Alle inzendingen over zwolg

Ze nam en zwolg hem in, ìn hare ogen, En sprong vooruit en greep hem en gedogen wou ze niet dat hij sprak, ze drukte hem De lippen met de hare toe, hun stem Werd niet gehoord, heel lang, ze zat dichtbij Tegen hem aan en boog zich, en voorbij Zijn borst, haar hals omhoog, stilde ze zo haar dorst, soms snikkend en ter nauwerno Ademend.…

(de zomer van 2006) we zwolgen zomer in het Westbroekpark de zon was gul en uiterst vastberaden de picknickmand was mee en overladen met stokbrood, rode wijnen, verse kwark en kazen uit het land van Jeanne d’ Arc een glas cognac was ook niet te versmaden de Franse slag en zalig zonnebaden La Haye als de Provence of de Camarque de rozen…

De modder zwolg me op tot mijn knieën. Plassen water waren toch zo verraderlijk. Maar… ik liet me niet kennen. Net als een paard werd in gemend met harde hand, tot mijn hart het begaf. Ik voelde het aankomen, van klimmen moest ik bekomen. Vooruit of achteruit mijn lijf wilde niet meer mee. Zo werd ik aan de kant van de weg gezet.…

Lustig zong hij, en z'n kele zwolg en zwol in 't groen gestraal van de volle mane, lijk de gorgel van 'n nachtegaal. Rond hem, op de lippen van de mensen, speelde 'n blij gelach, en de jongens klepten hun san- dalen mee, op mateslag. 't Lied was ten einde, en z'n harpe trilde stervend uit en zweeg.…

zwart aan de zijkant, zich warmend aan de avondzon, van hun Kerkgebouw met het opschrift "18..De Vrede door het Bloed des Kruizes..63 " Zo sprak ik ondeugend vriendelijk: "Hangplek voor Christenen" De mannen antwoordden met verve: "Ja, nog even de wereldproblemen doornemen, dan anderhalf uur Gods af, op- en verlossingen" Het orgel zwolg…

Met de schwung van hoekige elegantie herschept de forse dandy bont en strak zijn en onze literaire wereld Wellustig dartelend schilderen zijn schrifturen dat grimmig pretpark tussen hemel en aarde Met beeldende taal smeedt de lettersmid dagelijks lood tot lezersgoud In zijn jeugd reet de oorlog de wereld uiteen Winnaars en verliezers zwolgen…

Dan voelden zij of de watren zich sloten boven hun moegetobde hoofd dat zonk, en zij zwolgen de zekerheid der grote duistre ellende in een bittre dronk. Nu staan zij, in 't blijeinde van de zege als schuwe dieren na een lange jacht, hun mond die lijdend zoveel leed verzwegen verraadt het nu hij lijdend lacht.…