Alle inzendingen van Branka korac

Gescheiden als traan van het zout of lach van de mond als verzadigd van vet of de eerste kerstdag van tweede als tweezits van driezits of binnen van buiten als spijt en vergeving of kerk en de staat als kinderen van de rekening of ogen van het licht als bovenkaak van onderkaak met een uitspraak het huwelijk is ontbonden…

Zijn er nog nachten die lang op je val wachten zoals mijn morgenstonden steeds later komen en het kussen als boekhouder van dromen herkent hij jou, je geur, huid en haar wanneer je ligt, verdwaald, troost hij jou zoals mij met liefdesdraad geborduurde woorden als het geheim van de muziek of ouderschap getuigenis van innerlijke wereld en…

Een verbleekt en onzorgvuldig bewaard herbarium waar alleen nog onder het plakband een bloem of blad heel is gebleven en rest rest valt uiteen in kruimels van hun liefde uit gelukkiger tijden een versleten romantische metafoor verdwijnt net voor de eerste beledigingen: Klootzak! Hoer! Idioot! Teringwijf! op den duur ook beledigingen…

Mannen wereld is het duivels valse Eden, clitoris en schaamlippen besneden haar lichaam onder zand en het hoofd gestenigd, wat er van over blijft, neemt zij mee in het vuur, het doodsbed van haar eega. Jouw naam ken ik niet. Mannen wereld is het duivels valse Eden soldaten in een leger van mishandelen en verkrachten, idolatrie van dollars…

Die kleine kus de laatste brug tussen ons, vanwaar ik vloog boven de stad samen met de duiven en de onbekenden Ik riep je naam door alle hemelen heen en voor het eerst in mijn leven zag ik mijn engel rondom mijn voeten, radeloos huppelen. Hij kon mij niet redden.…

De olijfboom gespleten door ervaringen zware stormen en meedogenloze zon en kinderachtig zou je denken daar kan ik voor het onweer schuilen maar in die ene wonde niet zichzelf voor zichzelf verstoppen, mijn vader. De vroege appelboom met meer gewicht dan fruit een kroon die naar de hemel reikt even diep als zijn wortels de gronden doorgronden…

Ogen van één vader en één moeder kijken dieper dan de pijn kan gaan uit verleden naar één toekomst verloren hier, haar opgebaarde lichaam hier, het huis van alle dromen vrij hier, bloemen met vrolijke kleuren lachen uit dat wat HIER is, geen bestaan… bloemen met zonnenkleuren groeten de regenbogen van verdriet en tranen op een hemel waar…

Dichters, ingenieurs met manieren heren en beren boeren en matrozen met chocolaatjes of rozen en soesjes uiteindelijk komt het er op neer en nog een keer telkens weer met tussenposen smullen van onze poesjes de kunst echter, ligt niet in de openingszin maar weggaan zonder goedkope smoesjes.…

Zigeuners' maanlicht uit je ogen mijn brede wegen verlicht in het stof glinsteren sporen en schaduw van de muzikant trilt nog zachtjes in mijn navel.…

Ik sluit mijn vierde ronde in het park en hoor alleen knerpen van het grind triest, dat pas in eenzaamheid de God herontdekt wordt als een vergeten vriend toch, geen woord dat wij delen noch sterfelijkheid noch onsterfelijkheid die ter sprake komen en als er waren grote levensvragen die zijn al lang beantwoord of wachten in de schaduwen…

Ik heb geen cadeautje en jij bent ver. In het park zag ik die, omgevallen en toch nog levende, kastanjeboom vol met kinderen, lachende, huilende schreeuwende, kinderen in zijn kroon, kinderboom met jouw geduld, mijn moeder ..en weet, er is bloesem op die omgevallen kinderboom, kinderbloesem, mijn moeder als kristallen belletjes in…

Al loop je met de duizendjarige sterren in je keizerlijke gawaad. Al ruik je als mirte ,rozen en jasmijn. Al zing je als een luit en mistral. Ik zie jouw ware aard. O Liefde! Ik wacht op jou! Mijn koren is rijp en ik ben niet bang. Nee,niet de Dood...maar jij. Jij draagt de zeis in je hand.…

O liefde, al ken jij alle vragen jouw koolmeesogen, jouw tarwekorrelzon, jouw hart van een amandelpit, geven geen antwoorden en jouw macht van het zwijgen leert de ware grootheid van de mens ligt in zijn zwakte. O liefde, hoe klein ben ik in jouw ogen, hoe prachtig is jouw gloed, hoe hard is jouw waarheid...…

Samenzwering tegen de wereld, ontwaken in je kus die ik drink en drink maanmelk in het speelse licht en mijn borstenaltaar vangt je handen, je adem als dansende lelietjes-van-dalen tot mijn kelk vol is met jouw dromen... één keer nog zucht je mijn naam en dan vouw je me op in schemering en satijn.…

Zo... kwam een vogeltje zelden gezien mooi en klein en zong, zong zoals niemand kan stal mijn hart stout, stout vogeltje waar is mijn hart? geef me mijn hart terug! ze zei je hart is niet van mij ’t is van mijn vader die in de hemelen zit. harteloos heb ik het vogeltje gekruisigd.…

Waar de zilveren maan in de pupillen verdwijnt het spookt, in december motregen één omgekeerde tarotkaart, die van de gehangene zwijgende op het gezicht van mijn moeder voor haar vertrek, in ons allebei, klinkt cello traag, traag, traag innerlijke beweging die strekt zich als herinneringen en liefde dolken en verwijt en weer, liefde…

Het zijn geen klanken van muziek die ons doen branden maar stilte tussen de noten die de branding draagt. Het zijn geen klanken van verlangen die wij dromen maar zachte en onuitgesproken dromen waarnaar de man verlangt. Het zij geen klanken van woorden die het zingen baren maar liefde tussen de pijn en vreugde die het levenslied zingt.…

Het lijkt gisteren dat ze de zonnedagen in mij zachtjes draaide en elke aanraking met haar voet beantwoorde hocus-pocus van liefde bezwering glazen potje jam vol vuurvliegjes sterrenvlinders en een maancroissant hocus-pocus, dromentasje van lachen en ongeduld vol aardbeienknikkers en kersenoorbellen verentijgers, papieren zwanen ballonnenkikkers…

Typisch tropisch kiwisch hoe la la la smullen voelen sappig doe la la la meloenachtig prachtig bijtig troela la la la lyrisch lychee lust mij en hoe la la la banaan fetisj met chocola la la la kokosboom cocotte Mon Dieu! lekker fondue heerlijk blasfemisch leusethisch medisch SOA la la la la la la SOA schatje! SOA la la la la la SOA…

Jij wist dat mijn galopperende hart nooit jouw hinnikende wolken kan inhalen. ...neem mij mee als een favoriete citaat, grappige anekdote, iets onnozels als bijgeloof nooit door een steeg lopen herinnering van geen bijzondere waarde als kleingoed van het leven die jij op elke moment kan kwijtraken zonder veel gemis en sentiment. Ik wist…

Kan dat? dacht ik toen hij binnen stapte jong, lang en knap eigenlijk, zou moeten schrijven zoals testamenten geschreven worden voor de laatste maal biechten laatste sprankel van de vrije wil de laatste alomvattende gedachte het laatste oordeel van het geweten en de laatste ronde uit het hart en zintuigen zingen zou moeten iedere…

Ik rende haar achterna dwars door het hart van duisternis verdwaalde gazelle van het niet kunnen verwoorden schaduwenen, wildernis en waan, flarden van eens al gedroomde dromen zij rende mij achterna dwars door de duisternis van het hart verdwaalde gazelle herinnering aan jouw gezicht en handen dat samen met het licht en vertrapte ochtend…

welke deel van mijn vrouw zijn is minder menselijk dan het menselijke in een man? welk woord van mijn taal is minder waard dan het woord gezegd en geschreven door een man? welk verlangen van mijn hart is slechts vlammen en nooit de brand? welke vrijheid spreekt mij niet aan? wat voor pijn doet mij minder pijn? en welke dood raakt mij…

Als alles stroomt waarom geldt dat niet voor verlangen? en vandaag verlang ik naar jou zoals platonische hemelen verlangen om gegoten te worden of gitaar naar eigen geluid smacht. Als alles stroomt waarom geldt dat niet voor de liefde? en vandaag heb ik je lief een idee die haar hemelen lief heeft en los laat helder en luid gegil als…

O liefde, hoe gelukkig jouw oevers zijn voor de twee die in een universum varen. Vannacht laat u geen sterren branden vannacht laat u mijn strofen verbranden vannacht is de eeuwige nacht die mij verleidt vannacht ben ik de grenssteen tussen verlorenheid en de verloren tijd, vannacht alleen nog vannacht zal ik zijn naam zeggen niet voor het…

Ik keek in z'n zorgeloze kinderogen en hij voor even door het verkleurde herbarium bladerde (ah..gezien..nog lang geleden..) deed het dicht en ging verder spelen.…

In een papaverveld één lieveheersbeestje vliegt en lacht én lacht van rood naar zwart wat is zo grappig? zoemt de geelgestreepte bij Buurvrouw, bent u kleurenblind? Ziet u niet, hoe op dit veld alle bloemen lijken op een plagiaat van mij!?…

Eindelijk had zij het canvas willen zijn het beroemde landschap of portret met de eerste blauwe draad in haar linnen weefsel zij naam afscheid van haar wensen, de vier richtingen van deze wereld in plaats van ogen gaven vorm aan haar teleurstelling en zij werd het kompas van de keuken, vriendinnetje van ieder, ideale opportunist en bijdehandje…

Het lijkt zo lang geleden en voor iemand anders dat jij danste in je brandnetel jurkjes, oogverblindend, met ijzel schoentjes. O Liefde! Kijk naar mij! De oude zottin en boze teef die blijft (aan wat over is) maanbot knagen.…

...hier zoen ik je in lentebed en paardebloemen gele ogen bemin ik je in zachtheid van deze warme ster laat mijn leven in jouw handen draaien en mijn hart touwtje springen om je navel ...hier zoen ik je in geruis en sappen van ontwakende aarde als kersenbloesems die menuet dansen laat mijn ziel in jouw glimlach draaien, blootsvoets twee…