Alle inzendingen, jaar 2002, week 23

Het leven is een cirkel met als middelpunt de dood. Onszelf bekommerend om de omtrek en de lengte van de straal, vergeten we de buitenomgeving. We kunnen het vragen aan de zwarte kraai, die met 'het' onbevredigende antwoord in de treurwilg wacht.…

Met jou ben ik de schaduw die de zon volgt maar de duisternis niet vreest Want ik begin en ik eindig overal waar jij naar mij kijkt en je licht mijn liefde altijd een glimlach geeft.…

Geweld is tegenwoordig in de mode; Dus draait een terrorist zijn hand niet om Voor het bedenken van een vuile bom Om daarmee vele vijanden te doden. Met heimwee denk ik terug aan vroeger jaren Toen er nog enkel schone bommen waren.…

De wind weeft gouden stralen zachtjes doorspoelt het je haar Ik zie jouw ogen langzaam verdwalen opgaand in een teder gebaar De zon weerkaatst jouw gouden glimlach verwarmt mijn hart met al haar kracht Toont het geluk van een eerste lentedag die ons voor altijd samenbracht Zichtbaar stralend in het groene gras blikken we elkaar liefdevol…

Draken die elk vuur verwensen. Lachende kabouters die lachen om mensen. Kinderen die niets meer wensen. En niemand gelooft meer in sprookjes omdat ze steeds beginnen en niets meer veranderen.…

Met mijn schoen door zand en stenen Waait het stof hoog op Daalt een eindje verder En strijkt neer op een verdwaald blikje Ik hoor de doeken klapperen Als grote witte spoken Sommige mensen zijn al op Alsof de camping gaat ontwaken Ik zie een karavaan van mensen Wachtend in de rij Storm in hun hoofd En het zand in hun ogen De groene…

De druppels vielen uit de lucht De natte geur van wat vergaat En ik keek naar een vogelvlucht Ik wist; te hoog en veel te laat Mijn haren nat, de kroon verwaterd Knisperend grind schoot om mij heen Ik liep maar door, op zoek naar later Want dat kwam toch wel zometeen Bij de rand van hei en bomen Zag ik daar jouw schim toen staan Die speciaal…

Opgesloten in een geïsoleerde ivoren kamer. Probeer de berg niet te beklimmen, je zult je bezeren aan prikkeldraad èn naar beneden storten. Je reactie doet de muren aandikken. De eeuwige J-curve, missende oogkleppen.…

…..met haar lippen om het filter vragen haar ogen hem om vuur en hij beleeft - in alle stilte - zo zijn eigen avontuur….. …..met zijn lippen op de hare zien haar ogen zijn gezicht en zij denkt - is dit het ware? - als hij weer op haar ligt…… …..met zijn handen op haar billen zoekt zijn tong de juiste plek en zij doet “alsof”…

hersens kraken in machteloos gevecht beslissingen dringen op en verdwijnen met een zucht het hoofd stroomt vol gedachten zweven eenzaam verloren zonder lichaam negerend het gevoel dat klopt van ongeduld het hart roept luister en in de stilte die valt glijd een traan begrijpend waar een serene rust tot leven…

honderd jaar is hij geworden zonder bril en goed ter been en van alle zeven op het rijtje miste hij er nog geen één honderd jaar is hij geworden zonder stok of kunstgebit en genietend van een glaasje “als er maar mijn merk in zit” honderd jaar is hij geworden zonder staar of kunstgewricht floot nog altijd naar de meisjes schreef zijn…

Het nieuwe kabinet wil nieuwe wegen. Bestaande wegen worden straks verbreed. Capaciteitsvergroting is de kreet. Aan het milieu laat men zich niets gelegen. Alternatieven? Daar komt men niet mee. Misschien is “niet van huis gaan” een idee.…

Met je tanden bijt je op de lippen die ik nooit kus omdat ik nog steeds niet weet waarom je liever bijt dan kust…

Morgenvroeg zal ik als een pop Mij ontdoen van al het oude Alles wat ik zo vertrouwde Keurslijf en juk, ik geef het op Ik ga stad en taal verlaten Laat vijand en vriend in de steek Zomaar ergens in deze week Niemand heeft iets in de gaten De feniks ontwaakt nu beslist Zoek mij niet meer, ik ben heen Slechts as rest vanwaar ik verdween…

zelfs met beide voeten op de aarde sta je in wankel evenwicht zelfs met voldoende eigenwaarde schrik je van een vreemd gezicht zelfs met vertrouwen in elkander weeg je ieder woord weer af zelfs met respect voor die ander schend je telkens weer zijn graf zelfs dat moet je hinderen leer je het je eigen kinderen zelfs dit…

In het spoor der zwaluwen luwen schaduwen in het morgenlicht licht verblindend licht dat licht verbonden in de lucht als zwaluwen zweven en schaduwen geven hun licht in het morgenlicht…

(Wie blijft die schrijft) De één schrijft puzzels in raadselvorm De ander geeft les over een onontdekte worm Sommigen doen deftig met Latijnse taal Anderen schrijven alledaags en verwoorden dood normaal De één gebruikt vier regels een enkele keer iets meer Een enkeling plaatst hetzelfde minstens twaalf keer De één ‘ontwerkelijkt…

‘t Knikkerspel gaf schoolbezoeken zin Je mikte in de pauzes menig schot En piekte je chineesje in de pot Gewonnen! En dan zette je weer in Met chips als voorgerecht voor sjieke dinners Is knikkeren nu golfen voor beginners…

Een ondoordringbare andere wereld te bevatten door niemand er omheen. Het eeuwig duistere doolhof waar de caroussel draait, zwevend in de lege leemte om hem heen. De adelaar vliegt door de onvatbare wolken en ziet haar prooi alsof het altijd op haar iris heeft gezeten. Zij stort als een raket neer. Niet te missen... ...op weg…

Kijkend naar je bloedloze lippen ben ik die vraagt waarom je ogen hun kleur verliezen en je woorden weer de vluchtweg kiezen waar liefde en woorden elkaar steeds vragen wat je gelooft als ik spreek en je weer ongelovig naar mijn bloedende lippen kijkt.…

Grijze polder in de mist je aanzicht licht beneveld de landerijen zijn in rust de oude boer die prevelt De zwarte aarde, vette klei zo uitgekleed en naakt rust uit van drukke tijden de oude boer die waakt De natte sneeuw striemt op de dijk de zwaluwen vertrokken een ijskristal en warme thee het worden dikke vlokken Een kraakwitte polder…

half Holland aanbidt de voetbalgod en kleurt zich fel oranje verplaatst zich uitgelaten lallend in wagonnen zonder franje men juicht en joelt hup Holland hup terwijl de stad leeg wordt geplunderd een regen scheldwoorden daalt neder als Holland voetbalblundert talloos ook de ware fans als clowns met hun pluimage en hoge heren…

de stille nacht omgort mijn mantel van eenzaamheid en pijn van afgesneden zijn de stille nacht neemt op mijn tranen en kleine Beer kijkt teder op mijn huilen neer de stille nacht luistert geduldig de nieuwe Maan is zelfs zichtbaar aangedaan de stille nacht kalmeert mijn twijfel en grote Beer maant mij probeer het mog een keer…

De stad in mij is vermoeid door een oeroud verdriet. Zware woorden klinken tegen de gevels die scherp omlijnd zijn in de eerste dagen. De bruggen overbruggen diepe sombere waters Geen lach weerspiegelt. Hoe schoon en mooi het klonk en was Het verbond is verbroken. De stad breekt zichzelf af Ze geeft niet meer Ze gaf…

gisteren harkte ik mijn gevoelens bij elkaar ‘t was wel even zweten maar tegen zessen was ik klaar ben gaan zitten krantje lezen muziekje opgezet nog wat eten en wat drinken daarna moe voldaan naar bed vandaag ligt alles weer geweldig door elkaar kan gerust opnieuw beginnen maar weet alleen niet waar ik pak de hark geen…

Inslaand als een onverwachte bliksemschicht begint de ratelslang zijn sessie. Steeds verder verwijderd van mijn doel tot het oneindig vraagteken is bereikt. Maar dan is er licht Licht van de zuiverste vorm. In mijn poging de herkomst van dit licht te bevatten word ik tegengewerkt door een angst voor het duister de kracht van die angst…

Helderblauw verdronken water mag ik met je mee in het diepste van mijn zinnen over de zwoele zwijgende zee stromen wij samen door kolken verborgen geheimen die ons meenemen in gedachten stromen uit donkere nachten de weg die wij banen, weg uit droomloze paden uit de bodem van de diepte de spiegeling voorbij…

"Rieporting..." riep van Aartsen uit, "...for djoetie!" toen hij destijds door Powell werd gebeld. Maar nu hij zich met onze wensen meldt wacht hem het onwelwillende: "Wat moet'ie?" Wij mogen tegen oorlogsmisdaad strijden maar dan alleen aan een bepaalde zijde.…

Je hand is mijn geluk dichtbij de angst die mij vertelt wat je niet meer voelt…

m'n spiegelbeeld is gul met rake klappen: haren groeien niet meer overdadig rimpels in 't gelaat zijn ruim voorradig de broekriem heeft het punt bereikt van knappen waar is nou die godenzoon gebleven de tand des tijds blijft onvermurwbaar slopen en zal mij weldra tot een knieval nopen toch heb ik de moed niet opgegeven er dagen mooie feeën…