de zilte koperkleur die op de golven schuimt verwarmt mijn ogen als roodkokend zilver welke zichzelf toch steeds sluiten tot de vorm die in mijn hoofd zit en het hemelsblauw met regen is vermengd in eindeloos gezever over een horizon die er nooit is geweest dáns, gééf jezelf in een helse tango die niemand horen kan en trek de zon uit…

Het madeliefje dat jij plukt, Op een zachte lente morgen. Zal uiteindelijk zijn laatste blaadje, Laten vallen uit het borrelglaasje waarin het staat. Zo ook zal langzaam het vlees, Verdwijnen van jouw botten. Al liggend in je kist, Met mensen erboven denkend aan jou. Een mens een madeliefje. Zij de blaadjes, wij het vlees. Een in leven…

Vanuit het dal van mijn verscheurde wezen ver van het stralend licht van zon en maan schreeuwt iedere vezel van mijn geteisterd lichaam vol van vertwijfeling nog steeds jouw naam Dwars door de zwarte golven van het duister langs akkoorden van verlatenheid en pijn hoor ik geleid door echo's van verlangen jouw stem als steeds terugkerend…

Het verlies van iemand die dierbaar was is niet in woorden uit te drukken Voor het verlies van iemand die dit niet was maar wel had moeten zijn is er slechts een woord: bitterheid...…

Waarom huil ik als ik aan je denk terwijl al zoveel tijd is verstreken Ik bekeek je als een godsgeschenk totdat de sterren gingen verbleken Waarom deed je mij zo’n verdriet door plots uit mijn leven te treden Dat je ging merkte je evenwel niet veel te vroeg bleek je al overleden Waarom huil ik elke nacht om jou wijl ik naar de donkere hemel…

Ik heb mijn hele leven lang gezien geboren zijn met geitenwollen sokken nu weet ik dat ik er in zal sterven.…

Het is me niet gelukt gewoon het lootje te leggen wilde dat ik nog bij de tijd was om het duidelijk te zeggen je hoort het ze fluisteren om je heen aan Alzheimer ontkomt er toch géén één zelf kan ik er niet zoveel van merken voel me nog steeds één van de sterken de dokter zie ik liever gaan dan komen kijk uit de gesloten afdeling op heel mooie…

Toelichting: Constance, mijn kvk-collega en vriendin, was in januari 2004 plotseling, zelf aangestuurd, overleden. Ik verzorgde de uitvaart o.a. met duiven, die telkemale bij me langskomen, waar ik me ook bevind, zoals eergisteren in Zuid-Spanje op mijn balcon. Het gedicht is opgedragen aan wijlen Constance Blanken. Ze was er toch weer mijn…

Een kille wind blies door de nacht voor hem was ik óók ’t doelwit en Louter strijdend met zwaartekracht zag ik mijn leven nauwelijks zitten Een zachte stem klonk in de nacht gedragen door die stil zachte wind Het was de mijne, ik kreunde zacht doordat oud verdriet mij verblindt Een droog blad dwarrelde omlaag zwevend door de kille najaarswind…

Permanent is het gat in mijn gedachten in eerste instantie is deze periode niet wat ik verwachtte. Anders is de herkenning van de realiteit, Complex op een manier die ik liever mijd. En toch luister ik met vrede en onvrede naar muziek van onze tijd. Rust zacht Al Bud, Larsonic, vind vrijheid..…

Als de dood eenmaal op bezoek komt en mij vraagt: ‘je uren zijn geteld wat is hier je bijdrage geweest?’ Zal ik antwoorden: ‘ik heb geleefd als zoeker naar de waarheid.’ Hij zal doorvragen met: ‘zullen de mensen bijvoorbeeld je gedichten blijven lezen?’ Dan zal ik zeggen: ‘dat weet ik niet, maar toen ik ze schreef vond ik mijn…

Naar aanleiding van de wereldpremiere van "Traces" requiem gecomponeerd door Andre Arends op zaterdag 13 november 2010 in de Paradijskerk te Rotterdam het volgende gedichtendrieluik. TRANEN Alleen tranen beamen het stille verdriet wat beklemmend voelt als de gestorvene die lijf & goed achterlaat en zoveel gemeenschappelijke herinneringen…

Als ik komende nacht sterven moet zie je dan nog eventjes naar mij om Let maar niet op die dovende gloed zie nochtans de verworven rijkdom Als alle lichtjes doven in mijn hart schrei dan niet om wat nog resteert Weet: De wereld lijkt slechts zwart voor wie ’t eeuwig op aard begeert Als ik ‘t oog tenslotte sluiten moet zie ik dat liefde…

Als de levenden hunner doden herdenken komen de gestorvenen een beetje tot leven en sterven de levenden een beetje hun dood verbeeldend in een beetje troostende eeuwigheid waar de levenden een beetje als de dood voor zijn op z'n minst een beetje hun levende zielen, allerzielen Gedicht nav van het programma Allerzielen van het Kamerkoor Amphion…

Een roosje in volle bloei Zo onschuldig en klein Een roosje in volle bloei Waarom mag dit niet zo zijn? Veel liefde en levenskracht Heb jij nu al in dit leven gebracht Roosje lief bloei maar fijn Waar je ook mag zijn…

Met het overlijden van Harry Mulisch verliezen zijn naasten, vrienden en fans Een heel groot schrijver en vooral ook een bijzonder mens Ook al was hij ijdel en vaak een beetje arrogant Hij was immers de grootste nog levende schrijver van ons land Voor mij blijft Hermans de allergrootste schrijver Wellicht vinden velen mij nu een overdrijver Ik…

Verzadigd van het leven opstaan van tafel en heengaan…

Op die laatste dag van mij volgde rap de laatste nacht Daarna kwam het generlei alwaar ik werd opgewacht Op die laatste dag van mij wilde men afscheid nemen Tranen vloeiden er ook bij ik kende amper problemen Op die laatste dag van mij zag ik naar ’t hemelgewelf Elkeen daar keek toch blij het is er zalig, zeg nou zelf Op die laatste…

Een lamp die flikkert in de kamer Als alleen ik daar wezen moet Maakt mij nieuwsgierig en ook vrolijk Ben jij dat papa die dat doet? Zet jij mij soms weer aan het denken? Laat jij me weten: life is great Moet ik meer aandacht aan je schenken? Bang soms dat ik je vergeet? Dat jij het bent mijn lieve papa Die bij me blijft zelfs na de dood Over…

Zoveel meningen, zoveel onbegrip en de massa heeft niet beseft dat het hier niet gaat om een dip maar een levenslang gevecht Iedere dag zoeken naar al dat moois wat het leven biedt iedereen lijkt het te hebben gevonden maar jij vindt het niet Jij lijkt, voelt en bent alleen in de zoektocht naar geluk en dan tevens die verschrikkelijke angst om…