Alle inzendingen over zwijgend

Vaak spraken we zonder woorden lagen uren zwijgend naast elkaar keken jaloers naar de vrije vogels. Eens deed ze haar ogen open na een metafysische nacht gevuld met Noorderlicht en kilte. Eens deed ze haar ogen open, haar mond was in één nacht een krassende snavel geworden.…

Mijn hart stemt me zwijgend kent een rustige hartslag fluistert over elke dag over een objectieve benadering. Schildert met liefde de kleuren toont mij de geuren van leven door de natuur aan ons elk gegeven.…

Op 't zelfde uur wordt iemand ingelaten Die zwijgend buigt en voor 't klavier zich zet, En uit het oude hart van 't zwak spinet Waait de verwelkte geur van een sonate.…

Zwijgend zwoegend zitten examinandi op vragen en opdrachten hun hersens te pijnigen zonder confidentie om met intellectuele krachten de eindstreep definitief te passeren na jaren van woordjes en wiskunde leren. Een stoel kraakt luid, als die ‘t maar houdt. Een pen krast rigoureus door een grote fout.…

Je mag alle dagen zwijgend langsgaan, langs het beeldscherm of ruiten op de tast even hier komen inwonen en meedromen. Je mag kind bij een kind wezen hebt niets vrezen. Soms toon ik vruchten van nachten sloven zielgedachten die nog maar niet willen doven.…

Boeken zijn zwijgende gezellen. Ook als ze gesloten zijn en hun geheim voor ons verborgen houden troosten zij woordeloos, helen ze onze wonden, begrijpen ze ons stil verdriet. Hoe langer het leven duurt, hoe korter Het lijkt.…

Ze zaten wat verder aan een tafel, zwijgend in hun eigen chagrijn. Een knappe vrouw, niet zo jong meer, boos starend in haar glas wijn en een wat rossig uitziende heer. In het conflict dat er duidelijk heerste werd niet gepraat maar kwaad gezwegen, het “eigen gelijk” was kennelijk erg groot.…

Zwijgend over wat ik zie. Berucht zijn mijn gedachten. Aan de kust. Ik weet het niet. Als mensen onbewust naar mij staren. Zin hebben om mij uit te lachen. Maar ze doen het niet. Zo kan ik rustig slapen. Aan de kust. De ketting van het leven. Is hier allang vergaan. Toch is er niets aan de hand. Als de nacht valt.…

de smalle masten kerven in het zwijgend verstand. een vaste koers is op het schip geplant. varen, stiller dan ik het kan.…

in eindeloze kringen herinnerend aan de onontkoombare omloop van ons bestaan de eerste wijst snel op iedere tel de tweede traag op de diepere laag de derde draait daar dwingend tussenin ze gaan elkaar voortdurend voorbij niets kan het verduren of gaat er tegenin zo rijgen seconden tot minuten zo rijgt zwijgend…

Ik loop nog in het gindse, het anderszinse Van weggelopen dagen In een zoekend verlangend vragen En een bangend klagende gloed van zonden Bloedend aan mijn ziel die wondde Voorbij achten, de dag gaat heen Zinkt langzaam onder een dak van wolken Die het gegane azuur bevolken en de kleur van dagen molken Niemand weet waar ze wieken En portieken…

Wij zaten samen, zwijgend, bij het vuur; mijn lieve vader en ik. Bij elk klokgetik kwam zijn stervensuur nader en nader. Hij was rustig en goed; lijk de moeder die haar kindje heeft gedekt tot de kin, en die heengaat op lichte voet, stil en verblijd. Zo wist hij zijn denken en daden bedolven onder Gods warme barmhartigheid.…

Man in jas vrouw met schort achter de toonbank: Zwijgend geef ik de tas met stroopblik. Zonder commentaar wordt het lijstje met boodschappen afgewerkt.…

Aarzelend volg ik de meeuwen, daal de marmeren trappen af en luister zwijgend naar de stemmen van mijn innerlijk beraad. Roerloos wachten hier de schepen aan de rand van zekerheid, Stom en Doof zijn mijn bemanning Duisternis heerst in mijn hoofd.…

begeleiden zelfs het water jubelt in gestaagde gang golft minnekozend langs de oeverzijden waar zomen van de weidse velden glooien kinderen een verkruimeld broodje strooien om de zwaan tot naderen te verleiden pas als kille schaduwen zich lengen gaan schemering binnensluipt in wazig grauw verduisterend als nachtelijke suppoosten zal alles zwijgend…

Tijd slaat terug Zwijgend, kijkend staan zij bij haar Mompelen, slikken.…

Maart, Maart, Toch ben je ons waard: Omdat je zwijgend een wenk in het leven Aan ons wilt geven, Wenk, die het kinderhart dankbaar bewaart, Buiïge Maart! Maart, Maart, Roer vrij je staart: Want je leert ons: na het kwaad komt het goede; 't Zeegnen nooit moede, Schept God de vreugd uit het lijden der aard, Leerzame Maart!…

judas is daarbij maar vertrekt voortijd verraden wordt hij vastgezet veroordeeld door het romeinse recht bespuugd en gehoond loopt hij met kruis en doornen kroon de weg naar golgotha tussen twee moordenaars die hij hun zonde nog vergeeft en terwijl de aarde beeft onder donkere wolken geeft hij de vader weer zijn geest zorgzaam hebben zwijgende…

Terwijl ik de zwoelheid voel van lippen die mij raken zal ik het zachte vrouwelijke naar explosie dragen, Zwetend, kronkelend en vochtig warm, tussen het aardse en het kosmische hangen, dempend het samen zwijgend verlangen…

rinklen Aanzwellend, klankwellend, Uitschuddend, zwierend Een sleep van geluidjes: Schelklikke klankjes, Pretdolle zangkjes, Rap, druk, uitvierend In vreugdvlugge schatering Bellekens-klatering, Speldronken gierend 't Open gekamert der stille oren in, 't Hoofd soezensvol van het blij-hel geting; 't Ledig der stil-zware lucht, 't zwijgend…

in de gedachten van een ander maar ik verander niet ik neem geen ruimte uit jouw denkwereld ik ben als een schilderij verfstreken die met stilte dwepen jij vergeet de handgeschreven brieven in een land, niet ver van hier verwissel jij de postzegels met de meeuwen van de lucht om lief te hebben in stilte om je heimelijk en zwijgend…

grachten getijloze bruggen krommen de rug natte straten dragen sporen van wagens die vroeg uitladen het leven verloopt niet op afstand ochtend en avond zwemmen als vissen de haven binnen zo lang als mensen zich herinneren uit zee gedreven hangt een wolk donker in opstand boven het oude verzekeringspand de stenen engel beschermt de stad zwijgend…

bellende dame zonder blad voor de mond een heer wrijft met een mobiel over zijn grijze baard open en dicht gaat zijn mond open dicht open dicht kaak of kiespijn allebei wellicht buiten een kudde schapen in draf over de dam het mobiel glijdt in de jas schrift en pen uit de tas pen dwars in zijn mond een roos tussen de tanden een zwijgende…

zeventien jaar grote kleine vriend die ons begrijpen kon zoals wij jou begrepen deelden wij lief en leed op jouw korte pootjes deftig driftig stappend met je natte neus in de wind was puur jouw vriendschap zacht schattig en bekoorlijk jou medeleven en geduld blaffend of zwijgend in jouw mandje naast ons of knuffelend op schoot…

mensenwaarden grossieren in geld en goed door de ratio gedreven Food & drink retail verslaafde kunst & kitsch cultuurbarbaren geen exit of way out voor hen, de laatsten der aardmohikanen No future in outopia van hotel California omgekeerd hun wereld glas en blik en overal drones in plastic soep en satellieten uit het al Massa's zwijgende…

rusten in 't zwijgende graf, En meer dan die dierbare doden, Verscheuren zijn boezem die vrienden zo laf, Zo trouwloos in 't leed hem ontvloden. Maar neen! geen onedel, geen vrouw'lijk geween Verlaag' hem! - Wat ook van zijn zijde verdween, De sterv'ling heeft luttel van noden!…

onschuldige vliegen op witte muur `s avonds huilt ze stil in een hoekje van de donkere steeg, bij haar regenton dan wordt het stil in haar ze rekt en strekt zich staat bevallig op tipt haar rechtervoet vanonder haar nachtblauwe rok op de keien van het slop als listige slangen bewegen haar armen, haar dans roept de steeg tot leven zwijgend…

In natuurlijke overgave ligt hij daar, met de mond gedrukt tegen de aarde, de zachte, zoetgeurende aarde, de verdraagzame, zwijgende aarde. Het zwijgen van de aarde is diep. En verder? Gaat het verder? Ja: terwijl hij door een diepte valt, bloeien droom-bloemen op, zwichtend over een zon-overgoten veranda.…

dienstbaarheid in vergeelde zinnen, wordt egocentrisch beproeft, bekoelt in deze barre tijden angstig van onder het stof gehaald, aan onbaatzuchtige liefde veel gebrek, gedood, omdat mysterie in waarheid leefde armoede te overleven wenst, onzelfzuchtig engelachtige geesten voeden het universum, ze herkennen altruïstisch vergeten niet, kunnen ons zwijgend…

Waarom gaan jullie heen verloren toenemende seconden zonder moed en passie en ook zwijgend verwijtend de meest voor de hand liggende beoordeling? Ons verstand, het golft in volle vloed maalt niet om de verloren seconden de informatie van de psyche, een flakkerende kaars met kern, met pit.. die nooit lijkt op te branden.…