Alle inzendingen, jaar 2002, week 32

met mijn voeten in de aarde en mijn armen wijd gespreid voel ik mij een boom van waarde een monument in eeuwigheid met de vogels op mijn handen en hun jongen op mijn kruin groeit er mos tussen mijn tanden ben ik het middelpunt van jouw tuin met mijn vingers kromgetrokken trotseer ik regen, wind en storm blijf ik sterk en onverschrokken…

Ik begraaf me in haar armen ze slokt me op als in een droom Ik verken haar wereld sluimerend en geef me over in haar stroom Ze neemt me op in tussenpozen ademt mij vluchtig door haar heen Ze is mooi als duizend rozen mijn hartje klopt voor haar alleen Als een sluierende nevel zweven we door ons droompaleis Een winterse stilte omhult ons…

~**~ In het begin was er helemaal niks en God maakte de sterren en een planeet Hij noemde het de Aarde maar het was nog niet compleet Het was er koud en donker en God maakte de zon Nog steeds was het er stil en God maakte water en het leven begon Toch was hij nog wat vergeten er moest nog iets bij Dus maakte God de liefde…

Het ingetogen plaatje steekt af tegen het schrille contrast van de weidsheid Hoog boven de wolken vliegt een vogel nog net gespot tegen de rand gezien De bergen, de rivieren en watervallen ontbreken maar het grote beeld van alles tegelijk maakt het geheel en het gevoel van vrijheid compleet Het natuurlijke blauw is overal aanwezig maakt…

Smartelijke pijn van ’t zijn Niet bij machte te veranderen Het onlosmakelijke festijn Wat “leven” heet voor anderen Verwrongen verwachtingen Verdwenen levensidealen Keer op keer overpeinzingen Doorlopen of verdwalen Verloren geraakt in de tijd Moe gestreden geest Lichaam verliest de strijd Verlaat te vroeg het feest Tijd glijdt…

het laatste flonkerende vlammetje wekt geen opmerken meer te laat gezien maar in ruste gekeerd blaast hij in vrede zijn kaarsje uit…

verscheurde wolken zon kust het zwarte water nog slapen golven…

Soms zit ik stilletjes op de dijk en kijk naar het land beneden dan zweven mijn gedachten weg naar hoe het was in het verleden Ik zie wel plaatjes in de boeken maar dat is eigenlijk niet zo echt en ik luister naar de verhalen over wat men van vroeger zegt Het heeft wel wat die nostalgie al proeven we alleen de buitenkant wij weten niet…

De winter is vannacht gekomen. Verdwaald in duizend dromen zag ik een enig mooi ballet. Ijselfjes, glinsterend van de pret, schaatsten sierlijk over 't koude glas en alsof het gisteren nog zomer was dansten in vluchtige nevelzeeën schaars geklede winterfeeën. Verdwaald in duizend dromen zag ik vannacht de winter komen. En toch sta ik…

De bal ligt nog op straat, de sok naast eten dat niet lekker was. En op de kast vindt ze het glas dat op de uitgebeten kring en voor de liters opgedronken cola staat. Het scherpe zand veegt ze nog lijdzaam van de tafel en de bank. Een afgebroken rozenrank prikt ingehouden woede in haar ogen en zijn valse doornen in haar hand. Ze haalt…

Levensweg doorlopen momenten van weleer tranen stromen, ogen- blikken voor eeuwig in het hart gesloten Vredig daalt een rust over een gloedvol gelaat stil verschijnt een glimlach als de schaduw verdwijnt in het licht…

Ik ben veel te jong om toe te geven dat we beter zouden moeten weten dan te vegeteren met de kreten. Verhard door een pijnloos leven. We hebben veel liever een god van goud En alle monniken zijn oud.…

Laten we liggen waar we beelden willen zijn die blijven liggen als de stormen voorbij zijn.…

de weerklank van mijn geweten voedt zich met de vragen die onbeantwoord en eindeloos bleven zagen door bergen en door dalen door kronkelende gangen waar niemand ze kon horen door eigen leugens gevangen de waarheden bleven uit zodat niemand ze ooit zag de woorden zonder geluid schreven in neerslag als opgedroogde tranen diepe scheuren…

Koude december middag een stille tocht naar Schattenberg vooraf wordt duidelijk gemaakt waarom ik daar sta. Gelaten gaan wij die richting op onderweg waait de herinnering mij tegemoet. De hoge bomen voor de huizen de wasplaats, kerk en school de bus vanuit de steden de warmte van het mannenkoor. De smaak van ritja ritja de liefde…

De kraan gaat dicht en de wereld gaat open vertwijfelde benen dragen hun lot De wereld waarin dat lot werd begrepen die zit weer voor enige uren op slot…

Verwacht werd in Salzburg het Zwanenmeer, maar de show is verschoven naar later, want zo wilde het wassende water het toch veel liever een andere keer. De ramptoeristen, zo is het maar net, reizen nu af naar Praags waterballet.…

Bush probeert zijn eigen volk te winnen en keert zich dus gewoon tegen Irak ook al gedraagt Saddam zich nog zo mak toch hoogste tijd om weer eens te beginnen En als er dan Arabisch bloed zal stromen was dat toch zeker echt niet te voorkomen…

Toen keerde ik me om Mijn rug naar je toe. En nog voel ik je ogen In mijn rug boren, Roepende: "Waarom wil je me niet horen!" Ik probeerde weg te komen Keek om. Je stond er nog. Een blik, Een gedachte: We waren niet bij machte Om nog iets te beginnen Nog een smoes te verzinnen Om daar te kunnen zijn Alleen dat gevoel Van die naderende…

De weg die ik bewandel is lang en zo krom, de horizon lijkt maar niet dichtbij te komen. Ik loop door, ik zie oorlogen, de misstanden, ik tel de kruizen op godverlaten kerkhoven. Ik kijk vooruit, ik kijk maar niet achterom, dan zie ik weer al die doden in mijn dromen. Kindsoldaten die vielen in vreemde landen, die we geen toekomst meer kunnen…

Schreeuwend van het dak voor het herstel van blazoenen die tekens hebben gegeven aan contact tot harmonie na humane opkomst goed behoevende slag hongeren binnen een klakkeloos opleverend bestel als gestel een wezen warmbloedig de tegels die oplichten voetenwerk de intentie symboliserend teruggetrokken rioolras dichterbij reiner en duidelijker…

In mijn angst zocht ik naar woorden die boekdelen zouden kunnen spreken ik vond ze niet mij restte slechts een uitroepteken…

In mijn koperen geheugen rent de archivaris rond, zoekt naar waarheid, desnoods leugen, labels liggen op de grond. Kasten worden omgestoten, grijze schimmel vreet het woord dozen zijn voorgoed gesloten niets is meer zoals het hoort. Schuldig zijn drie stramme heren, grotesk in hun driedelig pak, vernielend al het moeizaam leren, systematisch…

Wind door takken, bladeren bewegen in een onophoudend ritme. Onzichtbare handen, lichte aanrakingen betasten met gevoel. Zachte zonnestralen, betoverende glimlach, jij, het Windekind.…

Ik zie ze al weer zitten de koppen naar omlaag vervreemd van lief en aanverwanten met roos rondom hun kraag Ze drinken snel hun bieren alsof de tijd hen dat gebiedt en lachen met hun tandeloze monden en niemand die het ziet En als ze dan de kroeg uitlopen de koude nacht weer tegemoet zou ik ze graag mijn jas meegeven maar niemand die…

Stil in de kamer bij de koude haard langzaam donkert het om mij heen De avond die lange schaduwen baart Moeizaam priem ik er nog doorheen Ik wil de dag nog niet verlaten De warme zon de vrolijke vreugd De drukte het gepraat op de straten Het lawaai van de uitbundige jeugd Toch wint het donker van het licht Het komt op zijn vastgestelde…

Prachtig rode luchten Langzaam gaat de dag Zinkend zonder zuchten Over in de koele nacht Vier ogen vol ontzag gericht Wachtend op wat komen gaat De zon verliest haar felle licht Slechts nog een dunne draad Een dag als alle andere dagen Miljoenen mensen keken reeds met evenveel wensen als vragen Niet beantwoord zoals steeds Een dag…

Lopend zag ik je zitten waar ik verdwaalde en je ogen mij vroegen waar ik de wachtende weg weer zou vinden en zou gaan zitten wachten tot jij wilde verdwalen waar onze onmoeting ooit verder zou kunnen gaan…

schrijf je gedichten op de blinde muren van mijn bebloede hart zie de gezichten uit verloren uren van mijn verdrongen smart hoor de verwijten in stiekem gefluister achter vele handen voel het verslijten van mijn ziel in 't duister dicht de dunne wanden…

Liefde. Voor jou en mij een simpel woord, maar door hem nog nooit gehoord. En ik zei:"Zeg het niet!" Maar je zei het toch, en je vertrok. En ik bleef. En ik heb hem zien huilen. Ik heb zijn tranen zien vallen op de grijze, grauwe stenen waarnaar hij bleef staren. Omdat jij vertrok. Voelde je die dolk die je in zijn hart stak ook in…