij vouwt zich open, brengt, naar buiten gericht, kleine onsterfelijke kunst tot stand.…

In zonlicht juicht de breed-gezwollen stroom. Nu zijn der mensen ogen blij en vroom Bij 't voelen van een lieflijker getij. De zuiderzoelte kust de leden loom. O, zaligheid van de avond, als gevlei Van rozengeur geloven in ons lei Aan de eeuwge schoonheid van een liefdedroom. O, wrede lente, o, zware kruisiging!…

Donkere wolken behoeden het mooie zonlicht van verwonding. Druppels belanden op de grond en verstoppen zich gauw. Hier is alles vernietigd en verlaten, slechts een erfenis van het onmenselijke.…

Mocht de hemel en de aarde, in mijn nabijheid toch vergaan, mag je vragen wat ik heb misdaan, sta me toe nog een keer van je lusten te proeven, dan kom ik voorgoed naast je in het naakte zonlicht staan.…

door de smalste opening waardoor het oudste zonlicht schijnt, hoe kwam ik daar terecht en wie ben ik om de goden te interpreteren?…

binnendrijvende bewolking net nu het feest leek te beginnen er waren al mensen voor ik binnenkwam van buiten, elders en onderweg alomtegenwoordig koekoeksjong stamgast de barkruk stel je voor dat je ontwaakt uit nachtbraken, winterslaap alleen en zonder geheugen op tafel liggen nog rafels van samenhang, ofschoon zonlicht lijkt te…

Ik hoor het licht het zonlicht pizzicato de warmte spreekt weer tegen mijn gezicht ik lig weer dat gaat zo maar niet dat gaat zo ik lig weer monomaan weer monodwaas van licht Ik lig languit lig in mijn huid te zingen lig zacht te zingen antwoord op het licht lig dwaas zo dwaas niet buiten mensen dingen te zingen van het licht dat om en op mij…

ik heb een paradijs gedroomd jij was de hel ontstegen we zochten heel voorzichtig in elkaar naar nieuwe wegen het groeide in ons allebei gaf zonlicht aan de dagen maakte teksten in ons vrij door blikken vol met vragen we gaven schoonheid aan elkaar in het versieren van de uren de fundamenten waren klaar alleen het mocht niet langer duren…

mijn moeder bestond uit seizoenen alleen in de zomer had ik haar lief dan was zij lichter dan de wind vrolijk als een kind rennend op blote voeten in de herfst was zij vallend blad dan raapte ik haar op en sloeg de aarde van haar schouders dekte haar toe in het grote bed tijdens winterdagen sliep zij maan en zonlicht gingen aan haar…

Het straalt als het zonlicht, maar kan slechts bestaan als het ontsluiert wat in de weg kan staan.…

Een zomerochtend toen mijn werkelijkheid verzuimde onder het felle zonlicht van een verdwaalde stad liep ik hand en hand met haar, mijn onzichtbare vriendinnetje alsof we slechts in een droom uit het verleden bestonden touwtje springend door het leven we babbelden met elkaar over onbelangrijke dingen zongen samen een vreugdevol liedje een…

Het is een nieuw begin waar de merel mij ontwaakt tijdens het blauwe uur en het eerste zonlicht mijn netvlies raakt. De kille nachten voorbij dat de open haard zacht uitdooft om de dag te duiden met geur van vers gebakken brood.…

stapelen groen strandtenten en oliegeuren gerotzooi in verschoten bloot een vette zoen de goot trillend asfalt dampt van hitte zweet vergeurt in warme wind de koele rust van donker binnen kabbelt door in passieloze zinnen de wereld plat geen lust weer te beginnen het eindeloos zijn van zo'n dag waarin minuten uren duren zonlicht…

Door deze ogen bezien is in het windloze oog toch niets zonder beweging, zonlicht warmt het water, dat opstijgt, onzichtbaar uitdijdt door de lucht te vullen. Mijn adem wordt bevochtigd en beroert de wilde woorden, spelend als dolfijnen voor de boeg.…

ik heb een paradijs gedroomd jij was de hel ontstegen we zochten heel voorzichtig in elkaar naar nieuwe wegen het groeide in ons allebei gaf zonlicht aan de dagen het maakte teksten vrij door blikken vol met vragen we gaven schoonheid aan elkaar in het versieren van de uren de fundamenten waren klaar alleen het mocht niet langer duren…

ik heb een paradijs gedroomd jij was de hel ontstegen we zochten heel voorzichtig in elkaar naar nieuwe wegen het groeide in ons allebei gaf zonlicht aan de dagen het maakte teksten in ons vrij door blikken vol met vragen we gaven schoonheid aan elkaar in het versieren van de uren de fundamenten waren klaar alleen het mocht niet langer…

ik zag je bergen kleurig landschap glooien je rots onzichtbaar in ver perspectief ik voelde het verborgene in plooien maar had het zonlicht en je geuren lief ik zag je water vallen langs de breuken het zwart van de ravijnen donker diep golven moesten vaak een uitweg beuken als jouw rivier haar stroomgebied verliet je passie moest ik los…

vastgesnoerde vuisten wit zijn gevangen geesten in een web van rokerige mist wit is het gelaat dat in de ijle verte staart wit is het lege doek dat wacht op beelden en pigmenten wit de gierende storm jakkerend over het verloren land wit en helder was je traan toen jij je gewonnen gaf wit was jij in wit gebroken tijd wit was het zonlicht…

Glinstergolven over het wateroppervlak Libellen zonnend op een steen Zonlicht stelt het lichaam op z’n gemak Een wolkengroep langzaam verdween Groene uiterwaarden omgeven de rivier Visdiefjes groeten elkander Je kreeg zelfs het ijsvogeltje in het vizier Het is of het leven hier meandert Je wandelt mee met deinende golven Genietend van een…

Daarbuiten schijnt het felle zonlicht, naar buiten, daar wil ik heen, hier binnen zitten de ramen dicht, en hier binnen ben ik alleen. Daarbuiten fluiten mensen, en lopen vrolijk heen en weer, hierbinnen zijn volop wensen, maar dan ook niet veel meer.…

verkwansel met mijn lot vergeet ik mijn bestemming verdoe ik steeds meer tijd ken ik totaal geen remming als mijn geest zich weer bevrijdt van keuzes en consequenties waaruit mijn leven toch bestaat geloof ik niet in penitenties omdat het zo veel open laat verkies ik weg te dromen in een herfstig bladerbed laat ik woorden tot mij komen tot het zonlicht…

Toen kwamen dagen van eindloze regen, Van heel diep treurende muziek, die speelde Van de hemel en de dake' en verveelde Mijn groot warm hart, in het zonlicht gedegen.…

Soms dat alleen voelen nu je weer ver weg bent waar ik je niet kan raken verscholen in de dingen van de dag en de nacht de mensen en de wezens waarachter jij lenig als een aap door de bomen slingert in het zonlicht maar ook bij nacht en ontij Jij laat mij met de vragen waarop jij antwoord weet verwijst naar astrologie en andere vage zaken…

Maar een der duizend golven, Kom 't zonlicht toch bekoren, Ze schittert boven alles uit, Midden in de zee, waar golven behoren.…

jouw schoot alleen geraakt door vallend stof een kiertje fluwelen avondrood dat teder soms jouw rug nog trof Ik blaas de tijden van het lijfje spreid onkuis jouw helften open hoor je fluist’ren ‘Kom, waar blijf je mijn leesbaarheid raakt nooit verlopen’ Ik zuig de zinnen zacht naar buiten met geur van weemoedig kolengruis in het volle zonlicht…

ogen kijken Een gesprek ging ik niet aan Toen jij kwam,hier in mijn leven Beefde ik als een grijze muis Die het leven niet beminde Voelde me er niet in thuis Jij liet me kijken door je ogen Liet me luisteren naar je stem Schilderde de mooiste kleuren In m`n grijze koud bestaan Ben als een bloem tot bloei gekomen Mijn hoofd naar zonlicht…

het pretpark is gevuld met zomersproeten wel zeven keer gaan zij de achtbaan rond de dag genieten zij met open mond er rust een streng verbod op heilig moeten hier danst de kinderziel op blote voeten en sluit zij met het zonlicht een verbond de lijfspreuk luidt er: lachen is gezond de boeman treft het park niet op z’n route de tijd draait…