Alle inzendingen over zuiver verbleekt

Geboren, gereinigt zo ontsmet de plekken gedroogd, als tranen met palmtakken in de hand waar de lammeren ter wereld komen begroet de plaats van de daad, in gereedheid gebracht waar men kritische vragen durfde stellen zo wit steriel gemaakt, geconfronteerd onderdeel daarvan wat zuiver verbleekt moest zijn in eenvoud en schoonheid zichtbaar…

Een zwarte kaars, de laatste die ik nog in huis had. Het bezat net als andere kaarsen de mogelijkheid tot stralen. Een licht in de duisternis: ook deze zwarte kaars... mag ik beweren juist deze kaars! De kaars werd gekleurd door mensen. Door hen onderscheidde de kaars zich dan naast op zichzelf te staan. Kaarsrecht.…

het heden is verleden nieuwe woorden bleken slotakkoorden ik stierf in schoonheid het verbleekte toen de pijn zich losweekte ik werd wakker en zag dat het vandaag was…

Zij vangt beetjes zon stiekem op haar huid, terloops probeert zij dat te verbergen, maar pigment kleurt rozig, en verraadt waar zij scheen. Zij bewaart tevergeefs stukjes zomer op haar vel, Maar die kan daar niet blijven, en ontsnapt onderhuids naar buiten, dwars door al haar sproetjes heen.…

En van de liefde verbleekt het rood Tot de smetteloosheid van het kind — Er is een zuiverheid van de dood Die reeds in het leven begint.…

Een woord wat niet bevriest, warmer dan mijn bloed, zoek ik, wie het vindt mag het roepen wat alle pagina’s beslaat uit woordenboeken, wat ik lees is lopend vuur verliefdheid zó heet, dat de dood ontdooit en waar mensen gaan, de haat verbleekt, tot er zinnen vallen, als bladeren gestorven zijn in beide handen, verbleekt maar…

als jij mijn geest zou zijn zou je verdrinken in het onbegrip van anderen zou de verwarring die zuiverheid zaait je overwoekeren en achterlaten als een verlept en verdroogd icoon geslachtofferd door het onkruid dat zich mens noemt als jij mijn geest zou zijn zou de zuiverheid verwarring zaaien in jou…

de lotus bloesem in vervuilde wateren blijft lelie blank…

Op die hoogte, in die zuivere lucht, is het lekker genieten, van een deugddoende vrucht.…

Onze geest is het mooiste instrument dat we ooit zullen bespelen al raken we soms de verkeerde tonen maar als we met liefde blijven oefenen wordt onze geest vanzelf zuiver gestemd…

Licht is waar jij gebleven bent en ik verdwaald mijn schaduw zoek. Kijken is waar ik zie en weet wat ik zal verliezen als je gouden ogen mij vergeten en ik mijn levenloze schaduw vraag wie ik ben en weet waarom jij nooit zult antwoorden met de naam die me zonder gebeden altijd gelukkig maakt.…

ze schrobt zorgvuldig schilfers balsemt ritueel nieuwe krachten met het oog op de maan als bondgenoot van het leven ze wenkt naar de zon nodigt haar warmte uit zonder schaduwspel van heden of verleden schrijdt verder door de tijd drukt elke voetstap in het zand en vormt een spoor ze noemt het hoop…

Als de twijfel een lijf heeft van botten spieren en nieren een tweede wezen in je hoofd dat gedachten kapot denkt van zal ik kan ik en hoe zal die ander (die vermaledijde ander) als longen vaker aarzelen het hart een slag wacht de ingewanden weifelen de lever niet vergeten kan en zelfs de blaas het verleden niet loslaten wil –het lijf kortom…

zonlicht maakt haar sterrenlicht vol straalt in haar gezicht komt samen in haar ogen en straalt op ieder die haar ziet haar aankijkt in haar ogen onverstoord en het lied dat ze zingt echt hoort zo zuiver luister maar….. en huiver…

creëert verwijdering in plaats van begrip mensen kleuren zichtbaar blind onttrekken zich van het luisteren naar daar de voile het uitzicht troebleert laven zij zich aan gefingeerde waarheden tot in het avondrood…

(haiku) de zon en de maan waar is je hart is je schat zie de lelie aan…

als korrels zand glip jij langzaam tussen de vingers van mijn hand spoelen jouw laatste woorden weg als de zee vervaagt in 't zand zoek jouw ogen in de sterren vertroebelen wolken mijn zicht regent het tranen uit de hemel hoe het in de verte weerlicht reinigt water al mijn zorgen dralend spoelen ze in de zee zie ineens de sterren staan…

[Haiku] in modder gegrond reikhalzend naar het zonlicht twee lotusbloemen…

Ik weet dat de winterkou mijn keel beslopen heeft, dat aan mijn lied een rafeltje rouw kleeft, liep te vaak de innerlijke stem voorbij, dan werd het moeilijk ademhalen voor het wezen dat samen met mij leeft, in de rollende wind zonder einde, in wat vervoering brengen zou verzamel ik de ontroering, toch spreekt het zich niet uit, zo…

jouw nummer staat nog altijd in mijn mobiel evenals onze berichten zul je eten tot straks love you love you more ik kan ze niet verwijderen en lees ze soms weer door om even te ervaren hoe het was die laatste dagen een liefde puur en zo intens…

Maar wat je niet verwacht is dat het verbleekt als verbeelding ontbreekt verliest het haar pracht…

tussen de wieren verbleekt een zonnebloempit hij moet de grond in stille zaterdag…

Hoe is uw lief gelaat zo bleek, Dat eenmaal zo vriendlijk kon blozen? Ach, als de zuivre zonne week, Verbleken de lachende rozen. Hoe is uw voorhoofd nu zo dof, Zo stroef en zo droef en zo duister? Ach, als de wind ze sleurde in 't stof, Verliezen de lelies hun luister. Hoe staan die oogjes nu zo flauw, In wenende wimpers verscholen?…

strijdbare woorden waren er al venijnig krassend schreef ik een vlijmscherp betoog als monoloog aan de dood fileerde gevoelens tot op het bot versneed lange jaren hakte relaties kapot als helse apotheose hing ik mijn testament zonder eeuwigheidzegel in het leven te drogen door waaiende wind zijn de letters verdwenen de dood is verbleekt…

Mijn herinneringen zijn foto's waar het leven overheen raast van wit naar donker nacht naar dag gevoelens alweer opgelost in zwart of verbleekt in de felle zon Kiekjes van de aarde stilgezet, toch vluchtig door het snelle tollen in de eeuwige hemel van de tijd van wit naar donker nacht naar dag naar voorbij, voorbij voorgoed voorbij…

hoe zou het ze vergaan als de attractie van rechte lijnen verbleekt door vrije curves en ruige kronkelpaden?…

vergeeld papier het handschrift verbleekt armzalig rijk overblijfsel van geschreven gedachten…

Mijn leven verbleekt bij dat van anderen Ik zie het leed, wat niemand kan veranderen... Ik ben bedroefd als mensen moeten lijden en geen uitkomst zien, waardoor ze overlijden...…

Het is compleet volledig zuiver in mij, wanneer ik toegeef niet finaal zuiver te zijn.…

~~~ voor mij was je goud totdat je verbleekte als een blad aan een boom natuurlijkerwijze verdraaid doch elke schilfer blijft gekoesterd ~~~…