Die als eersten
De grenzen aan
Mijn groei verbeeldden,
Jullie kleuren wilde
Ik vasthouden tot in
De eeuwigheid -
Geen najaar nog dat ze
Mee kon nemen tot achter
De horizon -
Toen ik mijn
Eigen ik los moest
Laten en het diepste
Donker van mijn leven begon
Niebert, najaar 2007…
De zonnehoedjes zijn gegaan -
Ik had niet eens gemerkt
Dat ze gekomen waren,
Dood die eerder in het
Oog valt dan het leven
Dat eraan vooraf ging -
Drie seizoenen zijn voorbij,
En ik merk dat mijn adem
Louter heeft stilgestaan,
Ze stokte daar waar
Het leven om mij heen
Onmerkbaar is verder gegaan…
welkom frisse
groene blaadjes
fleurig wapperend
in de
zeewind/april
warme zonnewarmte
schaars geklede
vrolijke kinderen
mensen deze
maand doet
wat het
wil
snuif de
kostbare zeelucht
wandelend over
het zand
blote voeten/
voetjes zomersproetjes
bruine toetjes
veelkleurige zonnehoedjes
LENTEGROETJES…
geeft
aan de wolken op ons gelaat
hoe ogen sluiten
door een ver vergeten voelen
wanneer witte vlinders het veld
bloesemen als kleine scheepjes
met bolle zeilen
hoe de wind slaperig
haar vleugels legt op mijn lippen
wanneer ik stoei met jouw ogen
over de vloedlijn der seizoenen
hoor
ik zeg je
het leven danst
op zonnehoedjes…
zie de tijd, kind
het zijn dochters en zonen
klimmend stuifmeel en steentjes
over het water gekeild die omhoog schieten
als ballonnen, landen op blauwe en gele
zonnehoedjes, schaterend op wangen nat
jij bent zo mooi in mijn handen
volkomen in een bron die niet liegt
zie de tijd
ook hij streelt het onkruid
in te smalle straten
waar een jongetje…